Oceansize in de Melkweg

Oceaan van geluid in de Melkweg

Melkweg, maandag 11 oktober, 2010 - Oceansize / Vessels

Afgelopen maandagavond was het tijd voor een ouderwetse avond postrock (of in de woorden van Oceansize zanger Mike Vennart ‘progressive death indie’) in de Amsterdamse Melkweg met Oceansize en Vessels. In de grote zaal stond deze avond drum & bass koning Pendulum op het programma, maar ons doel van de avond was de kleine zaal.

Vessels is een vrij jonge band, bestaande uit vijf enthousiaste gasten die hun instrumenten goed beheersen. Tussen het gebruikelijke arsenaal aan gitaren staan ook enkele synthesizers op het podium, waar de verschillende bandleden afwisselend gebruik van maken. De synths fungeren voornamelijk als sfeermakers in de intro’s van enkele nummers, waar het geluid een stuk voller van wordt. Toch lijkt het bij enkele nummers vrij lang te duren voordat deze op gang komen en echt interessant worden. Vessels volgt het voor postrock vrij logische adagio van rustig starten om dan via een langzame opbouw de nummers in vol crescendo te eindigen. Het vijftal krijgt het het uiteindelijk wel voor elkaar om de aanwezige toeschouwers te overtuigen, want de nummers zitten erg goed in elkaar en worden met aanstekelijk enthousiasme gebracht. Het is een band waar je als luisteraar misschien een beetje in moet komen, maar waar je geduld wel wordt beloond. In februari verschijnt hun tweede album en komen ze waarschijnlijk terug naar Amsterdam voor een headline tour. De kleine zaal van Paradiso zou een perfecte locatie zijn voor deze heren, en ik zou toch aanraden om ze te gaan aanschouwen.

Dan Oceansize, dat onlangs alweer zijn vierde studio album uitbracht: Self Preserved While the Bodies Float Up. Hun 'progressive death indie' is een stuk veelzijdiger dan alleen postrock. Sowieso zit er veel meer zang in hun nummers, maar ook de muziek waaiert verschillende kanten op. De band trapt hun set af met gelijk een paar stevige nummers van het nieuwe album. 'Part Cardiac' en 'Build Us A Rocket Then...' zijn wat harder dan de gemiddelde Oceansize nummers en het openen met deze tracks zorgt ervoor dat de band gelijk de volledige aandacht heeft van de zaal. Wat meteen opvalt is dat het vijftal zeer strak musiceert en zowel erg in de muziek opgaat als heel geconcentreerd bezig is. De muziek is uitdagend en vergt wat inspanning van de Engelsen om live goed te spelen, waar ze overigens met vlag en wimpel in slagen. Vooral drummer Mark Heron combineert genadeloos strak drummen met volledige overgave aan het moment. Een genot om te aanschouwen.

Na het stevige begin wordt er wat gas terug genomen en is er tijd voor de wat langere en sferische nummers. Er wordt teruggegrepen naar de albums Frames en Everyone Into Position en dit wordt door het publiek enthousiast onthaald. De zaal is ondertussen ook goed gevuld en zelfs het balkon zit vol met mensen, wat de band zichtbaar inspireert. Op wat opmerkingen van zanger Vennart na is er niet veel direct contact met het publiek, maar toch ontstaat er een mooie sfeer en bijna voelbare muzikale relatie tussen de toeschouwers en de bandleden. De band weet hun muziek live net dat beetje extra te geven, wat ervoor zorgt dat bij thuiskomst de albums anders, zelfs beter klinken. De opbouw van de set zit ook goed in elkaar, met een mooie afwisseling tussen hun harde en rustigere nummers. De reguliere set wordt afgesloten met een fantastische versie van oude publieksfavoriet Ornament/The Last Wrongs, waarna de mannen nog één keer terugkomen voor een allerlaatste nummer, 'Women Who Love Men Who Love Drugs'. Dit nummer, afkomstig van debuutalbum Effloresce, is een mooie afsluiter van een heerlijke muzikale avond. Terwijl de grote zaal leegstroomt met naar zweet stinkende ontblootte drum & bass bovenlijven, kan het publiek uit de kleine zaal terugkijken op een mooie muzikale maandagavond.

Setlist Oceansize
o Part Cardiac
o Build Us A Rocket Then...
o Unfamiliar
o New Pin
o Music For A Nurse
o It's My Tail And I'll Chase It If I Want To
o Silent/Transparent
o SuperImposer
o Pine
o Paper Champion
o Trail Of Fire
o Ornament/The Last Wrongs
 
Encore
o Women Who Love Men Who Love Drugs 


(geschreven voor Jimmy Alter)