Waanzin gebeiteld in realisme. Imperial Triumphant uit New York City windt er geen doekjes om. Met hun steeds verder verfijnde duistere metal stompen ze steeds harder diep in de tere ziel. Vervlochten met de stedelijke omgeving zoeken zij de grenzen op van wat de luisteraar kan verdragen.
Ongemak, angst en aantrekkingskracht. Zomaar drie gevoelens die tegelijkertijd naar boven komen bij de eerste malen luisteren van het werk van de Amerikaanse band Imperial Triumphant. Waar hun oudere werk nog redelijk in het straatje van de wat meer geijkte black metal kan worden geplaatst, verzette de band alle piketpaaltjes met hun Abyssal Gods uit 2015. Zelden zo een serie onverwachte klappen tegen het smoelwerk gehad als bij het beluisteren van deze langspeler. In 2016 kwam er alweer nieuw werk uit: de ep Inceste, alwaar de wegen alweer nog maar ondoorgrondelijker werden. Aangezien de band nog geen optreden in Europa heeft gedaan (edit: de band speelt op Roadburn 2019), vonden wij het hoog tijd om eens een handreiking te doen naar de heren achter deze majestueuze malheur.
Anton Webern
Imperial Triumphant bestaat al een decennium en heeft op de verschillende metalblogs die het internet rijk is al vele hoge ogen gegooid. Toch is de band, die bestaat uit zanger/gitarist Ilya Ezrin, bassist Steve Blanco en drummer Kenny Grohowski, nog niet erg bekend in deze omstreken. Dat komt allicht door de moeilijk verteerbare kost die het drietal (dat lange tijd met nog een extra bassist en drummer muziek schreef) presenteert. In de tien jaren van het bestaan hebben de heren een aardige muzikale reis erop zitten. Naast black metal komen er invloeden van free jazz, avant-garde, doom en drone voorbij. Ezrin geeft duiding: “Onze muziek heeft een behoorlijke revolutie doorgemaakt. We zijn constant op zoek naar nieuwe mogelijkheden, naar nieuwe stijlen die we kunnen opnemen. Onze muziek bestaat bij de gratie van dissonantie, van een agressieve en technische manier van spelen. Niet in de zin dat we onze vaardigheden per se willen tonen, maar we zijn wel op zoek naar steeds nieuwe uitdagingen, om de grenzen van ons kunnen op te zoeken en die dan over te gaan. We zijn nu op een punt aangekomen waar het erg goed begint te worden, waar iedereen in de band ook zijn eigen onmisbare bijdrage aanlevert.” Die bijdrage wordt geleverd door muzikanten die allen zeer onderlegd zijn in het componeren van muziek. Ezrin heeft een diploma van de California Music Academy en allen zijn professioneel jazzmuzikant geweest. Dit zorgt ervoor dat de band bij het schrijven erg gericht is op structuren en hoe de muziek overkomt bij de luisteraar. Blanco geeft aan dat de brede muzikale ontwikkeling van de bandleden een groot voordeel is bij het schrijven van en nadenken over de muziek. “Het interessante aan onze band is dat alle bandleden erg onderwezen zijn in, en fan zijn van, de muziek die we aanhalen. Als iemand van ons bijvoorbeeld een componist als Anton Webern aanhaalt, weet iedereen gelijk wat er bedoeld wordt. Dat zorgt voor een zekere cohesie, waarbij we altijd ook het totaalplaatje voor ogen hebben. We richten ons niet zozeer op wat de individuele bandleden spelen, maar meer op het grotere sonische landschap.”
Metropolis
Dat landschap is er voornamelijk eentje in de urbane setting. Niet alleen het album Abyssal Gods, met het angstaanjagende artwork van Andrew Tremblay die op verzoek van de band een ‘monsterlijke stad’ tekende, maar het hele oeuvre staat zo’n beetje in het teken van de ontbindende kenmerken van de stad, en New York in het bijzonder. “Imperial Triumphant is geïnspireerd door de stad, door de urbane omgeving. Als ik New York in een woord zou moeten omschrijven zou dat ‘zwaar’ zijn. Soms is het de mooiste plek ter wereld, maar vaker is het een verstikkende plek.” We halen Léopold Lambert aan, die met zijn tijdschrift en blog The Funambulist filosofeert middels architectuur. In de stad, met zijn wolkenkrabbers en sloppenwijken, speelt het ruimtelijke (of een gebrek daaraan) een grote rol in heersende machtsstructuren. Ezrin en Blanco geven aan daar aandacht aan te besteden in hun werk en halen als voorbeeld de film Metropolis (Fritz Lang, 1927) aan. “New York, en vooral Manhattan, is een verticale stad, waar het geld hoog uittorent boven de armoede, die op straat of zelfs daaronder te vinden is. Het is een beetje zoals in Metropolis. De top van de gebouwen vormen de kwaadaardige kroon van de stad, daar waar het bedrog huist. Die film is een mooie verbeelding van hoe de stedelijke maatschappij is gestructureerd, hoe middelen zijn verdeeld.”
De band heeft in het verleden aangegeven een alternatief te willen bieden voor Satan, voor wie de mensen tegenwoordig in feite toch geen angst meer hebben. Ezrin ziet in de realiteit van de stad een andere bron van het kwaad. "New York is een stad waar enkele van de meest kwaadaardige zaken plaatsvinden en dan bedoel ik niet zoiets als duivelsaanbidding, maar het echte kwaad dat in de realiteit genesteld zit. Verschrikkingen die in deze stad gebeuren vinden niet plaats in een sprookje, maar in de horror van het werkelijke leven. Dat is de invalshoek die we gebruiken met onze muziek -het gebruiken van realisme als middel om horror te presenteren.” Een voorbeeld van wat Ezrin bedoelt is te zien in de videoclip bij het nummer ‘Crushing the Idol’. “Ik groeide op in een wereld van deftige privé-scholen, waarvan de buitenwereld alleen de glans ziet. Maar in werkelijkheid is iedereen verwilderd en zedenloos. Die shit die je in de video ziet, dat gebeurt de hele tijd in New York. Kinderen van een jaar of negentien die prostituees bestellen op een vrijdagavond, gewoon omdat het kan. En het gaat altijd ongestraft, want zo zijn de wetten van de wereld. Veel mensen waren onthutst na het zien van de video, omdat je personages ziet aan wie je een oprechte hekel hebt, maar die nooit hun verdiende loon krijgen. Wat dat betreft is het een spiegel van de realiteit.”
Rites of Spring
De horror van de realiteit. Of het besef daarvan. Het beluisteren van de muziek van de heren is alleszins een confrontatie. De eerste malen moesten we even doorbijten bij het aanhoren ervan. Een proactieve benadering was nodig om te achterhalen waarom Imperial Triumphant aanvankelijk tegelijk naar en intrigerend is. Maar de aanhouder wint en stapt een wereld binnen die verwondert en verslavend werkt. Blanco herkent dit in een eigen ervaring. “Wat je daar beschrijft is precies waar we naar op zoek zijn, in zekere zin. Ik herinner me een plaat van mijn vader, die een grote rol heeft gespeeld in mijn jeugd. Het was Rites of Spring van Igor Stravinsky. De eerste keer dat ik dat opzette was ik een klein kind en ik schrok me wezenloos... maar tegelijk kon ik het niet afzetten, ik moest er naar blijven luisteren. Ik was er door aangetrokken, recht door de angst heen, en de muziek werd een obsessie voor me en zodanig een blauwdruk voor hoe ik met muziek om ben blijven gaan. Als mensen dat hebben met ons werk, dat ze op die manier een verbinding ermee hebben, dan is dat voor mij een succes.” Het beeld van Herman Hesse en Abraxas doemt op: wie geboren wil worden, moet eerst een wereld vernietigen. “Voordat je kunt groeien, moet je je eerst ongemakkelijk voelen,” vult Ezrin aan. Wat dat betreft is de luisteraar bij Imperial Triumphant aan het goede adres. Hoewel er ook gelachen kan worden met de heren, zo blijkt als Blanco moeiteloos een opsomming geeft van steden in Nederland, Ezrin in vrolijke verbazing brengende. “Ik heb een paar jaar in Amsterdam gewoond, vandaar.”
(Auteur: Niels Tubbing. Oorspronkelijk verschenen in Gonzo (circus) #139)
Het uit Tilburg afkomstige eenmansproject PONI toont aan dat verschillende genre-paden bewandelen niet hoeft te leiden tot kwaliteitsverlies. Integendeel.
Stel je een lichtvoetige versie voor van Sunn O))). Juist, dat is dus nog steeds verdomd laag en zwaar. Maar dan met een zang die ver verwijderd is van die van Attila Csihar en dichter ligt bij een versie van Mark Kozalek die gevangen zit tussen new wave en no wave. Maar ook: een Jason Molina die hier en daar verweven lijkt te zijn met gitaardraden, niet geweven door Ariadne, maar door Emma Ruth Rundle haarzelf. Het Tilburgse PONI toont ons vele gezichten die ons allen doen kwijlen van plezier.
De genre-gebonden recensent zou met de handen in het haar uitroepen dat er een grens is aan het aantal verschillende genres dat in een recensie gepropt kan worden. 'Nou komt ie ook nog met glitchy doom elektronica en vage space-fuzz op de proppen!' Juist, PONI, waarachter het heerschap Tjeerd van Erve lijkt schuil te gaan (een beetje mysterie kan nooit kwaad), is eigenlijk gewoon een muzikale klootzak. Zo eentje die je steeds op het verkeerde been zet en die daarvoor bijna een veroordeling verdient, maar voordat je dat beseft blijkt hij je eigenlijk juist steeds op het fijne been te zetten. Het been waar je liever nog wat langer op staat, gewoon omdat het fijn is. Tot PONI je weer terug laveert naar dat andere been dat wil dansen, om je vervolgens gewoon op je kont neer te ploffen. Maar het maakt in feite ook geen kloot uit: liggend, hangend, lopend, peinzend, dansend (naakt! in de ochtend! met de gordijnen open! tot je buurvrouw van 79 je met lichte doch enigszins opgewonden minachting aanstaart door de ramen), zittend, denkend, mijmerend, in het niets starend - PONI brengt je als een volleerd yoga-leraar van positie naar positie en elke positie zorgt ervoor dat je je wat beter voelt dan voorheen.
Allicht het meest frustrerende aan de muziek van PONI is dat bovenstaande vergelijkingen met andere artiesten slechts dienen als aanknopingspunt voor de luisteraar, om direct enige duiding te willen en kunnen geven. Want eigenlijk staat PONI los van deze andere muzikanten. Daarvoor is hij te ongrijpbaar, grijpt hij je teveel bij de kloten en kietelt hij te fijn vervreemdend aan je lurven. Zo iemand die je tot nadenken aanzet, waarbij je vervolgens tijdens dat nadenken erachter komt dat je eigenlijk meer aan het voelen bent. En vervolgens daar dan weer over peinst... Wat een toestand! Maar wel eentje waarbij we ons gelukkig prijzen dat we er in mogen rondwentelen. 'Er staan nog 90 andere nummers online', weet de beste man nog mede te delen. Al dat we daarop kunnen antwoorden (al is het zachtjes, binnensmonds mompelend, om niet te gretig te klinken): mag het nog ietsje meer zijn? Alsjeblieft..?
In honour of International Women's Day: the lyrics to our Kitty Hawk song '16 Days'. It refers partly to the '16 Days of Activism against Gender-Based Violence Campaign', that falls between 25 November, the International Day for the Elimination of Violence against Women, and 10 December, Human Rights Day.
It's a call to remember the struggle women face all across the globe when it comes to violence and inequality.
It's a call to topple down normative patriarchy.
It's a call to all to be thoughtful of these issues.
A call to men to tear down their own prejudice, be open and accepting and through that find a form of protection against insane expectations of what 'masculinity' must entail.
It is a shout out to strong women. A commemoration of the sisters Mirabal, who fought to topple a dictatorship and who were murdered because of it.
A shout out to women musicians, artists, label owners. To their resilience.
OK, the title might be a bit misleading, but since it's March now I thought it was a good time to make some 2017 lists. I will stick to hard data for this post, I might divulge in some more lists later on that will be based on memory, reviews and highs and lows.
For this post I will use data as collected by the website Last.fm. The website has been around for over a decade and after a few meagre years it looks like a lot of listeners are using it again. The website is a great collection of biographies, discographies, and 'related artists' (this was my go to tool back in the day to discover new artists, kinda like what many people are using Spotify's similar function for nowadays). On top of that it was great to use as a way to find shows of bands that you like in your neighbourhood. For me though, the most important element of the website is the 'scrobbling', which means collecting and storing all the data of the songs you have been listening to. For someone with a fetish for lists and data (on certain topics), it is quite wonderful to for example be able to see that I listened to Chelsea Wolfe for the first time on December 18th, 2011, that my most listened to song by The Afghan Whigs is 'Debonair' and that I've listened to Emma Ruth Rundle at least 2,576 times in total.
The 'at least' I just put in there marks an issue with this data: it only covers music I've listened to either on my laptop or on my phone, both of which are connected to the data collecting app. Everything I listen to on cd (rarely nowadays) or vinyl does not get counted. So there might be some artists higher on the lists here below if the ol' fashioned spins are also taken into account. I've been using it since 2006, although I haven't always been as connected to it on different devices or through different programs, that's why some years seem almost barren compared to others. The last couple of years though I've been pretty good at keeping the score. Anyway, enough of all these lousy disclaimers, here are some lists.
2017 Total Plays Scrobbled
Scrobbles 13,992
Scrobbles per Day (on average) 38
Artists Scrobbled 1,193
Albums Scrobbled 1,766
Unique Tracks Scrobbled 7,948
Top 25 Most Listened Artists 2017
1 Emma Ruth Rundle Emma Ruth Rundle More
1,921
2 The Dillinger Escape Plan 191
3 Mastodon 189
4 Tool 176
5 Black Rebel Motorcycle Club 165
6 Brand New 139
7 The Nocturnes 136
8 Afghan Whigs 126
9 Fiona Apple 124
10 Thursday 119
11 The Cure 117
12 Chelsea Wolfe 115
13 Marriages 115
14 Marilyn Manson 114
15 Mick Harvey 110
16 Mutoid Man106
17 Waxahatchee 106
18 Deftones 102
19 Manchester Orchestra 96
20 Weezer 96
21 Braid 93
22 AFI 91
23 Aesop Rock 87
24 The Mars Volta 87
25 HAIM 85
Top 25 Most Listened to Albums 2017 (number of tracks of said album)
1
Marked For Death - Emma Ruth Rundle 756
2
Some Heavy Ocean - Emma Ruth Rundle 583
3
Electric Guitar: One - Emma Ruth Rundle 157
4
Audiotree Live - Emma Ruth Rundle 119
5
Emperor of Sand - Mastodon 110
6
Science Fiction - Brand New 91
7
The Distance - Emma Ruth Rundle 83
8
Out in the Storm - Waxahatchee 78
9
Intoxicated Women - Mick Harvey 74
10
Aokigahara - The Nocturnes 72
11
IV - Black Mountain 65
12
Slowdive - Slowdive 63
13
War Moans - Mutoid Man 61
14
How - Black Rebel Motorcycle Club 58
15
Salome - Marriages 56
16
Losing - Bully 52
17
In Spades - Afghan Whigs 51
18
Integrity Blues - Jimmy Eat World 49
19
Protection (single) - Emma Ruth Rundle 48
20
Skeleton Tree - Nick Cave & The Bad Seeds 48
21 Somnambulant - The Headless Prince Of Zolpidem 48
22
Bridges to the Heart - Jimmy Bakker 47
23
Hug Of Thunder - Broken Social Scene 47
24
Trumpeting Ecstasy - Full of Hell 46
25
Hiss Spun - Chelsea Wolfe 45
Top 25 Most Listened to Tracks 2017
This list consists completely of songs by Emma Ruth Rundle, so I will only bother you with the top three ERR songs:
1. Emma Ruth Rundle - Protection 131
2. Emma Ruth Rundle - Real Big Sky 115
3. Emma Ruth Rundle - Shadows of my Name 115
And here is the list for the top scrobbled artists of all time. Well, by me of course.
Top 25 Artists Scrobbled (since 2006)
Total Artists 4,948
1 Emma Ruth Rundle 2,576
2 Tool 1,769
3 Death Cab for Cutie 1,289
4 Radiohead 1,235
5 65daysofstatic 1,170
6 Norma Jean 1,095
7 The Rolling Stones 1,022
8 The Cure 956
9 Deftones 925
10 Machine Head 900
11 Gillian Welch 860
12 Taking Back Sunday 709
13 Black Rebel Motorcycle Club 700
14 Afghan Whigs 673
15 PJ Harvey 611
16 Brand New 549
17 Joy Division 549
18 Placebo 527
19 Nine Inch Nail 503
20 The Dillinger Escape Plan 502
21 Wilco
22 A Perfect Circle 487
23 The Beatles 486
24 Thursday 445
25 Something Corporate 418
De Nederlandse black metalband Black Decades is onlangs de studio in gedoken om te werken aan hun nieuwe album. Deze week werd bekend dat de band is toegevoegd aan de reeds imposante lijst van topbands die dit jaar op Roadburn aan zullen treden. Genoeg reden om terug te blikken op een interview dat ik met de band had in 2016, opdat we met extra veel enthousiasme vooruit kunnen kijken naar wat Black Decades nog brengen gaat.
Teringherrie kan een perfect werktuig zijn in het omgaan met de afgrijselijke kanten van het verleden. Black Decades heeft dit middel omarmd en raakt in haar zelfreiniging tevens de uiterste randen van een rafelschoonheid aan. In 2016 sprak ik met gitarist Thale Roosien en toenmalig zanger Mark van de Maat, die inmiddels is opgevolgd door nieuwe zanger Johan van Hattum.
Zet drie muziekliefhebbers bij elkaar aan een tafel op een zonnig terras van de Tolhuistuin te Amsterdam en in plaats van het geplande interview wordt er het eerste half uur gewoon over muziek gepraat. Thale Roosien en Mark van de Maat, gitarist en zanger van de Nederlandse blackmetalband Black Decades (met stevige invloeden van doom en crust), zijn alleszins niet voor een genre te vangen. De heren kennen elkaar alsook William te Morsche (drums) en Marcel van Losser (bas) uit Twente en hebben er al een aardige geschiedenis in de muziekwereld opzitten met punkbands als Cathode, Kriegstanz en The Barnhouse Effect.
Gitarist Thale Roosien. Photo by Theo Smits
Geeshie Wiley
Bij navraag naar het door vrienden opgerichte label Toztizok Zoundz, waarop Hideous Life is uitgekomen, prijzen beiden de eclectische catalogus. “We vinden het een bepaalde charme hebben om onze plaat niet op een metallabel uit te brengen, maar op een label dat zich richt op allerlei aparte muziek. Daar voelen we ons bij thuis.” Roosien illustreert dit door te beginnen over een artiest als Geeshie Wiley. “In haar nummer ‘Skinny Legs Blues’, een 78-toerenplaat, zingt ze als zwarte vrouw in de jaren 1920 over een verkrachting en de moord op die verkrachter. Dat is een beklemmende luisterervaring.” Ook Van de Maat heeft muzikale interesses buiten het hardere werk, wat ook tot uiting komt in zijn eigen label Knekelhuis, waarmee hij naar eigen zeggen ‘eigenaardige’ muziek uitbrengt op vinyl. “Vanaf 2005 ben ik me gaan verdiepen in elektronische muziek. Voor die tijd had ik me zo vastgebeten in punk en hardcore, dat ik daar even helemaal klaar mee was. Ik wilde weer vrij muzikaal kunnen ademhalen.” Roosien bedenkt zich dat hij zelf ook nog elektronische muziek heeft gemaakt, onder de intrigerende naam schaduwmacht//paranoia.
Gribusbende
Toch even terug naar de harde muziek en dan vooral de punkwereld. Zowel Van de Maat als Roosien is onderdeel geweest van de crustpunkband Cathode, waarmee ook veel in het buitenland opgetreden werd. Dat leverde bijzondere verhalen op. “Ik ben in Chili ooit eens aangevlogen door een meisje dat mijn keel dichtkneep,” vertelt Van de Maat met een nog altijd lichte verbazing. “En in Porte Alegre ging het gerucht dat een groep anarcho-punks een vete had met oi!-punkers en dat er met HIV geinfecteerde naalden in ruggen werden gestoken...” Roosien heeft met de d-beat groep Kriegstanz een aantal weken door de Verenigde Staten getoured. “We deden een tour samen met Seein’ Red en Bury the Living en speelden voornamelijk in huizen. Dat was vaak een gribusbende waarbij je je afvroeg hoe mensen daar in godsnaam konden leven. Maar het was wel ruig.”
Toenmalig Black Decades zanger Mark van de Maat. Photo by Theo Smits
Tijdsdocument
Op een gegeven moment werkte de punkenergie niet meer als voorheen. “We hadden de behoefte om iets anders te gaan doen, om zonder beperkingen en specifieke kaders weer muziek te maken. Uit een jam ontstond het nummer ‘White Noise’ en dat voelde weer als vrij zwemmen. Vandaar uit zijn we eigenlijk al experimenterende verder gegaan met Black Decades. Uiteindelijk moeten de nummers natuurlijk een bepaalde coherentie en urgentie hebben, plus een mate van ruigheid, zowel in klank als in aanpak.” Van de Maat beaamt dat en geeft aan dat hij in zijn teksten dat ook opzoekt. “Toen we in het begin bij elkaar kwamen, zaten we alle vier in een kloteperiode en dat uit zich in de muziek.” Wat dat betreft lijkt Hideous Life dus een oprechte titel. “Absoluut”, aldus Roosien. “Ik wil daar best eerlijk in zijn. Ik kamp al tijden met depressies en dat vertaalt zich in de muziek die we maken. De plaat is voor ons een soort catharsis. Het fysieke effect van het snelle spelen en het harde volume speelt daarbij ook een rol. Maar ook humor, het moet niet overdreven serieus worden. Genieten is ook belangrijk.” Van de Maat ziet dat de band inmiddels een wat lichtere kant op gaat. “Hideous Life is een tijdsdocument vol duisternis. De nieuwe muziek is opener, minder dichtgespijkerd, echt een volgend hoofdstuk.”
Auteur: Niels Tubbing Oorspronkelijk geschreven voor Gonzo (circus) #134
