Paul Kalkbrenner
Heineken Music Hall, Amsterdam, 9 maart 2013
Afgelopen weekend was het weer tijd voor 5 Days Off, het jaarlijks terugkerende dancefestijn in de hoofdstad van ons landje. Waar de shows over het algemeen in de Melkweg en de Paradiso plaatsvinden, stond er zaterdag ook nog een feestje in de Heineken Music Hall gepland: Paul Kalkbrenner. Namens Jimmy Alter ging ik eens poolshoogte nemen.
De voordelen van de Heineken Music Hall zijn er zeker. Zoals een goed geluid en vrijwel altijd genoeg bewegingsruimte, zelfs als het uitverkocht is zoals ook deze avond. Nadelen zijn er ook, zoals altijd pokkelang moeten wachten om je jas op te hangen, waardoor het vrijwel onmogelijk is om deze avond voorprogramma Michel de Hey mee te pakken. Maar och, daar malen we niet om, want we zijn hier om de sympathieke Paul Kalkbrenner te aanschouwen. De Duitser gaat al geruime tijd mee in de dance scene (in 2001 bracht hij reeds platen uit op het BPitch Control label van de schone koningin Ellen Allien), maar hij brak echt door met zijn plaatBerling Calling in 2008. Op dit album stond zijn wereldhit ‘Sky and Sand’ dat hij samen met broer Fritz Kalkbrenner (true story) maakte.
Zijn groeiende populariteit heeft ervoor gezorgd dat hij inmiddels dus in de HMH staat. We gunnen hem dat van harte, maar toch zou het fijner zijn geweest om hem in een wat kleinere zaal te mogen aanschouwen. De helft van de mensen vanavond lijkt hem vooral te kennen van zijn wereldhit en lijkt daar dan ook met smart op te wachten. Als Kalkbrenner ‘Sky and Sand’ als een van de allerlaatste nummers toch nog laat horen is dat voor velen een geschenk uit de hemel, maar het had echt niet gehoeven. Kalkbrenner laat namelijk horen een stuk meer in zijn mars te hebben dan dit en het spelen van zijn hitje lijkt een knieval naar de luisteraar. Maar ach, de mensen willen dansen van herkenning en dat doen ze dan ook met blijde gezichten.
Maar genoeg over de afsluiting van zijn set en even terug naar het begin. Het eerste half uur begint Kalkbrenner aarzelend, maar weet hij een licht lentegevoel neer te zetten (zeer welkom met de ellende buiten). Langzaam kabbelt dit gevoel echter weg richting een kale techno dat eigenlijk geen techno is. Kalkbrenner lijkt te aarzelen en het publiek aarzelt met hem mee. Het middenstuk, waarin hij zelfs drie keer doet alsof het feestje al voorbij is, voelt een beetje onwerkelijk en ongemakkelijk. Een gevoel van twijfel bekruipt ons -is dit het? We drinken nog maar eens een plastic pul pils leeg en geven hem nog even het voordeel van onze twijfel.
Dan! Lichtpuntjes! En niet alleen de redelijk toffe visuals (na de visuals van Skrillex en Kraftwerk te hebben gezien imponeert weinig meer op dit gebied), maar ook de muziek. Kalkbrenner lijkt zijn groove te hebben gevonden en begint zowaar te beuken. Zonder daarbij zijn kenmerkende warme geluid te verliezen overigens. Een veel te korte versie van de grandioze remix van 2Raumwohnung’s ‘Wir Werden Sehen’ (die had gewoon de volle negen minuten moeten duren en niet gevolgd moeten worden met een minuut stilte) is de prelude van een fantastisch uur, waarin vooral ‘Gebrünn Gebrünn’ opvalt, dat in een stevige en hypnotiserende variant wordt gedraaid. En dan heeft Kalkbrenner het toch nog voor elkaar: we willen niet naar huis. Neen, wij willen dansen! dansen! en koude pintjes drinken! Hij draait gelukkig een stuk langer door dan gepland, maar om middernacht neemt hij dan toch afscheid van ons.
Kalkbrenner is verre van een avontuurlijke producer of dj die dwars over alle keta-lijnen heen kleurt, maar hij weet toch wel iedere keer een verdomd fijne sfeer neer te zetten. Niet te moeilijk, zodat ook een deel van de minder geoefende muziekliefhebber het kan waarderen, maar toch: nice! En met een warm en goed gevoel verdwijnen we in de ijskoude nacht, waarin we hier en daar sneeuwkastelen in de lucht lijken te zien…
[Geschreven voor Jimmy Alter]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten