Albumrecensie: Herrek - Waktu Dulu

Herrek is de Papoeaanse verbastering van de voornaam van Gerrit van der Scheer, die zijn jeugd mede doorbracht in Indonesië. De afgelopen jaren maakte hij furore in de Nederlandse muziekwereld met Bonne Aparte en Adept, waarbij vooral de laatste band indruk maakte met stevige muziek. Nu gaat Van der Scheer ook solo onder de naam Herrek en Waktu Dulu (wat zoveel betekent als ‘vroeger’) is zijn debuutplaat, die redelijk ver van zijn werk met Adept af lijkt te staan.

Tekstueel richt Herrek zich op zijn jeugdherinneringen aan zijn tijd in Indonesië en hoewel er aardig wat geluidsindicaties naar die locaties te horen zijn (vooral geluiden van de natuur), doet de muziek ons toch eerder afdwalen naar het Westen. Openingstrack ‘Rain’ is een klein liedje, met rustige gitaarslagen en dito percussie. Er zit een zekere kalmte in die doet denken aan shoegazing in de stijl van Catherine Wheel. Op ‘Down’ horen we de fijne harmonieuze samenzang die het afgelopen decennium zo populair is gemaakt door acts uit Brooklyn. Van der Scheer excelleert met zijn zang in dit nummer, vooral tegen het einde aan als de toon scheller wordt en zijn stem opeens naar voren knalt: “I heard the birds sing!” Mooie track!

De Brooklyn referentie komt nog een aantal keer naar boven bij het beluisteren van Waktu Dulu, bijvoorbeeld in ‘Tiger Eyes’, dat een vervreemdende kwaliteit heeft en neigt naar acts als Animal Collective of Yeasayer. De Rivella slogan borrelt in ons op: vreemd, maar wel lekker! Net als het zeer intrigerende ‘My People’, dat veel vragen oproept, zoals de regel ‘here comes the death’ die intens binnen komt. Duidt Van der Scheer hier op de komst van Nederland in Indonesië? Is de Westerse beschaving ‘the death’ waarover hij zingt? De teksten over het hele album zijn sowieso de moeite waard om goed te luisteren en zorgen ervoor dat Waktu Dulu naast muzikaal ook tekstueel interessant genoeg is om vaak naar terug te keren.

Eigenzinningheid bestaat gelukkig nog steeds en Herrek is daar een mooi voorbeeld van. Deze debuutplaat staat vol verrassende muziek en we mogen stiekem best een beetje trots zijn op het feit dat dit uit Nederland komt. Dit is voor de mensen die net wat meer moeite willen doen om bijzondere muziek te ontdekken.

(Geschreven voor Jimmy Alter)

Frangible Lifestyles

Frangible Lifestyles

in this line of sand

leading away from the truth

i can read our future

even though it's emptier

than the hand you're holding out to me...

the deserted fields of our youth

once so full of hope

form the perfect context

for the howling wind

echoing in our empty hearts

this time the sky will stay grey

devoid of any sense of light

this time the birds will fall down

like a plague we considered to be merely mythical

our eyes won't find a place to rest

the metal machinery won't fuel our movements

as the cogs have started failing, one by one

we find ourself stuck in this desolate world

without any hope for a saviour

still we burn all the wood we can find, 

to create a fire of despair
our call for help...

but now our only concern left

is who will die first

and how to bury yourself

when there is no light

to guide your soul

-NT 2005

the Self - Confronting the Shadow (A Techno Play in Three Acts)

i) Climbing the Mountain
After a long internal struggle, he has made the decision. To no longer be afraid to step forward. To face the shadow side of his unconscious head on. Adamant not to flinch, to take this journey to the end. Filled with a sense of ecstatic bliss he starts his ascent of the mountain. His odyssey takes him through hymns in the wind and he passes countless archetypes, those primordial images that pre-exist the Self. The trickster, the snake eating its tail, anima figures. He hums mantras and dances to percussion so the body and the mind can become one. The realisation: 'you can't fall off a mountain!' He reaches a calm near the top of the mountain. A cave near the center of the soul, close to the inner nucleus of the psyche. Chanting, a trance, a waking dream. It is here where the real inner journey towards the shadow side of the Self begins.

The Self - Confronting the Shadow (A Play in Three Acts) by The_Self on Mixcloud

ii) Tapping into the Dream
In the dream things start to intensify. Eternal sounds come from both high above and deep below and start to envelope his Being. Aspects from the ancient and everlasting collective unconscious try to tap into him, trying to defy his Ego. Pure fear dances around the fire together with pure joy and his feminine side devours his masculinity and vice versa. Time becomes an eternal becoming of past-present-future in a crystalized image of future memories. A tower of psychedelic understanding weighs heavy on his heart, arrows of longing pierce his soul. Yet no harm is done because he searches this dancing of the Ego and the Soul.

iii) Acceptance and Rebirth
At the most frightening of moments it dawns on him, the realisation of what is necessary. He looks around and despite the chills over his spine he knows. He takes a deep breath and with full responsibility he accepts. His glooms, his downfalls, his fears, his desires. The fringes of his unconscious start spinning, spiralling towards the inner nucleus, towards the Self. He realises the ultimate core might never be reached, but that Life Herself is an eternal becoming Whole. He hears his unconscious calling out: "Look at me!" And as he stares into the dark depths he realises his vision plunges deep into his own eyes. A circling, a spiralling, a dancing! In an ever returning rebirth, aimed towards the completion of rituals, the Becoming Whole of the Self.

Kalkbrenner kleurt keurig binnen de keta-lijnen

Paul Kalkbrenner
Heineken Music Hall, Amsterdam, 9 maart 2013

Afgelopen weekend was het weer tijd voor 5 Days Off, het jaarlijks terugkerende dancefestijn in de hoofdstad van ons landje. Waar de shows over het algemeen in de Melkweg en de Paradiso plaatsvinden, stond er zaterdag ook nog een feestje in de Heineken Music Hall gepland: Paul Kalkbrenner. Namens Jimmy Alter ging ik eens poolshoogte nemen.

De voordelen van de Heineken Music Hall zijn er zeker. Zoals een goed geluid en vrijwel altijd genoeg bewegingsruimte, zelfs als het uitverkocht is zoals ook deze avond. Nadelen zijn er ook, zoals altijd pokkelang moeten wachten om je jas op te hangen, waardoor het vrijwel onmogelijk is om deze avond voorprogramma Michel de Hey mee te pakken. Maar och, daar malen we niet om, want we zijn hier om de sympathieke Paul Kalkbrenner te aanschouwen. De Duitser gaat al geruime tijd mee in de dance scene (in 2001 bracht hij reeds platen uit op het BPitch Control label van de schone koningin Ellen Allien), maar hij brak echt door met zijn plaatBerling Calling in 2008. Op dit album stond zijn wereldhit ‘Sky and Sand’ dat hij samen met broer Fritz Kalkbrenner (true story) maakte.

Zijn groeiende populariteit heeft ervoor gezorgd dat hij inmiddels dus in de HMH staat. We gunnen hem dat van harte, maar toch zou het fijner zijn geweest om hem in een wat kleinere zaal te mogen aanschouwen. De helft van de mensen vanavond lijkt hem vooral te kennen van zijn wereldhit en lijkt daar dan ook met smart op te wachten. Als Kalkbrenner ‘Sky and Sand’ als een van de allerlaatste nummers toch nog laat horen is dat voor velen een geschenk uit de hemel, maar het had echt niet gehoeven. Kalkbrenner laat namelijk horen een stuk meer in zijn mars te hebben dan dit en het spelen van zijn hitje lijkt een knieval naar de luisteraar. Maar ach, de mensen willen dansen van herkenning en dat doen ze dan ook met blijde gezichten.

Maar genoeg over de afsluiting van zijn set en even terug naar het begin. Het eerste half uur begint Kalkbrenner aarzelend, maar weet hij een licht lentegevoel neer te zetten (zeer welkom met de ellende buiten). Langzaam kabbelt dit gevoel echter weg richting een kale techno dat eigenlijk geen techno is. Kalkbrenner lijkt te aarzelen en het publiek aarzelt met hem mee. Het middenstuk, waarin hij zelfs drie keer doet alsof het feestje al voorbij is, voelt een beetje onwerkelijk en ongemakkelijk. Een gevoel van twijfel bekruipt ons -is dit het? We drinken nog maar eens een plastic pul pils leeg en geven hem nog even het voordeel van onze twijfel.

Dan! Lichtpuntjes! En niet alleen de redelijk toffe visuals (na de visuals van Skrillex en Kraftwerk te hebben gezien imponeert weinig meer op dit gebied), maar ook de muziek. Kalkbrenner lijkt zijn groove te hebben gevonden en begint zowaar te beuken. Zonder daarbij zijn kenmerkende warme geluid te verliezen overigens. Een veel te korte versie van de grandioze remix van 2Raumwohnung’s ‘Wir Werden Sehen’ (die had gewoon de volle negen minuten moeten duren en niet gevolgd moeten worden met een minuut stilte) is de prelude van een fantastisch uur, waarin vooral ‘Gebrünn Gebrünn’ opvalt, dat in een stevige en hypnotiserende variant wordt gedraaid. En dan heeft Kalkbrenner het toch nog voor elkaar: we willen niet naar huis. Neen, wij willen dansen! dansen! en koude pintjes drinken! Hij draait gelukkig een stuk langer door dan gepland, maar om middernacht neemt hij dan toch afscheid van ons.

Kalkbrenner is verre van een avontuurlijke producer of dj die dwars over alle keta-lijnen heen kleurt, maar hij weet toch wel iedere keer een verdomd fijne sfeer neer te zetten. Niet te moeilijk, zodat ook een deel van de minder geoefende muziekliefhebber het kan waarderen, maar toch: nice! En met een warm en goed gevoel verdwijnen we in de ijskoude nacht, waarin we hier en daar sneeuwkastelen in de lucht lijken te zien…

[Geschreven voor Jimmy Alter]