A Winged Victory for the Sullen
+ Sleepingdog
Paradiso, Amsterdam10-01-2012
Afgelopen dinsdagavond stond er een interessante act op het programma in de kleine zaal van Paradiso: A Winged Victory For The Sullen. Dit project van Dustin O’Halloran en Adam Wiltzie (Stars Of Lid) behelst een samenspel waarbinnen de mooiste elementen van ambient en klassiek tot elkaar komen.
Het voorprogramma deze avond is op zichzelf staand al de moeite waard om naar Paradiso te komen op deze druilerige dinsdagavond: Sleepingdog. Dit is één van de vele projecten van de Nederlandse Chantal Acda (die voornamelijk vanuit België opereert). Naast Sleepingdog speelt ze ook nog onder de naam Chacda en samen met Craig Ward vormt ze het duo True Bypass.
Sleepingdog staat, zoals eigenlijk al het werk van Acda, voor prachtige en ingetogen muziek. In deze formatie wordt ze bijgestaan door niemand minder dan Adam Wiltzie zelf, met wie ze samen het album With Our Heads in the Clouds and Our Hearts in the Fields heeft opgenomen. Sowieso is er aan grote namen geen gebrek op deze plaat, want Hildur Guðnadóttir neemt het cello-werk voor haar rekening.
Deze avond in Paradiso staat Acda (gitaar, piano en zang) samen met Wiltzie (gitaar) op het podium en worden ze op percussie ondersteund door Tom Lezaire. Wiltzie speelt gitaar, maar verwacht geen akkoorden of riffs van deze man, die bekend staat om het creëren van geluidslagen die zowel prachtig als beklemmend zijn. Ook in Sleepingdog vervult hij deze rol, maar de nadruk ligt op de pracht en met mooie open onderlagen vormt hij een sterke basis van de liedjes. Deze worden overigens schitterend ingekleurd door Acda, die met haar enigszins hoge en breekbare stem de luisteraars hypnotiseert.
Het lichte akoestische gitaar- en pianospel en de gedetailleerde percussie maken de muziek af en wat bijna niemand voor mogelijk houdt gebeurt: Paradiso is stil, muisstil. Acda grapt dat ze dit heuglijke feit op haar Facebook zal gaan zetten: “Hollanders kunnen toch stil zijn.” Waarop ze, als bijna niemand in de zaal reageert, volgt met: “Iets te stil zelfs misschien…” Maar ze kan het haar publiek niet kwalijk nemen dat het niet uitbundig reageert op haar (nochtans leuke) kwinkslagen, want de mensen zijn betoverd door de wonderschone liedjes. Als de betovering uiteindelijk na het laatste nummer verbroken is, krijgt Sleepingdog een geweldig en verdiend applaus. Graag een snel vervolg.
Men zou bijna vergeten dat er nog iets op het programma staat deze avond, maar hoofdact A Winged Victory For The Sullen moet nog komen. Het album dat ze enkele maanden geleden hebben uitgebracht, simpelweg A Winged Victory For The Sullen getiteld, staat vol met drie kwartier auditieve schoonheid aan instrumentale muziek die het midden houdt tussen klassiek en ambient.
De twee vrienden hebben elkaar op een geweldige manier gevonden in deze samenwerking, die mede tot stand is gekomen door hun gedeelde rouw om het verlies van Mark Linkous (de man achter Sparklehorse pleegde in 2010 zelfmoord), met wie beide heren goed bevriend waren. Of de plaat een requiem is of een hoopvolle opening naar de toekomst durf ik niet te zeggen, maar de muziek weet je als luisteraar mee te nemen naar dromerige werelden en raakt je tegelijk in je fundament.
Rond half negen komt Adam Wiltzie terug op het podium, ditmaal met kameraad Dustin O’Halloran, twee violisten en een celliste. Dat de klassiek aandoende stukken live gespeeld gaan worden door een mini-orkest is natuurlijk geweldig, want dit geeft een stuk meer dynamiek dan als er slechts een tape wordt meegespeeld. Met O’Halloran links op het podium op piano, Wiltzie rechts op gitaar en de drie dames in het midden is het publiek deze avond getuige van een mooi samenwerkingsschouwspel tussen rasmuzikanten.
De muziek staat in feite natuurlijk al, maar met regelmaat zie je de muzikanten elkaar op het podium sturen, corrigeren en aanmoedigen. Hierdoor is het optreden niet alleen interessant voor de oren, maar kun je ook je ogen de kost geven. Helemaal omdat sommige nummers ook nog ondersteund worden door intrigerende visuals op een groot scherm. Maar toch blijft de muziek vanzelfsprekend de hoofdmoot. Het pianospel van O’Halloran is dan weer mooi, dan weer onheilspellend. Wiltzie creëert fijne lagen geluid die de nummers samen met het aardse cello-geluid een plek geven in het hier en nu, wat bijna ook wel nodig is met het hemelse vioolspel dat zorgt voor een meer ruimtelijke ervaring.
Sommige nummers zijn kort (te kort!), andere weer wat langer, maar het publiek weet zich wederom muisstil te houden. Hier staan (en aan de zijkant zitten) mensen die puur voor de muziek komen en de muzikanten het respect betuigen dat ze verdienen. Het helpt natuurlijk dat de muziek, meer zelfs nog dan op plaat, de luisteraar in vervoering brengt. Daarnaast is het moeilijk om de ogen af te houden van het geweldige samenspel tussen de drie dames en de twee mannen op het podium. De kleine knikjes, de lichaamsbewegingen, de sturende ogen -ze dragen bij aan een fantastische ervaring, hier in de kleine zaal van Paradiso, op een druilerige dinsdagavond. En dan te bedenken dat er nog steeds mensen bestaan die een avond tv kijken op de bank verkiezen boven een Erlebnis als deze…
(Geschreven voor Jimmy Alter)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten