Review: Five Years Erased Tapes -Memorable Moments at the Paradiso

(This is my own English interpretation of the Dutch review I wrote for Gonzo (circus) here.)

The label Erased Tapes Records, situated in London but founded by the German Robert Rath, celebrates its fifth anniversary this year. A good enough reason to treat the European audiences to something special, they must have thought. Hence a combined tour with three remarkable names from the label's roster through a number of European countries. Together, A Winged Victory for the Sullen, Ólafur Arnalds and Nils Frahm have played twelve shows in nine cities in thirteen days. This is a review of the night they visited the Paradiso in Amsterdam.

One of the great things of entering a venue long before the first note will be played, is that you get a chance to slowly drink in the atmosphere of the place. This night, the Paradiso feels like an enlarged living room, with the floor filled with chairs. Since this is going to be a concert that will benefit immensely by a hushed audience, sitting seems like a good choice. Which brings me to a second great thing of getting to shows like these early: you get to get a good spot near the front row. On stage, the musicians are still quietly and gently testing their instruments, tuning a harp here, checking some cables there. It will only be a short wait until the first act of the night will start playing.

Kubrick-Wonderland
The recent project of pianist/composer Dustin O’Halloran and sound engineer/composer Adam Wiltzie (Sparklehorse, Stars of the Lid), A Winged Victory for the Sullen, is first on the bill tonight. We don't get to see a huge enthralling showbiz entrance of some overly secure rockstars. Instead, we are witness to a humble entering of the stage of five talented musicians who, judging by the way they play their tunes, are no doubt kind souls as well.

After the introductions by O'Halloran and after the first notes slowly start filling up the Paradiso, we are immediately transported to a lunar world of quiet beauty. The combination of the visuals of the moon, the enigmatic staging of the lights and the intense wonder of the music seems to transport us straight into a strange Kubrick-Wonderland. A thousand plateaus higher and we don't even know how we have ended up here. We look at the woman playing the cello, and we have to blink our eyes because we see her changing into a moon goddess, surrounded by a touch of iridescent madness, while she loses herself within her music.

The piano sounds played by O'Halloran seem to carry the soundscape of violin, viola and cello, while Wiltzie uses his guitar to weave a barely audible blanket of drowsy drones. The faces of the musicians show a pure nakedness, wearing only a cloak of intense emotion that the audience in the Paradiso thankfully indulges in. Music played like this demands a full surrender, both from those creating the sounds and from those savouring them.

The audience is insanely quiet, too much overtaken by technically perfected sensation, which unfortunately isn't always the case with beautiful music played live. O'Halloran is happy with the quiet in the crowd and changes instruments with Wiltzie, who takes reins of the piano for the wonderful 'Steep Hills for Vicodin Tears'. O'Halloran plays layers of guitar for extra body and the Holy Trinity of cello, violin and viola functions as the perfect suture between them. The last song gets shaken up slightly by an experimental tinge of noise. The Holy Trinity seems to transform into a primitive creature, in possession of only a nascent form of intelligence, trying to comprehend the function of the instruments. Scratching, patting, feeling -hands go over the cello, harp and viola and we are humble witnesses to the birth of mankind. Beautiful.

Empty Chair

After a short break, it is time for Ólafur Arnalds. The young Icelandic composer is in a great mood and with his gentle and playful banter he manages to win over the crowd before he has even played a single note. He makes jokes with the audience members, gets them to sing along to notes that he plays and easily drags them into his wonderful world. Arnalds knows very well how to create a perfect balance between fun and excited tension, using both his verbal skills and his piano skills. One of Arnalds' strong points is that he knows how to move people with his music, without turning it into a fountain of melodrama.

Then we get to see a nice exhibition of melting new with old technologies. Arnalds takes turns playing three different pianos, and while he moves from the one to the other, we see him using an iPad to do, well, ehm something special no doubt? After playing some time solo, Arnalds is joined by the great cello player Anne Müller and a well dressed violinist, who plays while standing and every now and then has to massage his arms. Then suddenly in the midst of a song an ambient-kick fills up the Paradiso and we spot Nils Frahm sneaking his way up to a piano. The music combined with the compelling lighting has everyone in the crowd catching their breath.

When the song finishes, Frahm leaves the stage again. Now it's time for a solo from the violinist. He plays with a profound intensity and the front rows can hear him sweat and work, breathe and spit. He keeps playing until his violin bow is all used up. Müller follows with a cello solo, less loud, but she creates intensity through finesse. Beautiful.

Arnalds ends his show alone on stage. While he plays a melancholic piano piece, my eyes wander across the stage and I end up looking at the by now deserted and empty chair of Müller. The chair, slightly damaged at the side, standing in the scarce stagelight, forms a perfect symbol for the haunting melody that Arnalds is playing. When his piano sounds start fading away, we suddenly hear a quiet tune being played backstage, getting only slightly louder before fading away as well, like an effervescent elven dream....

Magician
Then it is time for last artist of the night: Nils Frahm. The young German is in a good mood as well, albeit it a little bit less exuberant than Arnalds. Frahm tells us that his manner of playing the piano often results in it needing some new tuning, which is why he has to be the last one of the night. To emphasize his words, he starts using the piano as a percussion instrument.

Frahm then continues with the live always marvelous 'Said & Done'. He starts off the song by playing a high hammering of notes, before he is joined by Arnalds. Together they drink whiskey, together they play the piano and together they remake the song into a wonderful extended version. Then Frahm continues solo, this time playing on an old piano, bought at a flea market. In his words: "A bad song needs a bad piano". Immediately he belies his own words by playing a brilliant piece of work, abundant with high notes. Then suddenly a loud drone hits the stage, as if Sunn O))) is playing next door. The combination of the very high and the very low evokes a slight sense of euphoria in the crowd.

Then, alas, Frahm announces his last song. Lucky for us it is a very long one, in which Frahm loses himself completely. We no longer see a musician, but a magician, a warlock, caught by the unknown and the core of it all. While playing, he seems to be mumbling unintelligible words, and he is changing the very fabric of life, not with strange formulas or lines drawn in the sand, but with music and profound and prolonged passion. Oh such life! And Frahm for a moment controls every aspect of it, at the end wonderfully aided by the way by a magnificent Anne Müller.

Encore
Of course we are treated to an encore. Arnalds joins Frahm and together they drink some more whiskey and try to decide what to play. An uncontrolled and accidental (and enormously loud) Sunn O))) moment leaves half of the audience shell shocked for a bit, but of course the young men on stage are forgiven. After a nice duet between the two of them, all the musicians that have performed tonight join them on the stage for a great collaboration. Nine people playing simultaneously, in a musical piece that seems to grow fuller and fuller every second, until a Godspeed You!-esque cacophony sets the souls of those present in the Paradiso on fire.

When the final notes slowly fade away and the moon goddess literally played her bow into ruins, it takes some time before the crowd realizes that in fact they have not died, but that the heavens have descended upon them, down to earth, on this memorable Monday night in Amsterdam. Let Erased Tapes, inshallah (but if need be even against his will), soon celebrate another five years, just so they have another good excuse to have a collection of musicians like these play together again in one night. Thank you. Thank you. Thank you.

Five years Erased Tapes Labelnight, 15 oktober 2012, Paradiso, Amsterdam.

Nils Frahm - Screws. Negen nummers met negen vingers

Het Londense label Erased Tapes Records blijft verbazen met interessante en ook gewoon domweg leuke releases. Een van de boegbeelden van het label, Nils Frahm, kwam onlangs met een speciale verjaardagsuitgave (hij werd op 20 september 30 jaar) getiteld Screws: negen nummers opgenomen met negen vingers.

Frahm heeft zichzelf zowel met zijn werk op Erased Tapes als met zijn liveshows als een markante moderne pianist laten gelden. Op de scheidslijn tussen klassiek en modern (met hier en daar tinten ambient) weet hij zelfs de niet-geoefende luisteraar in vervoering te brengen. Zijn langspeelplaten Wintermusik (2009) en Felt (2011) zijn ware pareltjes, waarbij vooral Felt eruit springt. Opgenomen in het donker van de nacht in zijn thuisstudio in Berlijn heeft Frahm zijn piano bewerkt met vilt, zodat hij zijn buren niet zou storen. Met microfoons in de piano geplaatst, zo dicht mogelijk bij de geluidsbron, heeft hij een licht ruisende intimiteit weten te bemachtigen die bij veel platen lijkt te ontbreken.

Ook live weet Frahm de barrière tussen muziek, muzikant en luisteraar te slechten. Met pianospel dat tegelijk ontwapenend en intens is, weet hij het publiek in vervoering te brengen en dicht bij zich te houden, zonder de afstand tussen artiest en luisteraar die sommige klassieke concerten lijken te kenmerken. Mooi bij Frahm is dat de glimlach nooit ver weg is, dat de kwinkslag een belangrijke plek heeft in het geheel der vervoering. Ook hiermee weet hij ervoor te zorgen dat de aandacht nooit weg ebt.

Onlangs bracht de sympathieke Duitser dus een speciale verjaardagsuitgave uit: Screws. Negen nummers opgenomen met negen vingers. Na een ongelukkig ongeval, waarbij Frahm uit zijn stapelbed viel in zijn studio, brak hij zijn duim. Ondanks de voorgeschreven rust door zijn dokter, besloot Frahm toch om zich over zijn piano te buigen, wat uiteindelijk resulteerde in negen nieuwe nummers. In zijn gebroken duim waren vier schroeven ingebracht, wat de titel van het nieuwe werk verklaart. De plaat wordt later dit jaar door Erased Tapes Records uitgebracht in een gelimiteerde vinyl uitgave, maar de muziek kan reeds hier worden gedownload of gestreamed op Soundcloud. Wederom een wonderlijke release van een markant pianist én mens.

In Frahm zijn eigen woorden:

'I am sitting in front of a sheet of paper. My right hand is bending over my left thumb. The first day I got out of my cast I could bend it by 15°. Now I am already at 50° and that makes me happy. Things are going uphill...

As you can imagine, it is really bad news for a pianist when he gets diagnosed with a broken thumb. That day I was sitting in the emergency room, feeling rather dizzy while thinking of a zillion shows coming up and all the people involved around it. I realised in that moment how busy things have become. It is hard to turn down interesting projects and opportunities, since I surely love my work. It actually never felt like work. Playing piano and playing it for wonderful people is the greatest joy I can imagine.

For a couple of days I felt like this all could be over. How pathetic. But hey – also feeling sorry for yourself has its place somewhere. All of a sudden I had so much time, an unexpected holiday. I cancelled most of my schedule and found myself being a little bored. Even though my doctor told me not to touch a piano for a while, I just couldn't resist. I started playing a silent song with 4 fingers on my left and the remaining 5 on my right hand. I set up one microphone and recorded another tune every other night before falling asleep.

The day I got rid of my cast I had recorded 9 little tunes. They have helped me feel less annoyed about my accident and reminded me that any good is something I can only achieve, when I am making the most out of what I've got.

Thank you all for listening!

With lots of love,

Nils


Ter ere van het vijfjarig jubileum van Erased Tapes vindt er een speciale Europese tour plaats met Nils Frahm, Ólafur Arnalds en A Winged Victory For The Sullen. Zie hieronder voor de speeldata.

It is

It is as if
"It is as if..."
It is always 'as if'
   waiting
        wishing
for something real
But when the real comes
you can only experience a
sensation of...
... "it is as if"

But it is not 'as if'
It is.
And it is real

-NT, 2012

Mix - Collab 001 - Syst M & the Self - 'Encounters with the Anima'

Syst M & the Self - Collab 001 - 'Encounters with the Anima' by The_Self on Mixcloud

Review: Nils Frahm brengt Amstelkerk in hemelse vervoering

Onder de noemer Indiestad presenteert Paradiso een ruime week lang allerlei pluimage aan indie bands. De noemer indie is de afgelopen jaren verworden tot een enorme paraplu, waar inmiddels bijna de helft van de alternatieve muziek onder geschaard lijkt te kunnen worden. Toch is het een noemenswaardig iniatief, dit Indiestad, temeer omdat er niet alleen aandacht wordt besteed aan de alternatieve mainstream (jazeker, dat bestaat), maar ook aan werkelijke juweeltjes die de mensen zeker eens live zouden moeten aanschouwen. Zo een briljant is de Duitse neoklassieke pianist en componist Nils Frahm, die donderdag 17 mei in de prachtige Amstelkerk een concert weggaf.

Aanvankelijk zou het concert van Frahm plaatsvinden in die andere kerk nabij het Amstelveld, De Duif, maar later is het hele gebeuren verplaatst naar de Amstelkerk. Net als De Duif is de Amstelkerk een werkelijk wonderlijke locatie voor een muziekgebeuren als deze. De ruimte waarin gespeeld en geluisterd wordt, is een soort kubus, met een enorm hoog plafond. De ramen die helemaal bovenin de wanden zitten, geven de ruimte een aparte en mooie belichting. Het publiek bestaat deze avond uit een mix tussen wereldvreemde muziekliefhebbers en quasi-hippi quasi-intellectuelen (jazeker, ook die bestaan) en wat opvalt is dat de gemiddelde leeftijd toch niet heel erg hoog ligt, zo rond de midden dertig. Wellicht komt dat doordat Frahm zelf nog vrij jong is (30) of toch doordat zijn optreden van vanavond onderdeel uitmaakt van het hip gepresenteerde Indiestad. Hoe dan ook is het mooi om te zien dat de Amstelkerk afgeladen vol zit en dat er blijkbaar dus voldoende aandacht is voor muziek als deze.

Bij aanvang van het concert komt Frahm ontspannen door de zaal aangelopen en neemt eerst rustig de tijd om een beetje te babbelen met het publiek. Hij heeft een ontwapenende houding, waarmee hij er al snel voor zorgt dat er geen gespannen sfeer zal heersen zodra hij de pianoklanken van 'Said and Done' de zaal in zal sturen. Frahm begint met een eenzijdig hoog hamerend geweld, strak, staccato op dezelfde noot. Het geweld zwelt aan, tot het bijna ondraaglijk wordt en hij dan plots met de linkerhand de schoonheid begint te bespelen. Het hamerend geweld met de rechterhand gaat door, maar krijgt nu tegengas. Alsof de dood op deuren aan het bonken is, maar Het Leven Zelve zich daar niets van aantrekt en het doorgaat het leven te leiden, simpelweg omdat het geleefd moet worden, nee kan worden. Het spel resulteert in een intrigerende dans met de naderende dood en ontaardt uiteindelijk in de kalme berusting van het Einde, en het is goed zo.

De intensiteit van het spel van Frahm brengt het publiek in vervoering, maar vraagt daarmee ook veel van de luisteraars. Het is mooi om te zien hoe Frahm weer even de teugels laat vieren, als hij vraagt of hij misschien van iemand in de zaal een jas mag lenen om op te zitten. Zijn krukje is namelijk zo laag dat hij moeilijk bij de toetsen kan. Gelach, geroezemoes en iedereen is weer klaar voor de volgende dosis muziek. Frahm begint dit keer klein en overpeinzend. Langzaam echter ontstaan er stromende rivieren die vloeiend de Amstelkerk opvullen. Momenten van ijlte, van vluchtige klanken die hemelwaarts stijgen op deze Hemelvaartsdag, doen een beeld opdoemen van een op valse dromen gebaseerde utopie. Een hemelse wereld waarbij je als luisteraar in je achterhoofd stemmetjes hoort, dat het eigenlijk niet waar kan zijn. En ja, Frahm laat de muziek deze stemmetjes gelijk geven, als hij wisselt van zijn vleugel naar zijn keyboards en met een verandering van klankleur de utopie als een dansend en vallend kaartenhuis ineen laat storten. Grondtonen brengen ons terug naar de aarde en de muziek wordt voller, stijgt dan weer enigszins, maar ditmaal met een soort zweem van ironie in de klanken. Plots lijkt er zowaar een eighties vibe te onstaan in de muziek en de zwaarte maakt plaats voor een glimlach.

 

De muziek van Frahm, alleszins zoals hij deze live speelt (want live tovert hij nummers die op plaat vijf minuten duren om tot grotendeels geïmproviseerde kathedralen van ruim een kwartier), is als een lange reis langs vele verschillende affecten. Dit is misschien tegelijk het enige kleine minpuntje dat iemand zou kunnen benoemen tijdens deze show, dat Frahm wellicht iets te veel wilt. Maar aan de andere kant is dat tegelijk een beloning voor de luisteraar, als deze tenminste welwillend is de reis in al zijn facetten te aanvaarden. Er zijn lichte momenten van euforie, waarbij het volstaat met de ogen dicht te luisteren en te voelen. Maar ook met de ogen open is het genieten. Van het laatste daglicht dat hoog in de kerk naar binnen glipt via de ramen, waar vlak daar onder de gele lampen eenvoudig voor kaarsen aangezien kunnen worden. Van het gezicht en de houding van Frahm op het podium, waar de passie en intensiteit vanaf druipt. Het vrijwel vlekkeloze spel doet een zekere mate van eenvoud en gemak bij Frahm impliceren, maar zijn gezicht laat een geheel andere wereld zien. Hij is getergd, kijkt indringend en het is duidelijk dat zijn spel hem emotionele en spirituele moeite kost, welke hij overigens dubbel en dwars terugkrijgt, getuige zijn oprecht blijde ogen na ieder nummer. Toch komt een citaat uit de film Control op in onze gedachten, als Ian Curtis zegt: "They don’t know how much I give...".

 

Frahm beseft goed wanneer hij het publiek weer wat lucht moet gunnen en vraagt bij het laatste nummer of er geen pianist in de zaal zit die samen met hem wil spelen. Na enige aarzelingen staat er toch iemand op: pianist Erik gaat Frahm vergezellen. Na een korte uitleg van Frahm ("Ik speel de lage noten en heb wat meer verantwoordelijkheid, jij speelt de hoge noten!") en een kleine kwinkslag ("Als het echt verschrikkelijk klinkt dan glimlachen we gewoon naar het publiek") schuiven de heren naast elkaar aan bij de vleugel. Het publiek houdt zijn adem in, de spanning voelend of het wel goed zal gaan. De twijfel maakt echter al snel plaats voor bewondering, als na een aarzelend en aftastend begin duidelijk wordt dat ook Erik goed kan spelen en, belangrijker nog, Frahm goed aanvoelt. De muziek wordt voller en er wordt op momenten met volle overtuiging gespeeld. De improvisatie die de twee heren hier neerzetten is indrukwekkend en levert een kwetsbare intensiteit op, die uiteindelijk culmineert in een terecht lang en warm applaus. Frahm maakt van de gelegenheid gebruik om snel even naar de bar te rennen voor een drankje, maar hij komt gelukkig terug voor een slotakkoord. Het laatste stuk is, zeker in vergelijking met al het voorgaande van deze avond, een zeer gebalanceerd stuk. Het is een fijn einde, omdat het lijkt alsof na vele strubbelingen een uiteindelijk equilibrium gevonden is. De individuatie is compleet en zowel Frahm als de luisteraars lijken een te zijn verworden met hun Zelf.

Met dit optreden bewijst Frahm dat hij een geweldige live pianist is, die zowel kan ontroeren als de mensen kan laten (glim)lachen. Net als labelgenoot bij Erased Tapes Records Ólafur Arnalds (met wij hij onlangs nog samen heeft opgenomen), weet hij een brug te slaan tussen (neo)klassiek en modern. Indien u de kans heeft om Frahm live te aanschouwen, aarzelt u dan niet. De komende weken is hij nog een aantal maal in de buurt tijdens zijn speciale Recording Tour, waarbij hij zijn live show opneemt voor een eventuele toekomstige release.

A Snowflake Fading to White

A Snowflake Dawn

Cover up your scars

a woolen hat to warm your heart

mittens for pale hands

a scarf around your longing

Crawling up on the lap of your past

clinging on to a sense of safety

the uncertainty of wanting to love

the constant fading of a glimpse

of light

of life

A scream! -right ahead of you

your mirror blushing

your eyes sparkling

your dreams alive in a haze

of joy

of glory

Your hands reaching out

touching

feeling

knowing

the answer lies within

And your heart aches!

for burning lips

in your neck

on your chest

for an embrace that lasts

And everything dissolves around you

a fading from black to white

to red

to red

too red to see...

But behind the mist you feel

someone thinking of you

the moment you fall asleep

the moment you wake up

the moment you smile

and think "Beauty!" -which is there indeed

And on the ice

the game continues

and in the snow

the cold warms you

and the dream becomes you!

A smiling tear

slowly heading down

caressing your face

meeting your lips in salty fashion

smiling -
you are alive

Interview Addergebroed: "Nederland heeft een hoop interessante dubstep"

De afgelopen jaren heeft het dubstep-genre een enorme vogelvlucht genomen in Nederland. Niet alleen worden er steeds meer goede feesten gegeven met internationale artiesten, er komen ook steeds meer geweldige Nederlandse dubstep-producers en dj's naar boven drijven. Een van hen is de uit Tilburg afkomstige Addergebroed. Naar aanleiding van het Resist!-festival (16 mei) spreek ik met hem.

Wat heeft jou de kant van het produceren van dubstep opgedreven?

Allereerst heeft mijn zus mij voor het eerst dubstep laten horen. In eerste instantie vond ik het eigenlijk niet eens leuk, totdat ze me de eerste vinylrelease van Skream liet horen. Dat gaf voor mij de doorslag om dubstep te gaan luisteren. Nadat ik Fabriclive 37 (Caspa & Rusko) had grijsgedraaid en een aantal grote dubstepfeesten in Nederland had meegemaakt, zoals Oi!, Dub Infusions en Subway ‘Drop’, kwam de Canadese producer/DJ Excision in 2008 met zijn Shambhala mix. Deze mix zat vol met tracks die mij een totaal nieuwe kant van dubstep lieten horen. Ik raakte erg geïnteresseerd in hoe deze soort muziek eigenlijk gemaakt werd. Deze mix en alles wat zich daarvoor heeft afgespeeld is voor mij uiteindelijk de drijfveer geworden om zelf te gaan produceren.  

Hoe zou je jouw eigen stijl omschrijven en hoe verhoudt deze zich tot andere dubstep-stijlen?

Ik zou mijn eigen stijl omschrijven als melodisch, duister en energiek. Ik vind het altijd leuk om te zien dat mensen zeggen dat ik zo’n eigen stijl heb, met melodielijnen gecombineerd met harde, ernergieke basslines.

 


Hoe zie je de opkomst van dubstep in Nederland? Zie je interessante stromingen ontstaan of juist alleen maar imitatie?

 Ik zie binnen Nederland zeker een hoop interessante stromingen ontstaan, ook de diepere dubstep sounds van vroeger steken weer de kop op en beginnen steeds populairder te worden. Ik vind het ook leuk om te zien dat namen als Krampfhaft een ontzettend eigen stijl hebben en een hele nieuwe draai aan de elektronische muziek en zeker ook aan dubstep geven. Het imitatie-niveau is binnen Nederland niet zo hoog als je het mij vraagt, de producers die ik ken hebben allemaal hun eigen stijl ontwikkeld.  

Wat zijn (naast jezelf natuurlijk!) de (jonge) Nederlandse producers om in de gaten te houden?

De namen die je echt in de gaten moet houden zijn Devnik, 12Gauge, Lifecycle en Visor!  

Wat vind je van het idee van het Resist!-festival? Denk je dat een terugkerend groot dubstep-festival een toekomst heeft in Nederland?

Het idee van het Resist!-festival is heel erg gaaf! Tijdens de eerste editie gelijk al zo’n line-up erop knallen, dat is echt van de gekken! Dit festival gaat sowieso legendarisch worden en ik denk/hoop dat het zeker een terugkerend concept zal zijn! Voor mij is het dan ook heel erg speciaal dat ik er mag draaien. Ik zie het als een enorm compliment om als een van de Nederlandse acts op de line-up te staan.

De grote namen komen allemaal uit Engeland vandaan, dat toch het mekka van de dubstep is. Zelf begin je ook steeds meer aandacht daar te genereren. Kun je iets vertellen over het proberen een voet tussen de deur te krijgen in de Engelse scene? En is dat ook waar je je op richt, of heb je uiteindelijk andere toekomstdromen?

De aandacht die er nu vanuit Engeland is, komt denk ik doordat een aantal van mijn tracks regelmatig zijn gedraaid in BBC1Xtra shows van Brown & Gammon, Stenchman en True Tiger. Dat is ontzettend gaaf om te merken, dat grote dj’s jouw tracks uitkiezen om in hun live-mix te draaien! Ik vind het nog steeds wonderlijk om te zien, die aandacht. Laatst heb ik voor het eerst op een event in Londen gedraaid, dat was een van de vetste ervaringen in mijn leven tot nu toe. Geweldig om te zien hoe het er aan toe gaat in de plaats waar het allemaal ooit is begonnen. Heel eerlijk gezegd richt ik me tot geen enkele scene op het moment, maar ik heb zeker toekomstdromen. Een paar van die dromen zijn om een keer te draaien in Fabric (Londen) en om een keer op het Shambhala Festival in Canada te mogen draaien!

Wat vind je het allervetste dubstepnummer? En van welke andere muziek houd je nog mee?

 Ik heb niet echt één favoriet nummer, ik heb er meerdere. Ik zou het graag splitsen in favoriete ‘classics’ en favoriete tunes van nu.  

Favoriete classics:
1. The Others - Fun House 2. Skream - Glamma 3. Burial - Near Dark 4, Rusko - Mr. Muscle 5. 501- Mind Control  

Favoriete tunes van nu:
1. Bukez Finezt - Duck Trumpet 2. Ruckspin - Jibber 3. Koan Sound - Trouble In The West 4. Habstrakt & Point Blank - Monkey Flex 5. Eptic - Deathray

Buiten dubstep luister ik eigenlijk heel erg veel verschillende stijlen muziek, van minimal techno tot metal en hardcore. Zolang ergens een pakkende melodie of een mooi gevoel in zit, vind ik het over het algemeen interessante muziek.

Addergebroed draait dus 16 mei op het Resist!-festival ('Holland's Biggest Dubstep Rave') in het Klokgebouw in Eindhoven, waar ook andere grote namen als Skream, Gomes, Cookie Monsta, Borgore en Joker staan. Verder kun je Addergebroed de komende tijd vinden op de volgende plekken:

 +16/05: RESIST @ Eindhoven, NL +18/05: Episode vs. Mindbreak @ Edegem, BE +19/05: Reacta @ Turin, ITA +25/05: DubDust @ Arnhem, NL +26/05: Loonatized @ De Pit, NL +01/06: Glow @ Den Bosch, NL +02/06: Obsession Outdoor @ Hoorn, NL +09/06: Trauma @ BE +22/06: Filth @ Sugar Factory, NL +14/07: Bass Tribe Sessions #5 @ Portugal, SPA +04/08: ?? @ ??, BE +05/08: ?? @ ??, NL +11/08: SCUM @ Boothstock Festival, NL +24/08: ?? @ Hamburg, DE +01/09: Lief Festival @ Utrecht, NL +07/09: AntiblingPromassive @ Berlin, DE +26/10: Hands Up @ BE

A Replicant's Dream (Noyster Mixtape)

A Replicant's Dream (Noyster Mixtape April 27th, 2012) by Black Oysters on Mixcloud

Ólafur Arnalds & Nils Frahm - Stare

Het in Londen gebaseerde label Erased Tapes richt zicht sinds 2007 op een breed spectrum aan cinematografisch aandoende muziek. Oprichter Robert Raths heeft het in de afgelopen jaren voor elkaar gekregen om een familie aan gelijkgestemde muzikanten samen te stellen met een internationaal karakter. Twee belangrijke namen die hieronder vallen zijn de IJslandse neo-klassieke componist Ólafur Arnalds en de Duitse muzikant en componist Nils Frahm.

Tijdens een spontane jamsessie ergens in 2011 kregen Arnalds en Frahm het idee voor een samenwerking. Een eerste sessie vond plaats in de studio van Frahm in Berlijn, waar uiteindelijk de track 'b1' uit is gekomen. In de woorden van Frahn: "I plugged in some old analogue synths and we played for four days until late in the night". Het uiteindelijke resultaat mag er zijn. Het nummer 'b1' doet in het eerste deel denken aan een moderne variant van 'In the Hall of the Mountain King', tot halverwege een onheilspellende kick de sfeer licht doet kantelen. De toevoeging van de cello (prachtig ingespeeld door Anne Müller, met wie Frahm al eerder samenwerkte) doet het unheimische gevoel langzaam over gaan in melancholie, alsof de gedachte aan een verontrustende verschrikking verwordt tot een staat van gemis. Het lijkt erop dat Frahm in deze compositie verantwoordelijk is voor de meer experimentele pianoklanken en Arnalds voor de melancholie, maar tegelijk is het onmogelijk goed te duiden wie wat doet, een teken dat deze samenwerking niets minder is dan een prachtige symbiose.



Ólafur Arnalds & Nils Frahm - Stare by Erased Tapes
 
Waar 'b1' in Berlijn is opgenomen, zijn Frahm en Arnalds voor 'a1' en 'a2' opnieuw bij elkaar gekomen, ditmaal in de studio van Arnalds in IJsland. Volgens Arnalds is het verschil van locatie terug te horen in de muziek: "(...) that is the most interesting thing about this record for me: that subtle but significant different in the characteristics of the music two people made in Iceland against what the same two people made in Germany". Of het aan de omgeving ligt of niet, de A-kant lijkt een hoopvoller geluid te herbergen dan de b-kant. Misschien speelt het onheilspellende verleden van Berlijn onbewust een rol in 'b1' en geeft het onmogelijke landschap van IJsland een gevoel dat toch meer richting een verwarde lichte innerlijke euforie gaat. Zowel op 'a1' als op 'a2' lijkt de muziek openingen te creëren en de ervaring ruim baan te bieden om nieuwe horizonten op te zoeken.

Het geheel van 'a1', 'a2' en 'b1' hebben Arnalds en Frahm ter gelegenheid van het vijfjarig jubileum van Erased Tapes als verrassing aangeboden aan oprichter Raths. De release, onder de naam Stare, wordt vandaag 21 april exclusief aangeboden in de Erased Tapes online winkel. Een absolute musthave voor de liefhebber van neoklassiek meets ambient/electronic.

Live review: Chimaira komt kracht tekort in de Melkweg

Vrijdagavond 30 maart stond de Oude Zaal van de Melkweg in het teken van metal. De Amerikaanse giganten van Chimaira stonden sinds lange tijd weer eens in Nederland op de planken, dit keer met Re-Armed in het voorprogramma.

De Finnen van Re-Armed spelen een soort variant op de bekende Gothenburg metalIn de Melkweg kwam hun muziek bij vlagen goed over, maar over het algemeen wisten ze niet een erg goede indruk achter te laten. Deels kwam dit doordat het geluid niet helemaal lekker was afgesteld, maar de vreemde podiumpresentatie was er ook zeker debet aan. Alle bandleden waren gekleed in een soort oorlogsoutfit uit de Eerste Wereld Oorlog en daarbij nog geschminkt ook, waardoor de muziek meer over kwam als een soort loopgravenmetal.

Op een gegeven moment liepen er twee mannen in witte pakken rond te banjeren, inclusief gasmasker, alsof er een mosterdgas-bom was ontploft. Wat ze nu precies deden, behalve de bandleden afleiden, werd mij niet geheel duidelijk. Een pluim voor de drummer, die stevig op zijn kit liep te hengsten, maar verder was de show van Re-Armed niet echt de moeite waard.

Het was dus hopen op een vette show van Chimaira. Helaas kwam deze hoop niet helemaal uit deze avond. Een band als Chimaira moet eigenlijk gelijk vanaf het begin beukend door de zaal klinken, maar de eerste paar nummers was het geluid verre van perfect. Dit werd gelukkig wel snel beter, alleen viel het op dat zanger Mark Hunter niet goed bij stem was. Tijdens eerdere shows duurde het wel vaker een paar nummers voordat hij alle screams goed wist te pakken, maar deze keer lukte het bij slechts een aantal nummers.

Zo werd ‘Nothing Remains’, dat al als derde nummer werd gespeeld, niet met de gebruikelijke bruutheid gebracht. Gelukkig waren de overige bandleden wel zeer strak en speelden ze de nummers zeer goed. Ondanks dat er naast Mark Hunter in deze touring line-up geen originele bandleden meer zitten (gitarist Rob Arnold had geen zin om te touren), werd de muziek zeer vet gespeeld.

Op een aantal momenten was de magie ook zeker wel aanwezig, vooral als de toetsenist met een lage grunt Hunter te hulp kwam. Maar van een band als Chimaira en een zanger als Mark Hunter mag toch wat meer verwacht worden. Een ruime voldoende krijgt deze show wel, maar Chimaira kwam kracht te kort voor een pluim of stempel.

Aucan -geniaal amalgaam van postrock, electronica en noise

Woensdag 28 maart speelt het Italiaanse Aucan in de OT301 in Amsterdam en op donderdag 29 maart in het Paard van Troje in Den Haag. Deze Italiaanse band is sinds 2007 bezig aan een geweldige opmars in de Europese electronica scene. Het drietal uit Brescia begon als een soort funky noiserock trio, iets dat ook op debuutplaat Aucan (2008) te horen is. Duidelijk is dat de muziek van de Italianen zich de afgelopen jaren heeft doorontwikkeld. Via een meer dubstep-achtige benadering op de DNA EP (2010), is het geluid op de meest recente plaat Black Rainbow (2011) een amalgaam geworden van noise, dubstep, postrock en experimentele electronica. Wat overheerst is een donker en onheilspellend geluid, met onrustbarende zangstukken verwerkt in de intelligent opgebouwde geluidsstructuren.

Live heeft Aucan de afgelopen jaren een steengoede reputatie opgebouwd. De muziek is tijdens de liveshows nog intenser en de drie Italianen geven een overdonderende energieke show weg. Vergelijkingen met bands als 65daysofstatic, HEALTH en Fuck Buttons zijn al gemaakt, hoewel de sterkte van Aucan ook schuilt in het feit dat ze een geheel eigen geluid hebben. Ze hebben al in het voorprogramma gestaan van Placebo, Tim Hecker en Steve Aoki en zijn inmiddels toe aan hun tweede Europese tour als headliner sinds Black Rainbow vorig jaar is uitgekomen. Aankomende woensdag in OT301 met Knalpot in het voorprogramma en donderdag dus in Paard van Troje, met in het voorprogramma de Nederlandse live elektro/techno/rave-act Black Oysters.

Goed gesproken tijdens Vodafone Firestarters. "It is the artist that matters."

Vodafone Firestarters

Onlangs vond 5 Days Off weer plaats, het jaarlijks terugkerende festijn in Amsterdam dat zich probeert te richten op vernieuwende elektronische muziek. Vaak komt het erop neer dat er acts staan die of al lang bewezen hebben een belangrijke speler in de scene te zijn, of acts die in het voorgaande jaar zodanig gehypet zijn dat de festivalorganisatie er niet omheen meent te kunnen. Dit zorgt ieder jaar voor zeer geslaagde feesten in de Paradiso en de Melkweg, waar de programmering plaatsvindt, maar vernieuwend is het toch zeker niet te noemen. Wellicht interessanter is de randprogrammering. Naast muziek richt het festival zich ook steeds meer op (andere) vormen van kunst. Vooral de laatste jaren krijgt beeldende kunst in samenhang met moderne technologie veel aandacht, wat regelmatig interessante exposities of installaties oplevert. Ook wordt er, in navolging van het Amsterdam Dance Event (zo lijkt het), gepraat, gesproken en gedebatteerd. Zo was er donderdag 8 maart bijvoorbeeld een Vodafone Firestarters avond. Firestarters is een terugkerend platform waar onder leiding van een presentator verschillende gasten met elkaar in debat gaan over een verscheidenheid aan onderwerpen. Na eerder dit jaar bij de Amsterdam Fashion Week neergestreken te zijn, was nu ook 5 Days Off aan de beurt.

The Future of Clubbing

Firestarters vond plaats in De Balie, dat dit jaar weer als het zenuwcentrum van 5 Days Off fungeerde. Er stonden twee sessies op het programma deze avond, namelijk een debat over 'The Future of Clubbing' en vervolgens nog eentje over 'Het Amsterdamse nachtleven'. Voor sessie 1, over de toekomst van de clubscene, waren Dave Clarke, dj, en Myra Driessen, promoter van de Sugar Factory, te gast. De sessie werd gepresenteerd door Sander Kerkhof en Jojanneke van der Veer, beter bekend als Wannabeastar. Een interessante vraag die behandeld werd was of in het toekomstige uitgaansleven nog volstaan kan worden met gewoon een goed geluidsysteem en goede muziek, of dat het steeds belangrijker wordt dat alle zintuigen van de clubgangers worden geprikkeld. Steeds vaker speelt kunst een belangrijke rol tijdens dancefeesten en ook met (digitale) techniek wordt geprobeerd om er alles aan te doen om verveling bij het publiek tegen te gaan. Dave Clarke ziet zeker leuke initiatieven voorbij komen, maar waarschuwde wel dat het geen circus moet worden en dat de muziek toch wel het belangrijkste moet blijven. Volgens Wannabeastar hangt het erg van het soort publiek af dat je wil trekken. Myra Driessen was het hier mee eens en noemde het onderscheid tussen de mensen die voor een totale ervaring uitgaan en de mensen die net zo lief in een donkere technobunker met drie lampen staan, als de muziek maar goed is.

Toch is de opkomst van alle mobiele technologieën een niet tegen te houden golf die de clubs aan het overspoelen is. Aan de ene kant zien zowel Dave Clarke als Myra Driessen positieve aspecten hieraan, maar ze worden soms ook horendol van het gebruik van mobieltjes in de zaal en zijn in sommige gevallen wel voor een verbod op de dansvloer. Driessen wijst erop dat mensen meer bezig zijn met het opnemen van de avond met hun cameraatjes dan met het daadwerkelijk beleven van de ervaring. Clarke vindt dat clubs donkere plekken moeten zijn, gevaarlijk en met een randje. In zijn woorden wordt de clubervaring tam gemaakt, veilig genoeg om via Facebook aan vrienden en zelfs familie te laten zien. Er worden teveel foto's gemaakt van elkaar (Clarke: "Are they shooting for a website recognizethisass.com or what?) en er is te weinig aandacht voor de muziek. Weg van de dansvloer dus met de mobieltjes!

Een andere vraag richtte zich op de vraag of er nog steeds Superstar dj's bestaan. Driessen vindt dat er zowel een 'God is a dj' cultuur bestaat als een kleinere alternatieve scene, dus dat er zeker nog wel supersterren onder de dj's zitten. Wannabeastar vindt dat de benaming 'dj' eigenlijk een verkeerde is, omdat de meeste supersterren in het vak tegenwoordig bekend zijn geworden door hun producer-skills en pas op de tweede plaats een dj zijn. Clarke ziet de benaming als Superstar dj als een vorm van luie journalistiek. "Ze hebben mij ook vaak genoeg een superstar dj genoemd, maar ik vind dat je dan ook ladingen hoeren en drugs moet hebben en dat heb ik toch echt niet. Hoewel ik wel soms met een privé-jet vlieg!" Zelf stel ik nog de vraag aan Dave Clarke hoe hij tegen het 'synq-en' aankijkt, de techniek die ervoor zorgt dat een dj met een eenvoudige druk op de knop ervoor kan zorgen dat de BPM's gelijk lopen. Hij ziet dat het een democratiserend effect heeft op de dj-wereld, in de zin dat dj's die voor geen meter twee platen gelijk kunnen laten lopen nu toch een erg sterke set neer kunnen zetten, omdat ze wel gevoel voor muziek hebben en een fantastische sfeer weten neer te zetten. Maar er zijn ook dj's die zeer goed de platen gelijk kunnen laten lopen, maar totaal niet de diepte in weten te gaan met hun muziek. Iemand die dat wel kan is Speedy J, die zowel met vier decks tegelijk draait als een aantal extra tools gebruikt om zo iedere keer voor een unieke live-set te zorgen. "In the end it is the artist that matters, not the technology." Amen to that mr. Clarke.

Het Amsterdamse nachtleven

De tweede sessie was naar de mening van ondergetekende wat minder interessant, hoewel het affiche er op voorhand wel interessant uitzag. De twee presentatoren Kerkhof en Wannabeastar gingen dit keer in gesprek met de versgekozen nachtburgemeester van Amsterdam, Mirik Milan, en CDA-raadslid van Amsterdam Marijke Shahsavari. Tot verbazing van Milan vertelde Shahsavari gelijk dat ISIS, de vorige nachtburgemeester, wel eens op het stadhuis aanschoof om in gesprek te gaan met de gemeenteraad over verschillende onderwerpen. Milan was hierdoor positief verrast en vertelde te hopen ook daadwerkelijk serieus genomen te worden als nachtburgemeester. Een negatief punt bleek gelijk uit het gebrek aan invloed dat hij uit kan oefenen op het nieuwe Koninginnedag-beleid van de gemeente. Al langer bekend was dat de grote evenementen dit jaar uit de stad werden geweerd, maar nu blijkt dat ook kleinere evenementen, zoals op het Marie Heinekenplein en op het Amstelveld, dit keer niet op een vergunning kunnen rekenen. Alles uit naam van de veiligheid. Dit stokpaardje werd helaas het hele gesprek door Shahsavari opgevoerd, waardoor alles eigenlijk een beetje verzandde in de gulden middenweg. "Ja we willen veel maar we kunnen weinig want we moeten rekening houden met iedereen." Het was duidelijk dat Shahsavari gepokt en gemazeld is in de gemeentelijke politiek, want ze antwoordde overal, tsa, politiek correct op, waardoor er weinig vuur in het gesprek kwam.

Toch werden er nog een aantal interessante zaken aangestipt door Milan, zoals het geweld tegen homo's en de mogelijkheid van een soort mini 24-uurseconomie. Het geweld tegen homo's is helaas nog steeds een probleem in de stad en Milan zou graag zien dat er meer tegen wordt gedaan door de gemeente. Shahsavari erkende het probleem, maar geeft aan dat het tegelijk lastig is, omdat er gewoon te weinig capaciteit aan agenten is. Wel wordt er door wethouder Van Es (o.a. van Diversiteit, Inburgering & Integratie) aandacht aan besteed in de vorm van betere voorlichting al op de scholen. De idee is om aan het bestaan van een homoseksuele geaardheid ook bij seksuele voorlichting aandacht te geven, zodat kinderen er op jonge leeftijd al mee in aanraking komen en het onderwerp zo ook mee bespreekbaar wordt. Shahsavari was wel gekant tegen de idee van een 24-uurseconomie. "Wij van het CDA vinden dat er een gemeenschappelijk rustmoment moet komen, daar is de zondag voor bedoeld." Juist. Toch was ze niet geheel tegen een idee van Milan, die graag eens een experiment uit zou willen voeren met het bestaan van een 24-uurseconomie binnen in een gebouwencomplex, of een klein deel van de stad. Benieuwd of dat er ooit van gaat komen. Presentator Kerkhof probeerde hier en daar een beetje olie op het vuur te gooien door drugsgebruik aan te stippen, maar Milan negeerde de materie vrijwel geheel en Shahsavari was vrij resoluut over het onderwerp.

Al met al was het een leuke avond met interessante opmerkingen en visies, hoewel er de volgende keer misschien wel wat meer peper in mag en wat minder politieke beleefdheid. Het programma heet niet voor niets Firestarters...

A Winged Victory for the Sullen krijgt Paradiso muisstil

A Winged Victory for the Sullen

+ Sleepingdog

Paradiso, Amsterdam
10-01-2012

Afgelopen dinsdagavond stond er een interessante act op het programma in de kleine zaal van Paradiso: A Winged Victory For The Sullen. Dit project van Dustin O’Halloran en Adam Wiltzie (Stars Of Lid) behelst een samenspel waarbinnen de mooiste elementen van ambient en klassiek tot elkaar komen.

Het voorprogramma deze avond is op zichzelf staand al de moeite waard om naar Paradiso te komen op deze druilerige dinsdagavond: Sleepingdog. Dit is één van de vele projecten van de Nederlandse Chantal Acda (die voornamelijk vanuit België opereert). Naast Sleepingdog speelt ze ook nog onder de naam Chacda en samen met Craig Ward vormt ze het duo True Bypass.

Sleepingdog staat, zoals eigenlijk al het werk van Acda, voor prachtige en ingetogen muziek. In deze formatie wordt ze bijgestaan door niemand minder dan Adam Wiltzie zelf, met wie ze samen het album With Our Heads in the Clouds and Our Hearts in the Fields heeft opgenomen. Sowieso is er aan grote namen geen gebrek op deze plaat, want Hildur Guðnadóttir neemt het cello-werk voor haar rekening.

Deze avond in Paradiso staat Acda (gitaar, piano en zang) samen met Wiltzie (gitaar) op het podium en worden ze op percussie ondersteund door Tom Lezaire. Wiltzie speelt gitaar, maar verwacht geen akkoorden of riffs van deze man, die bekend staat om het creëren van geluidslagen die zowel prachtig als beklemmend zijn. Ook in Sleepingdog vervult hij deze rol, maar de nadruk ligt op de pracht en met mooie open onderlagen vormt hij een sterke basis van de liedjes. Deze worden overigens schitterend ingekleurd door Acda, die met haar enigszins hoge en breekbare stem de luisteraars hypnotiseert.

(live in Eindhoven, 24 mei 2011, gefilmd door kkpgijsbers)

Het lichte akoestische gitaar- en pianospel en de gedetailleerde percussie maken de muziek af en wat bijna niemand voor mogelijk houdt gebeurt: Paradiso is stil, muisstil. Acda grapt dat ze dit heuglijke feit op haar Facebook zal gaan zetten: “Hollanders kunnen toch stil zijn.” Waarop ze, als bijna niemand in de zaal reageert, volgt met: “Iets te stil zelfs misschien…” Maar ze kan het haar publiek niet kwalijk nemen dat het niet uitbundig reageert op haar (nochtans leuke) kwinkslagen, want de mensen zijn betoverd door de wonderschone liedjes. Als de betovering uiteindelijk na het laatste nummer verbroken is, krijgt Sleepingdog een geweldig en verdiend applaus. Graag een snel vervolg.

Men zou bijna vergeten dat er nog iets op het programma staat deze avond, maar hoofdact A Winged Victory For The Sullen moet nog komen. Het album dat ze enkele maanden geleden hebben uitgebracht, simpelweg A Winged Victory For The Sullen getiteld, staat vol met drie kwartier auditieve schoonheid aan instrumentale muziek die het midden houdt tussen klassiek en ambient.

De twee vrienden hebben elkaar op een geweldige manier gevonden in deze samenwerking, die mede tot stand is gekomen door hun gedeelde rouw om het verlies van Mark Linkous (de man achter Sparklehorse pleegde in 2010 zelfmoord), met wie beide heren goed bevriend waren. Of de plaat een requiem is of een hoopvolle opening naar de toekomst durf ik niet te zeggen, maar de muziek weet je als luisteraar mee te nemen naar dromerige werelden en raakt je tegelijk in je fundament.

Rond half negen komt Adam Wiltzie terug op het podium, ditmaal met kameraad Dustin O’Halloran, twee violisten en een celliste. Dat de klassiek aandoende stukken live gespeeld gaan worden door een mini-orkest is natuurlijk geweldig, want dit geeft een stuk meer dynamiek dan als er slechts een tape wordt meegespeeld. Met O’Halloran links op het podium op piano, Wiltzie rechts op gitaar en de drie dames in het midden is het publiek deze avond getuige van een mooi samenwerkingsschouwspel tussen rasmuzikanten.

(Gefilmd door bubbagstring)

De muziek staat in feite natuurlijk al, maar met regelmaat zie je de muzikanten elkaar op het podium sturen, corrigeren en aanmoedigen. Hierdoor is het optreden niet alleen interessant voor de oren, maar kun je ook je ogen de kost geven. Helemaal omdat sommige nummers ook nog ondersteund worden door intrigerende visuals op een groot scherm. Maar toch blijft de muziek vanzelfsprekend de hoofdmoot. Het pianospel van O’Halloran is dan weer mooi, dan weer onheilspellend. Wiltzie creëert fijne lagen geluid die de nummers samen met het aardse cello-geluid een plek geven in het hier en nu, wat bijna ook wel nodig is met het hemelse vioolspel dat zorgt voor een meer ruimtelijke ervaring.

(Gefilmd door bubbagstring)

Sommige nummers zijn kort (te kort!), andere weer wat langer, maar het publiek weet zich wederom muisstil te houden. Hier staan (en aan de zijkant zitten) mensen die puur voor de muziek komen en de muzikanten het respect betuigen dat ze verdienen. Het helpt natuurlijk dat de muziek, meer zelfs nog dan op plaat, de luisteraar in vervoering brengt. Daarnaast is het moeilijk om de ogen af te houden van het geweldige samenspel tussen de drie dames en de twee mannen op het podium. De kleine knikjes, de lichaamsbewegingen, de sturende ogen -ze dragen bij aan een fantastische ervaring, hier in de kleine zaal van Paradiso, op een druilerige dinsdagavond. En dan te bedenken dat er nog steeds mensen bestaan die een avond tv kijken op de bank verkiezen boven een Erlebnis als deze…

(Geschreven voor Jimmy Alter)