Therapy? - We're Here To The End

 (CD-recensie)

De Noord-Ierse band Therapy?, afkomstig uit Belfast, bestaat alweer 20 jaar. Op een korte periode als viertal na, speelt de band al 20 jaar met hetzelfde trio mensen: Neil Cooper op drums, Michael McKeegan op bas en Andy Cairns op gitaar en zang. Lange tijd was de band redelijk onbekend, maar had al snel een trouwe schare fans. Toen in 1994 het album Troublegum uitkwam, werd de band opeens wereldwijd omarmd. Ook de twee albums die daarop volgden (Infernal Love en Semi-Detached) werden zeer goed ontvangen en stonden vol met hits. In de jaren erna bleef de band aan de weg timmeren, maar de populariteit daalde toch enigszins. Toch heeft de band nooit de handdoek in de ring gegooid en is er nu een live album, en wat voor één. Tweeënhalf uur lang, 36 tracks, opgenomen tijdens drie shows in Londen: We're Here To The End.

Het eerste dat opvalt is het geluid. Dit is geen gelikte liveopname die net zo goed in een studio opgenomen had kunnen worden. Het klinkt zoals Therapy? zelf eigenlijk klinkt: rauw, smerig, oprecht. Dit is een band die speelt voor hun eigen plezier en voor hun fans, een band die geen rare fratsen uithaalt, maar gewoon puur hun muziek speelt. Waar de kwaliteit van het geluid in het begin even de wenkbrauwen doet fronsen, went het wel. Dit voelt aan als een bootleg, als iets speciaals. Je krijgt bijna het idee dat je het zelf op cassettebandje hebt opgenomen van de radio, als fan.

De nummers op dit album omvatten de hele carrière van de band. De echte klassiekers staan er natuurlijk op, zoals Screamager, Stories, Potato Junkie, Knives en Trigger Inside. Ook de covers van Hüsker Dü en Joy Division staan erop. Diane wordt niet gebracht op de rustige manier zoals die op cd staat, maar op de rauwe Hüsker Dü manier, wat verrassend klinkt. Ook Isolation van Joy Division komt live goed over, hoewel hiet niet in de buurt komt van de donkere versie van Ian Curtis en co. Ook nummers van het laatste album Crooked Timber komen voorbij, waarop te horen is dat Therapy? nog steeds het spelen niet verleerd is en dat de mannen nog lang niet aan het einde van hun Latijn zijn. 

De plaat klinkt levend en met een beetje fantasie waan je je bijna tussen de zwetende bewegende massa voor het podium. Geen onnozel gelul tussen de platen door: spelen. Een liveplaat zoals een liveplaat behoort te zijn, met heerlijke klassiekers en de mogelijkheid onbekendere juweeltjes te ontdekken. 

3/5

(geschreven voor Jimmy Alter)