Interview met Murderdolls zanger Wednesday 13

“Zelf ben ik groot fan van vroege jaren zeventig glam”

Welkom in Amsterdam! Jullie show in de Melkweg is de aftrap van jullie Europese tour en de eerste headline tour met het nieuwe album. Hebben jullie er zin in?
Ja, enorm! We hebben een week lang alleen maar geoefend, en zijn nu twee dagen in Amsterdam. We hebben lang genoeg gewacht, nu willen we het nieuwe materiaal ook live gaan brengen. Dit album is een van de dingen in mijn carrière waar ik het meest trots op ben, ik heb hier erg veel ingestopt. Ik heb ook geprobeerd om ditmaal iets anders te doen, om mezelf uit te dagen, ook tekstueel, om te kijken hoever ik kon gaan. Tot nu toe zijn de reacties erg positief, wat erg goed voelt. Je hebt altijd fans die de oude stijl terug willen, maar we willen van Murderdolls niet een 'one-trick-pony' maken. Het oude album is alweer negen jaar geleden, en in negen jaar moet je wel groeien, als mens en als muzikant. We hebben een album gemaakt dat voor ons gevoel bij ons past. 

Het album klinkt ook wat volwassener, met meer invloeden van bands als Van Halen en Mötley Crue. Tegelijk zitten sommige nummers bijna meer tegen metal aan.
Ja, we zijn ook gewoon ouder geworden als muzikanten, en dit is de muziek die naar boven kwam. We luisteren ook allemaal naar erg verschillende muziek. Als je onze iPods zou pakken vind je van alles, van Curtis Mayfield en Stevie Wonder tot aan Satyricon, maar ook country muziek. Zelf ben ik groot fan van vroege jaren zeventig glam, zoals Slade, T.Rex, Alice Cooper, maar ik vind ook de Sex Pistols en outlaw country geweldig. We gebruiken verschillende elementen om onze eigen sfeer neer te zetten.

Jullie eigen sfeer bestaat ook voor een groot deel uit humor, zo lijkt het althans als je naar jullie teksten en shows kijkt.
Dat klopt. Onze persoonlijkheden worden ook geflecteerd in de teksten en onze aanpak. We willen natuurlijk niet alles doen waar ik allemaal over zing, maar we proberen er toch enigszins naar te leven. Tijdens Halloween op tour in de VS hadden we ook onze hele bus vol met skeletten, monsterposters, pompoenen... Het leek net een verdomde Halloween winkel. We hebben alleszins erg veel lol op tour. Het is ook een geweldig gevoel om te merken dat mensen waarderen wat je doet, dat ze kaarten voor jouw shows kopen en in de rij staan om je te kunnen zien spelen.

Nummers als Nowhere and Summertime Suicide hebben een heerlijk catchy geluid en lijken toekomstige live anthems.
Ja, dat klopt, en dat is ook hoe ze live ervaren worden. Tot nu toe hebben we alleen nog maar als voorprogramma gespeeld met het nieuwe materiaal, voor Rob Zombie, Guns n' Roses en Alice Cooper, maar de mensen daar reageerden enorm enthousiast. Er werd gelijk al meegezongen en geklapt, zelfs al waren het niet allemaal 'onze' fans. Er zijn tegenwoordig te weinig meezing anthems in de rock n roll. Wij willen tijdens onze liveshows graag dat zowel het publiek als wij als band participeren. 

Deze nummers mogen dan vrolijk klinken en snel mee te zingen zijn, de teksten zijn nog steeds vrij donker. Bijvoorbeeld wanneer je zingt 'if you don't know who you are / fame can leave a scar'.
Ja, Nowhere gaat over de muziekindustrie, en proberen binnen die wereld jezelf te zijn en te blijven. Het is niet zozeer een negatief nummer, meer een hoopvol nummer. Je moet aan je eigen waarden trouw blijven en een sterke ruggengraat tonen. Sommige mensen veranderen heel erg door dit wereldje, dan denken ze dat ze een ster zijn, maar eigenlijk zijn ze gewoon een klootzak geworden. Het is alleen jammer dat mensen die me helemaal niet kennen soms denken dat ik ook een klootzak ben, alleen al door het feit dat ik in dit wereldje zit.

Is het lastig om om te gaan met oude vrienden die niet in de muziekwereld zitten?
Nou, ja, soms. Ik had nooit erg veel vrienden, dat is ook een van de redenen dat ik in allerlei maffe bands zat. Maar nu zitten mijn vrienden ook in mijn band, dus dat is fantastisch. Maar mensen die niet in de muziekscene zitten vinden het soms wel moeilijk. Dan vraag je hoe hun dag was, en dan zeggen ze "Ja prima, hard gewerkt, hoe was jouw dag?" en dan zeg ik "Ja, tof, we speelden vandaag voor 18.000 man!" Sommige mensen vinden dat fantastisch voor je, anderen worden jaloers en gunnen het je gewoon niet.

Terug naar de band. Jullie hebben nieuwe bandleden in vergelijking met de vorige keer. Hoe is de samenwerking?
Het eerste album was voornamelijk Joey op alle instrumenten en ik op vocals. We hadden het album helemaal af en toen gingen we op zoek naar mensen op een band mee te vormen, zodat we live konden spelen. We waren eigenlijk complete vreemden toen we voor het eerst op een podium stonden en we hadden 50 procent kans dat het zou klikken tussen ons. Joey was de enige met tour ervaring buiten de VS, dus het was erg spannend allemaal. Uiteindelijk ging het allemaal wel prima, maar toch ontstonden er ook veel spanningen. Je zit met een groep mensen die elkaar niet goed kennen in een bus gepropt voor het grootste gedeelte van de dag, dat leidt soms wel tot irritaties. We hebben wel veel lol gehad, maar deze keer wilden we het anders aanpakken. We wilden vers bloed in de band en met mensen spelen die wel al kenden, zodat we een idee hadden van hoe het op tour zou gaan. Nu zitten we dus met een groep vrienden in de band, wat toch beter werkt, denk ik. Begrijp me niet verkeerd hoor, de eerste Murderdolls tour zou ik voor geen goud hebben willen missen, en ik heb ook niets persoonlijks tegen de mensen die toen in de band zaten.

Langs welke plekken brengt deze headline tour jullie allemaal?
We doen eerst Europa aan, dan nog twaalf shows in het Verenigd Koninkrijk en dan een weekje naar huis voor wat rust. Daarna gaan we naar Australië en spelen we nog drie shows in Japan. Amsterdam is een van de shows waar ik altijd het meeste naar uitkijk. Ik heb vanaf 2005 volgens mij ook ieder jaar wel een keer in de Melkweg gespeeld, ook met mijn solo shows. Ze hebben hier echt één van de beste douches van alle zalen. Ik weet nog wel dat we altijd erg blij waren als Amsterdam de volgende halte was: "Eindelijk! Een normale douche backstage!" Maar ook Berlijn en München vind ik geweldig, en ik ben erg benieuwd naar Tsjechië.

Hoe zie je de toekomst van de Murderdolls?
Ik denk niet dat het weer acht jaar zal duren voordat we een album opnemen. Ik weet dat Joey wat dingen met Slipknot in het verschiet heeft later dit jaar, dus we moeten even kijken wanneer we weer samen tijd hebben. Maar we hebben zoveel lol met zowel opnemen als touren dat we al gesproken hebben over toekomstige nummers. Het kan misschien al volgend jaar zijn, of misschien over een paar jaar, maar we zijn enthousiast genoeg!

Gezien de reacties lijkt Murderdolls nog relevant genoeg in deze tijd.
Ja, we doen iets wat niet veel bands meer doen tegenwoordig. Mensen vinden het tof, en hopelijk blijven ze ons interessant genoeg vinden, zodat we ook onze relevantie blijven behouden.

Iets anders: je bent overduidelijk een filmliefhebber, met al je referenties naar voornamelijk horror films. Zou je zelf, net als Rob Zombie, ook een film willen maken?
Haha, ja... sinds Rob Zombie zijn films heeft gemaakt wordt deze vraag altijd aan me gesteld! Het lijkt me erg leuk om te doen, maar waarschijnlijk op kleinere schaal. Ik ben altijd groot filmfan geweest en zat vroeger ook op een drama school. Theater heeft me altijd erg aangesproken, dat zie je ook in mijn shows. Maar toch wil ik geen acteur worden. Ik zou wel een Ed Wood-achtige film willen maken, met veel humor erin. Ik houd van horror, maar net zoveel van comedy. Zonder het komische mist het zijn uitwerking. Wie weet, misschien over een jaar of tien... 


(geschreven voor Jimmy Alter)

Therapy? - We're Here To The End

 (CD-recensie)

De Noord-Ierse band Therapy?, afkomstig uit Belfast, bestaat alweer 20 jaar. Op een korte periode als viertal na, speelt de band al 20 jaar met hetzelfde trio mensen: Neil Cooper op drums, Michael McKeegan op bas en Andy Cairns op gitaar en zang. Lange tijd was de band redelijk onbekend, maar had al snel een trouwe schare fans. Toen in 1994 het album Troublegum uitkwam, werd de band opeens wereldwijd omarmd. Ook de twee albums die daarop volgden (Infernal Love en Semi-Detached) werden zeer goed ontvangen en stonden vol met hits. In de jaren erna bleef de band aan de weg timmeren, maar de populariteit daalde toch enigszins. Toch heeft de band nooit de handdoek in de ring gegooid en is er nu een live album, en wat voor één. Tweeënhalf uur lang, 36 tracks, opgenomen tijdens drie shows in Londen: We're Here To The End.

Het eerste dat opvalt is het geluid. Dit is geen gelikte liveopname die net zo goed in een studio opgenomen had kunnen worden. Het klinkt zoals Therapy? zelf eigenlijk klinkt: rauw, smerig, oprecht. Dit is een band die speelt voor hun eigen plezier en voor hun fans, een band die geen rare fratsen uithaalt, maar gewoon puur hun muziek speelt. Waar de kwaliteit van het geluid in het begin even de wenkbrauwen doet fronsen, went het wel. Dit voelt aan als een bootleg, als iets speciaals. Je krijgt bijna het idee dat je het zelf op cassettebandje hebt opgenomen van de radio, als fan.

De nummers op dit album omvatten de hele carrière van de band. De echte klassiekers staan er natuurlijk op, zoals Screamager, Stories, Potato Junkie, Knives en Trigger Inside. Ook de covers van Hüsker Dü en Joy Division staan erop. Diane wordt niet gebracht op de rustige manier zoals die op cd staat, maar op de rauwe Hüsker Dü manier, wat verrassend klinkt. Ook Isolation van Joy Division komt live goed over, hoewel hiet niet in de buurt komt van de donkere versie van Ian Curtis en co. Ook nummers van het laatste album Crooked Timber komen voorbij, waarop te horen is dat Therapy? nog steeds het spelen niet verleerd is en dat de mannen nog lang niet aan het einde van hun Latijn zijn. 

De plaat klinkt levend en met een beetje fantasie waan je je bijna tussen de zwetende bewegende massa voor het podium. Geen onnozel gelul tussen de platen door: spelen. Een liveplaat zoals een liveplaat behoort te zijn, met heerlijke klassiekers en de mogelijkheid onbekendere juweeltjes te ontdekken. 

3/5

(geschreven voor Jimmy Alter)