65daysofstatic steekt Underworld naar de kroon

Tall Ships / Nedry / 65daysofstatic in de Sugar Factory, Amsterdam, 19 november 2010

Het had wat voeten in aarde, dat binnenkomen in de Sugar Factory afgelopen vrijdag. Sinds ze een samenwerkingsverband met de Melkweg hebben, vinden er af en toe 'Melkweg-concerten' plaats in de normaal gesproken meer op club gerichte Sugar Factory. Wat infrastructuur betreft moeten er nog een aantal zaken worden fijngesteld. Bij de ingang van de club kunnen er namelijk geen Melkweg-lidmaatschappen worden gekocht, en ook voor de gastenlijst moet je bij de Melkweg zijn. Na dus in de rij te hebben gestaan bij de Sugar werd ik teruggestuurd naar de Melkweg. Daar aangekomen bleek de +1 niet op de gastenlijst te staan, een tegenvaller. Wat ook tegenviel: ik was mijn camera vergeten. Gelukkig woont een vriend die mee was op loopafstand van de Melkweg (in tegenstelling tot mijn fietsafstand) en had hij wel een camera liggen. Hiervan bleken echter de batterijen vrijwel leeg, waardoor er slechts enkele try-out foto's gemaakt zijn, uiteindelijk... Gelukkig zijn er tegenwoordig genoeg mensen die filmen bij concerten, dus ik zal hier wat Youtube video's inlassen. Goed, genoeg gezeur, op naar de muziek.

Tall Ships

Door bovengenoemde ellende miste ik het optreden van Tall Ships. Mensen in de zaal waren gematigd enthousiast over deze band. Zoek er wat van op zou ik zeggen. Wel op tijd was ik voor Nedry. Deze Engelse band maakt een soort mix tussen Ladytron en Animal Collective, alleen dan een aantal decibel lager. Mooie, sferische muziek, alleen toch een beetje saai af en toe. Er mocht wat mij betreft wel iets meer pit in. De band kwam vrij sympathiek over, waardoor er wel een leuke sfeer ontstond en de band ook op een mooi applaus kon rekenen. Maar het echte wachten was natuurlijk op 65daysofstatic.

Nedry

Voor mijzelf was dit alweer de tiende keer dat ik de mannen uit Sheffield aan het werk ging zien. Het mooie aan deze band is dat het eigenlijk niet uit maakt hoe vaak je ze ziet, want de energie blijft van deze gasten afspatten. Ze spelen iedere show alsof het hun laatste zal zijn en staan met volledige overgave op het podium. Ook dit keer in de Sugar Factory was het duidelijk dat, zodra de eerste tonen klinken, de muziek zowel band als publiek naar hogere regionen zou vervoeren.

65daysofstatic - Crash Tactics (gefilmd door Otkurom)

De setlist bestond uit een mooie mix tussen oud en nieuw materiaal, wat grofweg verdeeld kan worden in minder en meer electronisch. De band toverde uit verschillende synthesizers een arsenaal een geluiden, variërend van vage sferische tonen tot aan stampende technobeats, en legde daar overheen een lading aan lagen bestaande uit gitaar, drums en bas. Vooral de drummer, die zijn drumstel afranselde alsof hij hem na het optreden niet meer nodig had, lijkt een drijvende kracht op het podium. Het mooie aan het optreden was ook dat de bandleden regelmatig wisselden tussen instrumenten en synthesizers. Vrijwel allemaal drumden ze op een gegeven moment ergens op, wat een erg energieke show opleverde.

65daysofstatic - Radio Protector (gefilmd door Otkurom)

Naast oude publieksfavorieten als Retreat! Retreat! en Radio Protector, speelde de band ook twee nieuwe nummers van de Heavy Sky EP. Lange nummers, die rustig opbouwden naar euforische climaxen, iets waar 65daysofstatic sowieso goed in is. De reguliere set eindigden ze met mijn eigen nieuwe favoriete nummer: Tiger Girl. Met dit nummer steken ze een act als Underworld naar de kroon. Tiger Girl is de Born Slippy van 2010 en als Trainspotting nu geschreven/verfilmd zou worden, zou Tiger Girl prominent in deze film aanwezig zijn. Live werd dit nummer geniaal uitgevoerd, waardoor er een fantastisch gevoel van saamhorigheid werd gecreëerd in de zaal tussen fans en band, en na afloop van dit nummer barstte er een enorme ontlading los bij de toeschouwers. De band kwam nog terug voor één toegift, omdat ze die avond al weer snel terug naar Engeland moesten. Het is weer wachten op hun terugkeer. Gelukkig houden de heren van 65daysofstatic van optreden en kunnen we ze zeker volgend jaar terugverwachten.

(Geschreven voor Jimmy Alter)

Reminiscing About Past Reviews -Taking Back Sunday

I found this old 'review' I wrote about the then new album of Taking Back Sunday: Where You Want To Be. This must have been August 2004 or so. Travelled to England three times to see them that year, because I thought they would never play Holland. Irony had it that two months later they did play Holland... Funny that now Fred Mascherino is no longer in the band anymore, and that Adam Lazzara has announced that both John Nolan and Shaun Cooper will be rejoining the band to record a new album. That will be the first album in the original line-up since 2002. They've matured since then. I have matured since then. Fuck, that's almost ten years ago.. Taking Back Sunday sure did become a lot more famous than in those first moments. I had a bit of mailcontact with guitarist and founding member Eddie Reyes in 2001, before they even had their album out, will probably be a bit more difficult now... Anyway, here's my old review, obviously written by a fan who gets upset at people bashing his band.
 

It goes a little something like this...

Sometimes there's a band. They come together, play some music and have fun at it. They make a demo and put some songs on mp3.com [which used to host free mp3's back then, not only found TBS through it, but also Norma Jean and Fear Before the March of Flames, although the songs were of horribible audio quality]. People start downloading it and a lot of people like it. Why? Because it's friggin awesome. More and more people get to know about the music, because people start telling all their friends about this grand band. There's a vibe growing, a feeling of something beautiful that lies within reach. After a while the band manages to get signed to a record label. Hoorah! (or for some fucks: Sell-outs!) They re-record their demo songs and a couple of new ones. A fabulous album is born! Some people, who have been following the band since those early demo-downloading days, are very happy with this and they order the cd immediately. We now talk March/April 2002. The band gets to play quite a few shows in their home area. Slowly but surely more people hear about this band. Somehow suddenly it seems, they start to become quite big in the U.S.A. It takes quite a bit longer to reach the press in Europe, although England also jumps on the wagon after a bit. Here, right now, in lovely Holland, I haven't read a single letter about the band so far in any music magazine. Thank fuck we have the internet.

Anyway, after a lot of struggling with their sudden fame, an almost band break-up and finally an European tour, their second cd hits the stores. With two new band members, one lyricist/guitarist/singer and one bassist gone, and loads of shows played, one can't possibly expect a copy of the first cd. From now on I'll be less abstract.

Taking Back Sunday - Where You Want To Be

The new record of TBS. The first word that comes to mind: different. At first it feels less intense, more flagmatic, more polished. But then you realise that you shouldn't really compare it to the first record. This is a new record, new beginning, new material to infiltrate your ears and veins. When you pay a closer look to the lyrics, you find that they are far from "at best worse than teenage poetry". Differently structured than the ones on the first cd, but still cleverly haunting at times.

we're talking forever
and you feel almost better
but better
that's no excuse for tonight
you see
it's never bad enough to just leave or give up
but it's never good enough to feel right

from This Photograph is Proof

I'll just say it
live up to your first impression
my best side was your worst invention

from One-Eighty by Summer

...it's rolling off your lips
tensing up your shoulders
just say it
say it is
if it's love
make it hurt
I deserve it

from Bonus Mosh pt II

you're as good as gold
built from distraction
and brilliantly dull
you know,
I had a better friend in my worst plans
then I ever had in either one of you
so what's it to you?

from The Union

And yes, I realise this album isn't full of oneliners like Tell All Your Friends, but all the media are slashing down the lyrics and the music, which is complete bollocks. It all feels too "let's smash this mainstream band back into the gutter again" to me. 80% of the rockpress = frustrated-no-talented-failed-

musicians-having-vessels-full-of-grudges".

To the fans I'll say this: Listen closely to the new album, listen. You'll find yourself loving it more and more every time you put on the cd. From the pulsating A Decade Under the Influence to the beautiful quiet New American Classic you'll find grand songs. Stand up for your band, who are great guys (anyone who has been to a show of them would know that) and they make grand music. And hopefully will continue making a lot of grand music.

To anyone who keeps indulging in John Nolan's leaving: listen to Straylight Run. Taking Back Sunday has entered a new era with Fred Mascherino, and I'm kinda loving this era as well. Don't be too emo and bury yourself in the past. Things change, bands evolve and the polar caps are melting.

Straylight Run

To anyone who bashes TBS or any other band for the simple reason that they are "mainstream": Just shut the fuck up will ye? Take this into account: What is mainstream? How did a band become mainstream? To what worldwide extent is that band mainstream?

Follow the questions and you'll figure out the difference between a Britney Spears and a Brand New.

My last words before I'll sit down to greet all the hate comments:

I heart Where you want to be fully and truly. 

---

Ah, I just looked it up. I wrote this on August 5th, 2004. Good old LiveJournal times...

Interview met Belgisch drum & bass dj Netsky

Afgelopen jaar heeft de jonge Belgische dj Netsky zichzelf de hoogste regionen van het drum & bass universum ingekatapulteerd. Zijn soulvolle stijl tilt het genre over de rand van obscuriteit en leidt tot een stroom aan nieuwe fans.

Sinds Netsky eind vorig jaar een contract tekende bij het Britse drum & bass label Hospital Records is het snel gegaan met de jonge Belg. Vlak voor de zomer is zijn eerste album uitgekomen, eenvoudig getiteld ‘Netsky’, en aanvragen voor remixen stromen uit alle hoeken binnen. Zijn muziek spreekt mensen niet alleen op plaat aan, ook live krijgt het de massa aan het bewegen als een malle. Op Lowlands en Pukkelpop gingen al meer dan tienduizend festivalgangers uit hun dak op de soulvolle drum & bass van deze dj die op 21-jarige leeftijd eigenlijk het label ‘talent’ al voorbij is.

Beste Belgische dj

Netsky - Foto: Ulrike Biets

Voor iemand die zelfs Engeland aan zijn voeten krijgt, komt Netsky uit een wellicht onverwachte plaats. We spreken hem in Edegem, waar de mensen hem nog kennen als Boris Daenen en waar niet veel gebeurt op dance gebied. “Mijn eerste keren heb ik hier wel in Edegem gedraaid, in een jeugdhonk waar ook mijn vrienden vaak zitten. Maar het eerste echte feest waar ik gedraaid heb was in Antwerpen.” De havenstad wordt tegenwoordig zelfs regelmatig de ‘drum & bass hoofdstad’ van de Benelux genoemd. “Ja, dat durf ik ook wel te zeggen. Samen misschien met Gent en Leuven, waar toch ook goede feesten worden georganiseerd.” Drum & bass lijkt in België sowieso in de lift te zitten, vindt ook Boris. “Zeker, dat zie je nu ook met mijn single op de radio. Vroeger gebeurde het echt niet dat een drum & bass nummer zo vaak op de radio voorbij kwam. Je ziet ook steeds meer verschillende stijlen binnen het genre die geaccepteerd worden door het grote publiek, wat je goed merkt op de festivals.” Deze aandacht culmineerde voor Boris in zijn verkiezing als ‘Beste Belgische dj 2010’, welke georganiseerd werd door Studio Brussel. “Ja, dat was fantastisch natuurlijk. Maar aan de ene kant ook niet echt verantwoord natuurlijk als ik boven 2 Many dj’s eindig… Maar het is wel een enorme eer, waaraan je ook kunt zien dat drum & bass steeds meer gewaardeerd wordt.” Als een van de weinig bekende Belgische producers in dit genre, is Boris in korte tijd een boegbeeld geworden voor deze stroming in de dance muziek. “Ja, dat voelt ook wel een beetje zo. Veel mensen hebben voor zo’n verkiezing nog nooit van drum & bass gehoord, maar als ze dan merken dat de ‘beste dj’ zulke muziek maakt, dan gaan ze het misschien eens luisteren. Überhaupt komen door de grote media aandacht veel nieuwe mensen in aanraking met het genre. Ik ben blij dat ik daar aan mee kan helpen.”

Rampage en Radar

Tegenwoordig zie je groeiende populariteit van drum & bass terug in de feesten die er zijn, waaronder twee georganiseerd door Hans Machiels, alias dj Murdock. “Murdock organiseert op drum & bass gebied eigenlijk de twee grootste feesten in België, dat zijn ‘Radar’ in Leuven en ‘Rampage’ in Antwerpen. Ik draai ook regelmatig met hem samen, onder andere op deze feesten. Hij is al lange tijd een goede vriend van mij. Ik heb hem leren kennen via het draaien en hij was eigenlijk de eerste die mijn muziek echt steunde. Hij had vroeger een programma op de radio, ‘Jungle Fever’, waarin hij regelmatig mijn muziek draaide.” Ook op de meer reguliere festivals lijkt drum & bass steeds meer aan te slaan, getuige de fenomenale opkomst op Pukkelpop bij de show van Netsky. “Ja, dat was geweldig. Van te voren dacht ik dat ik voor een half lege tent zou draaien, omdat ik al om half één ‘s middags moest beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik op festivals altijd grote moeite heb om zo vroeg naar het terrein te gaan. Het was een aangename verrassing om die tent helemaal vol te zien. De stagemanager kwam na afloop naar mij toe en vertelde dat het de eerste keer was dat hij zo vroeg al de tent vol had gezien.”

Exotische Belg

Toch valt België niet te vergelijken met het mekka van de drum & bass: Engeland. “Daar komt het toch allemaal vandaan en daar hebben ze ook zó veel goede producers. Ik wil het liefste ook mijn pijlen op Engeland richten en de helft van de week daar zitten.” Als Belg zijnde lijkt het misschien lastig om een voet aan de grond te krijgen tussen al het Britse geweld, maar niets is minder waar. “Het is zelfs een enorm voordeel dat ik uit België kom. Er zijn daar zelfs mensen die niet eens weten waar België ligt op de kaart, dus ik ben een soort exotisch product en daarom exclusiever. Ik krijg daardoor meer aandacht en kom hoger op de line-up.” Met een lange geschiedenis van grote producers verwacht je ook van het publiek meer affiniteit met de muziek. “Het publiek daar is meer bezig met de muziek, veel actiever. Ze gaan zelf veel meer op zoek en zijn daarom meer op de hoogte van de laatste nieuwigheden, waardoor ik tijdens mijn sets meer kan experimenteren. Ze zijn een wat intelligenter publiek. Hoewel, intelligenter is misschien niet het juiste woord, want ze zitten allemaal onder de pillen daar… Als mensen in Engeland gaan feesten zijn ze ook vaak helemaal verkleed. De feesten zijn ook vrij duur in Engeland, dus voor veel mensen is het dan ook een speciale avond en dat merk in je de beleving.”

Job

Door zijn grote populariteit en gewaardeerde dj-sets is Boris afgelopen jaar veel van huis geweest. De vraag rijst wat hem nu meer bevalt, draaien of produceren? “Ik merk dat ik afgelopen zomer veel meer tijd heb gestoken in draaien dan in muziek maken, mede door de vele shows die ik heb gedaan. Als je een grote naam wilt worden dien je je naam zowel op plaat als live waar te maken. Maar als ik echt moet kiezen, dan kies ik voor het produceren. Daar kun je je creativiteit echt in kwijt. Tijdens het draaien is het wel mooi om te zien dat jouw muziek mensen raakt en hen aanzet tot dansen, maar je hebt niet iets nieuws gemaakt. Met produceren creëer je iets uit niets en dat geeft toch veel meer bevrediging.” Ongeveer vijf jaar geleden begon Boris met hetgeen hem zo’n bevrediging geeft. Toch was er in zijn geval niet echt sprake van een interne noodzaak om te creëren. “Nee, ik was meer aan het prutsen. Ik vond het heel erg leuk om muziek te maken en langzaam is het een verslaving geworden. Ik zat op school en kon aan niets anders denken dan muziek maken. Het is maar goed dat ik er een job in heb gevonden… Ik ben wel ooit begonnen aan een studie grafisch ontwerpen, maar ben er na twee jaar proberen mee gestopt. Toen ben ik eigenlijk voltijds aan mijn album gaan werken.”

Ideaalbeeld

Netsky - Foto: Ulrike Biets

Voor het maken van electronische muziek is er tegenwoordig, naast een analoog instrumentarium aan synthesizers, een heel arsenaal aan verschillende programma’s op de markt. Iedere producer lijkt bij een bepaald programma te zweren, zo ook Boris. “Ik ben ooit begonnen met Fruityloops, toen ik een jaar of twaalf was. Dat programma was vrij simpel in het gebruik, dus ik ben gewoon daarmee begonnen met prutsen. Op een gegeven moment ben ik overgestapt op Ableton Live. Dat programma is eigenlijk bedoeld om live mee te spelen, maar ik maak er mijn muziek mee. Uiteindelijk maakt het ook niet zo heel veel uit welk programma je gebruikt, als je er maar iets goeds mee doet.” De nummers van Boris hebben vaker hun oorsprong in verveling dan in goddelijke inspiratie. “Het gebeurt wel eens dat de radio zacht opstaat en ik een deuntje hoor dat me dan inspireert. Maar meestal zit ik me op mijn kamer te vervelen en begin ik gewoon te pielen. Vaak begin ik niet met een vooropgelegd plan, ik begin gewoon verschillende dingetjes uit te proberen. Soms luister ik naar nummers van anderen en denk dan: ‘dat en dat stukje is wel tof, daar wil ik wel iets mee doen’. Maar wakker worden en gelijk een idee hebben, nee dat heb ik nog nooit gehad. Ik vind het ook heel raar dat mensen dat hebben, volgens mij is dat meer een ideaalbeeld.” Ook Boris heeft last van een syndroom dat veel artiesten hebben. “Vaak ben ik niet meer tevreden als ik een nummer van mijzelf later terug hoor. Bij mijn album had ik dat in eerste instantie ook, toen vond ik het eigenlijk maar niets. Nu ben ik er wel tevreden mee, ook omdat ie goed ontvangen wordt. Ik ben in ieder geval blij dat ie goed verkoopt… Maar toch blijf je dingen horen die je graag anders had willen doen.” Het uitbrengen van een album is hem alleszins goed bevallen. “Het maken van een album is een heel leuk proces, omdat je er een soort verhaal in kan steken. Daarvoor maakte ik singles en die probeer je zo te maken dat ze een groot publiek aanspreken. Je hebt op een gegeven moment een bepaalde stijl voor jezelf gecreëerd en ik had het gevoel dat ik iedere single ook heel erg binnen die stijl moest blijven. Met mijn album kon ik veel meer subgenres induiken en mijzelf meer verkennen, dat was wel een verademing en tegelijk ook een uitdaging.”

Hospital Records

Boris heeft zijn album uitgebracht bij het label Hospital Records, dat bekend staat om haar open houding tegenover drum & bass. Zou Boris met zijn stijl ook bij een ander label passen? “Ja, dat denk ik wel, maar dan zou ik enkele nummers misschien een beetje moeten aanpassen. Bij Breakbeat Kaos of Ramrecords zou ik eventueel nog wel passen. Bij Breakbeat zitten bijvoorbeeld Brookes Brothers, hun stijl is wel vergelijkbaar met de mijne. Maar het liefste zit ik toch bij Hospital Records, omdat je daar veel creatiever kunt zijn denk ik. Daar kun je veel meer buiten het hokje gaan dan bij andere drum & bass labels. Ook omdat het wordt gerund door London Elektricity, dat is een van de meeste gekke mensen in de drum & bass wereld en hij luistert werkelijk naar alles.” Boris ziet het zelf ook wel zitten om andere stijlen te verkennen. “Ik ben heel erg fan van deephouse en vocal house. Swedish House Maffia vind ik bijvoorbeeld ongelooflijk goede producers die heel funky dingen hebben gemaakt. Zo commercieel als Axwell en Sebastian Ingrosso (van Swedish House Maffia, NT) wil ik zeker niet gaan, maar zij hebben wel hele vette sounds gemaakt. Daar ben ik beetje naar aan het luisteren en ik wil daar invloeden uithalen en injecteren in drum & bass, maar het tegelijk wel een beetje underground houden.” Het drum & bass publiek staat soms bekend als zeer eenkennig in hun muzikale opvatting, maar Boris is niet bang dat hij uitgekotst zal worden als hij andere paden zal bewandelen. “Ik denk dat mijn fans vooral drum & bass fans zijn die van de soulvolle kant houden en niet honderd procent voor het tempo gaan. Ik denk dat die mensen ook wel meegaan als ik nummers maak met een heel ander tempo en met andere invloeden.”

Electronische composities

Voor een jonge muzikant die electronische muziek maakt, heeft Boris onverwachte invloeden. “Mijn grootste drijfveer is om soul en vocals terug te brengen in drum & bass. Ik heb vroeger veel naar soul en motown geluisterd, dat heeft me toch op een zekere manier geïnspireerd. Ik wil de echte soul terugbrengen in de electronische muziek. Veel mensen hebben trouwens ook een verkeerd beeld bij electronische muziek, omdat ze alleen maar de eentonige commerciële onzin horen. Maar ook met electronische klanken kun je echt componeren. Natuurlijk bestaat er ook electronische muziek die in mijn ogen het niet waard is om muziek genoemd te worden, maar er worden ook fantastische stukken gecomponeerd. Het nummer Strobe van Deadmau5 bijvoorbeeld, dat is een nummer van ruim tien minuten en dat is precies een klassiek muziek stuk. Er zitten geen vaste overgangen in, maar het vloeit in elkaar, er komen elementen bij en er faden dingen weg, dat is echt fantastisch. In drum & bass zie je dat de vocalen en de liquid, soulvolle kant op dit moment heel erg in opkomst zijn. Ik hoop dat daarin genoeg vernieuwing blijft komen om het levendig te houden. Er zijn nu al substromingen die weer aan het uitsterven zijn, omdat ze zichzelf vergeten te vernieuwen. Er kleeft altijd het gevaar aan dat het allemaal te eentonig wordt en de luisteraar haakt dan uiteindelijk af.” Voor zichzelf ziet Boris de komende vijf jaar daar een belangrijke rol in weggelegd, vooral in België. “Ik ben een van de weinige drum & bass producers in België die zich met de meer soulvolle kant bezig houden, dus ik hoop dat ik er mede voor kan zorgen dat de stijl interessant blijft en zich blijft verdiepen.”

Pirate Bay

Met zijn artiestennaam Netsky verwijst Boris naar een hardnekkig computer virus van dezelfde naam. Hiermee impliceert hij dat piraterij van zijn muziek niet gewaardeerd wordt. “Nee, niet echt. Ik vond het dan ook heel jammer dat mijn album uitlekte. De dag nadat mijn album was afgerond stonden er al tracks op het internet, ruim twee maanden voor de release. Dat was de eerste keer dat ik er echt mee in aanraking kwam. Dat voelt toch wel vreemd, want je werkt heel lang aan een album en als ie dan af is voelt het toch een beetje als je kindje. Als de laatste track dan afgemixed is wil je eigenlijk gewoon even een moment van rust hebben, zodat je rustig toe kan leven naar de release van je album. Maar toen werd ik een dag later gebeld dat mijn album online stond. Ik heb toen snel nog maar twee exclusieve nummers erbij gemaakt, waaronder een nummer dat ik Pirate Bay heb genoemd, als verwijzing naar de site waarop mijn album stond. Maar uiteindelijk is het zelfs nog wel goede promotie geweest voor mijn album en heb ik er zelf niet echt veel hinder van ondervonden, dus ja. Maar het is gewoon zonde.”

Toekomst

Het afgelopen jaar is Boris als een komeet omhoog geschoten. Heeft hij nog genoeg dromen over om het nog even vol te houden? “Een jaar geleden was mijn grootste droom om bij Hospital Records te geraken. Als dat zou lukken zou alles al goed zijn, dan was ik klaar. En kijk waar ik nu ben. Ik wil nu niet te ver naar de toekomst kijken, maar meer naar volgende stappen die ik wil zetten. Ik denk dat de eerstvolgende stap voor mij zal zijn om een live-set neer te gaan zetten. Dat heeft toch een meerwaarde, vooral op festivals. De enige manier om als producer nog te groeien, denk ik, is om liveshows te gaan geven. Ook samen werken met grote artiesten buiten de drum & bass, zoals in hiphop lijkt me fantastisch. Ik wil in ieder geval proberen een frisse kijk op zaken te houden en een open mind te houden. Op die manier kun je het ook voor jezelf interessant blijven houden.” Wat muziek betreft kunnen we dus nog genoeg van Boris verwachten, maar een organiserende rol laat nog even op zich wachten. “Het zelf organiseren van feesten of het starten van een label zit zeker in mijn achterhoofd, maar ik wil eerst mijn drie albums maken bij mijn label. Ik wil me eerst richten op het alles uit mijn eigen muziek halen en kijken wat ik allemaal wil doen en wat mijn mogelijkheden zijn voordat ik me richt op een eigen label.” We kunnen voorlopig dus nog genoeg soulvolle drum & bass verwachten vanuit Edegem.

(geschreven voor Gonzo (Circus))

Leven Zonder Grenzen

Dan is het zomaar weer een zaterdagavond. Of zaterdagnacht beter gezegd. Er gebeurt van alles in de stad. Bandjes, dj's, bingo's. Sommige mensen blijven thuis, kijken film of televisie. Sommige mensen kijken het nieuws, of luisteren naar de radio. Terwijl de nieuwslezer iets zegt over een epidemie in Haïti, fietsen er buiten mensen over straat. Licht uitgelaten, enthousiast, omdat ze weten wat er komen gaat. Biertje in de hand. Belangrijke zaken aan het hoofd en een kaartje voor het juiste feest op zak. Maar eerst nog een concert, Feather & the White. Vuige bluesrock met af en toe een intiem randje, met hier en daar oergevoelens geuit op muzikale wijze. Twee man, één podium, vijftig toeschouwers in vervoering. Een betere tijdsbesteding tussen elf uur en kwart voor twaalf 's avonds is er nauwelijks.

Verder. Verder weer. Naar het Oosten. Naar het laatste Huiselijke Huis voor de Leegte der Lege Loodsen. Een samenzijn, stuk of acht man. Een Gezelschap. Geen ring, maar genoeg ander materiaal om mee op avontuur te gaan. Ieder heeft zijn eigen sterke eigenschappen. Bewoner belt in opgewonden staat om laatste voorbereidingen te treffen. Beter te zwaar bepakt op pad dan in het midden van de nacht zonder proviand te zitten. Een te vroege terugtocht behoort niet tot de opties. Opgewonden bewoner belt een van zijn gasten zonder het door te hebben. Denkt een externe kracht aan de lijn te hebben. Komt door de spanning. Het is één uur des nachts. Het gaat beginnen. Het Gezelschap zadelt de fietsen, bereidt zich voor en vertrekt met stille trom verder richting het Oosten. Voorbij de Huiselijkheid, diep het land der Lege Loodsen in. Er bevindt zich een dokter in het Gezelschap. Een Krijger, ook, met lichtend zwaard. Ze zijn klaar.

 

De tocht lijkt lang. De Lege Loodsen staren de mannen aan. Koud. Kil. Een zachte regen wordt door een sterke wind overdreven hard tegen de jassen aangejaagd. Onderweg, andere Gasten. Zij sluiten zich aan, of het Gezelschap sluit zich aan, dat wordt niet duidelijk. Onuitgesproken band tussen mensen in dit lege land. Dan, een Lege Loods die geen Lege Loods meer is. Een bijeenkomst. Verschillende Gezelschappen sluiten zich hier bij elkaar aan en trekken de Lege Loods die geen Lege Loods meer is binnen. Binnengekomen zijn de grenzen verdwenen. Er is geen buiten meer, er is alleen de Lege Loods die geen Lege Loods meer is. Gasten. Vrouwen. GZG. Allen gelijk, allen in een bepaalde trance. Lichten verlichten de loods. Muziek vult de loods en vult de mensen die zich binnen hebben durven begeven. Er is een Man Zonder Schaduw. Er zijn Gasten Zonder Grenzen. Er is een Leven Zonder Buitenkant. Er is een Timeline Zonder Tijd, want tot acht uur in de ochtend bestaat er niet zoiets als tijd. Er is een kalme, uitgelaten beweging aanwezig in de stilte van de bewegende mensen. De dokter van het Gezelschap heeft alles onder controle. De Krijger zwaait met zijn Lichtend Zwaard en krijgt bijval van andere gasten. Heavy Metal Brusselmans neemt de taak als Krijger over en zonder gemor hanteert hij vijftig minuten lang het Lichtend Zwaard en waakt zo over het grenzeloze dat zich hier afspeelt, in de deze Lege Loods die geen Lege Loods meer is. Dan plotseling, het besef dat er in de totale euforie van het grenzeloze toch een noodlot op de loer kan liggen. Dat een grens zich toch zover weet terug te trekken dat hij tastbaar wordt, voelbaar. Een kort moment van het besef, het besef dat dit grenzeloze nooit helemaal ongestoord, ongestraft aan ons allen voorbij kan gaan. Het Gezelschap moet helaas afscheid nemen van haar Blonde Held, die helaas zijn grens te vroeg terug voelde komen en zich gedwongen voelde zich alleen huiswaarts te begeven. Hoe droevig dit noodlot, de Lege Loods die geen Lege Loods meer was, was te vervuld van het grenzeloze om dit besef te lang de boventoon te laten voeren. Doorgaan Zonder Besef. Dansen Zonder Grenzen. Tot het einde in zicht komt, doorgaan.

Het grenzeloze kent haar grenzen. Niet alle Gezelschappen blijven volledig tot het einde van de Grenzeloze Tijd. De Afgebakende Tijd kruipt tegelijk met het daglicht door de kieren van de loods naar binnen en neemt met haar mee Het Besef. Het Besef dat het te gek begint te worden, dat het middel langzaam haar doel voorbij begint te glijden. Het Besef ook, dat het fantastisch is, fantastisch was en meer nog: dat het mooi is geweest. Dan om acht uur ook de daadwerkelijke finale. Het laatste fluitsignaal van de Grenzeloze Tijd. Het Leven Zonder Grenzen heeft haar finale bereikt, althans voor dit weekend. 

De terugtocht is anders dan de heenweg. Minder uitgelaten, meer gelaten. Minder verwachtingsvol, meer vervuld van verlangen naar een warmte. Warmte van een deken. Van een mens. Een kop thee. Aangekomen bij het Laatste Huiselijke Huis blijkt dat het grenzeloze zich hier, buiten het Lege Loodsen Land, al veel eerder heeft teruggetrokken. De Slaap heeft mensen hier in haar warme cocon gewikkeld. Vier laatste overgebleven van het Gezelschap praten nog even na over het gebeurde. Veel wijzer worden zij niet van hun onuitgesproken woorden. Zij wagen zich, tegen beter weten in, aan een laatste poging het Grenzeloze het Huiselijke Huis binnen te smokkelen. Maar de laatste slokken smaken naar het einde, naar het zich overgeven aan de tijd. Niet wetende wat te doen, waar te slapen of waarom te slapen? Het einde kruipt steeds dieper in de poriën van het besef. Twee overgeblevenen blijven in het Laatste Huiselijke Huis, twee andere overgeblevenen wagen zich op hun strijdros richten het Westen. Een laatste barre tocht. De Krijger, zonder krijgslust. Zijn Lichtend Zwaard opgeborgen zijn tas. En zijn Metgezel, ook minder strijdlustig dan tevoren in de Lege Loods die geen Lege Loods meer was, maar ondertussen wel weer is. En dat is maar goed ook. De twee nemen afscheid en gaan ieder hun eigen weg, richting hun eigen cocon.

De Krijger komt thuis en zet uit gewoonte de televisie aan. Berichten gaan half langs hem heen terwijl hij zich mentaal voorbereid voor het Einde. Voor de Slaap. En het Waarom van de Slaap. Haïti. Cholera. Tentenkampen. Artsen Zonder Grenzen. En voor een kort moment, rijst even de Idee dat er op andere plekken ook Grenzeloze plekken bestaan. Niet in een Lege Loods, maar in Tentenkampen. Grenzeloze Ellende. In de spiegel kijkend komt een besef dat in al het Grenzeloze geweld van de afgelopen nacht, er wel degelijk grenzen bestaan. Dat geografische grenzen een gevoel van veiligheid kunnen opwekken waarbinnen een grenzeloos gevoel kan ontstaan. Het is verschrikkelijk. Het is ellendig. Moreel verwerpelijk en mensonterend. En toch was het grenzeloos mooi.

Met dank en hulde aan zowel Gasten Zonder Grenzen als Artsen Zonder Grenzen.