Album recensie: Machine Head - Unto the Locust (2011)

Het is 23 september 2011. Het is zover. De machtige metalband Machine Head brengt vandaag haar zevende studioalbum uit: Unto the Locust. De verwachting is wereldwijd erg hoog, aangezien Machine Head al jaren metal maakt van ongekend niveau. Vooral hun vorige album The Blackening werd overladen met goede kritieken en iedereen in de metalscene vraagt zich af of de heren hun eigen werk kunnen evenaren of zelfs overtreffen. Nou, ik zal alvast verklappen: dat kunnen ze. Unto the Locust is een metal meesterwerk dat de lat bijna onmogelijk hoog legt voor andere bands.

Machine Head - Unto the Locust

Tracklist

1 - "I Am Hell (Sonata in C#)" 8:25

2 - "Be Still and Know" 5:43

3 - "Locust" 7:36

4 - "This Is the End" 6:05

5 - "Darkness Within" 6:28

6 - "Pearls Before the Swine" 7:19

7 - "Who We Are" 7:11

Robb Flynn opent het album met Latijnse zang op 'I Am Hell', dat bestaat uit drie delen: I) Sangre Sani, II) I Am Hell en III) Ashes of the Sky. De intrigerende opening van Sangre Sani wordt opgevolgd door een onheilspellende drum en Flynn's "I am death / arms outstretched" en de toon lijkt gezet. De eerste twee minuten zijn vooral indringend, maar nog vrij rustig. Na ruim twee minuten knalt de track echt los en worden we getrakteerd op een potje oldschool thrash dat loeisnel voorbij knalt. De typische Machine Head solo's en melodieuze stukken zorgen ervoor dat we weten met wie we van doen hebben hier, want de band klinkt meer thrash dan ze in tijden hebben gedaan. Het nummer is gelijk ook het langste van de hele plaat en de band geeft gelijk aan wat er nog meer verwacht kan worden. Geweldige opening!

Het album vervolgt met 'Be Still and Know' dat opent met helder en ruimtelijk gitaarspel en roffelende drums die de opmaat zijn voor een melodieuze aanpak. Na een minuut wordt er eerst volop en duister ingeknald, maar een halve minuut later opent de lucht zich bij het refrein...

and the sun will rise
dawn will break through blackest nights
(...)
this shall pass, be still and know

...dat gelijk ook het nummer openbreekt. Na het refrein wordt er gelijk doorgetrokken met scherpe riffs en vocals, tot aan de volgende opening van het refrein, dat iedere keer opbeurender lijkt te klinken. Het is het kortste nummer van het album, maar het blijft lang, lang hangen.

Dan 'Locust', het nummer dat als 'single' naar voren werd geschoven deze zomer, als voorproefje. In eerste instantie was dit nummer een beetje wennen. Aan de ene kant onmiskenbaar Machine Head, maar tegelijk klinken er nieuwe dingen in door. Inmiddels is duidelijk waarom het nummer niet direct overkwam als geniaal: er gebeurt zó veel! Van de stampende en voortstuwende drums van Dave McClain, de baslijnen van Adam Duce die een fundament van heb ik jou daar neerleggen, het duale gitaargeweld van Phil Demmel en Flynn die dan weer elkaar versterken en dan weer elkaar uitdagen, een gevecht aangaan... De vocals, die duidelijk maken dat Flynn zo enorm gegroeid is als zanger in korte tijd, maken het geheel af. Intens, hard, snerpend, bruut, maar ook: melodieus, engelachtig bijna. Alles lijkt te kloppen in dit nummer, dat opgebouwd is rondom een paar tussenstukken waar het technisch vernuft vanaf springt en die zorgen voor een perfect geraamte. Als na 5 min 30 de zang er weer inkomt ontstaat er een gevoel van euforie, dat nog groter wordt rond 6 min als de intensiteit van de zang toeneemt. "Suffer unto the locust" -met alle liefde. Tering zeg.

Het midden van het album wordt gevormd door 'This is the End', dat opent met een klassieke gitaaropening dat klinkt als een requiem. Er is echter niemand gestorven, wat blijkt na een minuut als Flynn schreeuwt en de thrash-elementen binnen komen knallen: "this is now / and I don't care about last year". Machine Head is flink aanwezig in dit nummer, dat van alle nummers het meest door blijft knallen. Stevig, sterk, lekker. Alle bandleden komen volop aan bod in deze track, waar vooral McClain zich de longen uit het lijf lijkt te spelen. Goede keuze om zo midden op het album te plaatsen.

Aangekomen bij 'Darknes Within' valt er al snel te horen dat we met iets bijzonders te maken hebben. De enigszins haunting klinkende ingetogen gitaaropening plaveit de weg voor een nummer dat steeds aan intensiteit toeneemt, maar tegelijk ook steeds ruimtelijker wordt. Flynn is hier enorm op zijn plaats als zanger en vooral als tekstschrijver, met regels die gewoon perfect kloppen bij de sfeer van de muziek.

we built cathedrals to our pain
established monuments to attain
freedom from all of the scars and the sins
lest we drown in the darkness within

Na dit stuk wordt het nummer voller, begint het steeds meer vorm te krijgen. Gitaar en bas bouwen een kathedraal met McClain op de drums als het fundament dat alles bij elkaar houdt. Als het refrein terugkomt klinkt Flynn's zang als de prelude naar een catharsis...

we built cathedrals to our pain
established monuments to attain
freedom from all of the scars and the sins
lest we drown in the darkness within

...en die komt in de vorm van het fantastische gitaarspel dat volgt. 'Darkness Within' is een nummer waar zang en muziek elkaars cement zijn en het geheel op zo'n ingenieuze manier bij elkaar houden dat we hier kunnen spreken van een ware klassieker. Dit is een track die muziekliefhebbers nog lang zal heugen en daarnaast onophoudelijk inspiratie zal geven. Classic!

Na het meer melodieuze 'Darkness Within' wordt er bij 'Pearls Before the Swine' weer uit een harder vaatje getapt. In vergelijking met de rest van het album is dit nummer het meest afwijkende. De overige nummers zijn globaal ingezien in te delen in thrash of meer klassiek en melodieus, maar 'Pearls Before the Swine' zit daar eigenlijk een beetje tussenin. Toch is het onmiskenbaar een track van Machine Head, met de gitaren die zoals gebruikelijk aan het einde van een riff net dat tikje omhoog gaan, de drums die heerlijk variëren in tempo en de zang van Flynn die hier meer klinkt zoals gebruikelijk. Hoewel er na het middenstuk een deel is waar Flynn zeer helder en vrij hoog zingt, wederom een bewijs dat hij als zanger enorm gegroeid is. Eigenlijk klinkt deze track gewoon als oldschool Machine Head en dat is een aangenaam vertrouwd gevoel.

Afsluiter van Unto the Locust is de knaller 'Who We Are'. Een Pink Floyd-achtig opening met kinderstemmen die we "this is who we are / this is what I am / we have nowhere else to go / divided we will stand" horen zingen over een fanfare-drums op de achtergrond, een Spaans gitaar, strijkers en blazers. Dan knalt de drum naar de voorgrond en worden de kinderen vervangen door Flynn die uit volle overtuiging hetzelfde zingt: "this is who we are / this is what I am / we have nowhere else to go / divided we will stand". Dit is een metal-track met hardcore sentiment. Flynn heeft in een interview gezegd dat het vooral voor hemzelf geschreven is, maar tegelijk is dit een onvermijdelijke strijdkreet voor alle metalheads over de wereld. Halverwege vallen Duce en Demmel Flynn bij: "this is who we are / this is what I am / we have nowhere else to go / divided we will stand". De overtuiging groeit, helemaal als er een über-metalzanglijn voorbijkomt als "into glory we will ride!", dat dit wel eens een live-favoriet kan worden. Naast de overtuigende tekstuele impact bestaat 'Who We Are' namelijk uit een potje fenomenale riffs en drums en voortstuwende baslijnen. Een mooie afsluiter van deze onwaarschijnlijke plaat.

Machine Head heeft door de jaren heen bewezen een metalband te zijn om rekening mee te houden. Natuurlijk met hun inmiddels legendarische debuut Burn My Eyes, maar toch ook met hun vaak afgekraakte albums eind jaren negentig en begin 2000. Hun terugkeer naar de voorhoede van de metal kwam met Through the Ashes of Empires, hun geweldige plaat uit 2003. Met The Blackening creëerden de heren uit Oakland, CA een mijlpaal. Dat album kan gezien worden als een blauwdruk van wat metal allemaal is en allemaal kan zijn. Hard, snel, melodieus, prachtig, bruut, verwoestend. The Blackening zette Machine Head definitief naast Metallica als grootste en beste metalband aller tijden. De grote vraag bij een ieder was: wat nu? Wel, nu is er Unto the Locust. Machine Head bewijst met dit album nog steeds te kunnen groeien, nog steeds beter te kunnen worden en tracks te kunnen schrijven die muzikaal en tekstueel zo enorm sterk zijn dat er naar mijn bescheiden mening niemand meer is die daar aan kan tippen. Unto the Locust is een meesterwerk (ja, ik gebruik inderdaad dat woord) en Machine Head heeft bewezen de Champions League ontgroeid te zijn, Metallica ontgroeid te zijn. Machine Head is in a league of their own.

Oordeel: 9,8/10