Frangible Lifestyles

Frangible Lifestyles

In this line of sand
leading away from the truth
I can read your future
even though it's emptier
than the hand you're holding out to me

The deserted fields of our youth
once so full of hope
form the perfect context
for the howling wind
echoing in our empty hearts

This time the sky will stay grey
devoid of any sense of light
this time the birds will fall down
like a plague we considered to be merely mythical
and our eyes won't find a place to rest

The metal machinery won't fuel our movements any longer
the cogs have started failing, one by one
we find ourself stuck in this desolate world
without any hope for a saviour
still
we burn all the wood we can find
and light a fire of despair
 

Now the only concern we have left
is who will die first
and how to bury yourself
as last one standing
when there is no light
to guide your soul

John and Paul

Imagine this:

John: "Good day to you sir. I'm here to make a deposit".
Paul: "Ehm, this is not a bank sir, this is a bathroom".
J: "I know, I'm here to make a turd-deposit in the toilet".
P: "Ah, I see... But why would you use such language to describe an ordinary daily thing?"
J: "Well, you see, it's like this. It's dirty money, I can't bring it to the bank. I'm hoping I can white wash it this way".
P: "But I thought we were talking about a turd here?"
J: "That's right, a turd it is".
P: "Am I wrong when I suspect that it is actually an illegal turd? That this conversation is leading up to an illegal activity?"
J: "You are not wrong at all kind sir, that is exactly what this is. I'm betraying my maffiosi friends with this transaction. I have come to the conclusion that it is time to step out of this kind of life and become a decent person".
P: "Maffiosi! Oh my... but won't they be really pissed off when they find out you've doublecrossed them?"
J: "Oh yes, they will be furious. They will no doubt try to ice me."


John and Paul, standing on the toilet (singing):

"Ice Ice Baby! Ice Ice Baby!"

Muizen jagen bezoekers weg bij Pathé Amsterdam

Pathé De Munt het Napels van de Amsterdamse bioscopen

Een tijd geleden bleek dat de Pathé Unlimited Pas zeer eenvoudig te kraken is en dat veel frauderende bezoekers op deze manier een film mee pakken. Er blijken echter nog veel meer ongenode gasten zich op te houden in de bioscoopzalen: zowel in Pathé de Munt als in Pathé Tuschinsky heerst al jaren een muizenplaag.

Begin 2004 berichten enkele kranten er al over: muizen in de bioscoop bij Pathé de Munt in hartje Amsterdam. Ruim vier jaar later is het probleem alleen maar erger geworden. Vrijwel elke film wordt onderbroken door enkele gilletjes en veel onrustig geschuifel. Waar veel bezoekers in eerste instantie denken aan giebelende tienermeisjes wordt al snel duidelijk dat er iets anders aan de hand is. Muizen rennen over de leuning, gaan met popcorn aan de haal of klimmen broekspijpen in. Voor iedere filmliefhebber een vervelend fenomeen natuurlijk, al zullen de Unlimited Pas-fraudeurs zich iets minder bekocht voelen dan degenen die het volle bedrag hebben betaald. 

Bij navraag bij de werknemers van De Munt blijkt dat ze van alle muizenissen op de hoogte zijn. "We kunnen er weinig aan doen, ze zitten overal", aldus een ongeïnteresseerde kaartjesscheurder. Op een klacht van een jongeman dat er zelfs een muis in zijn tas zat en van zijn net gekochte brood en plakjes kaas had gegeten, reageert de werknemer dat het "dan ook verboden was consumpties van buitenaf mee naar binnen te nemen". Toch zullen de knaagdiertjes niet afhankelijk zijn van meegebracht voedsel. De zalen liggen vrijwel constant bezaaid met een laag popcorn en worden kostenwege pas aan het einde van de dag opgeruimd. "Het lijkt hier af en toe wel op Napels", verzucht een vrouw die halverwege de film 'Rendition' het kijken maar heeft opgegeven en naar huis gaat.

In het veel chiquere en beter opgeruimde Pathé Tuschinsky banjeren de muizen ook rustig rond. Vanuit Pathé wordt dan ook geopperd dat er behalve de popcorn nog een andere reden is voor het grote aantal muizen. De bouw van de Noord-Zuidlijn geeft volgens Pathé zoveel lawaai, dat de muizen kiezen voor een rustigere plek, zoals een bioscoopzaal. De Amsterdamse Dienst Ongediertebestrijding bestrijdt dit echter en ziet juist een afname van het aantal klachten van muizen met betrekking tot de Noord-Zuidlijn. Pathé lijkt zich te verschuilen achter de toch al aanwezige kritiek op de bouw van het traject om zo de aandacht af te leiden van het gebrek aan hygiëne in de eigen zalen.

Waar de kleinere filmhuizen een succesvol anti-muizenplaag middel hebben in de vorm van een huiskat, is Pathé nog steeds zoekende naar een goede oplossing. "We houden alle gespotte muizen bij in een muizenlogboek, en 's nachts werken er speciale guerillastrijders die er alles aan doen dit probleem op te lossen", aldus een medewerker van De Munt. Er gaan geruchten dat Pathé zelfs de Colombiaanse FARC in wil schakelen om het probleem aan te pakken. De bezoekers hopen dat Pathé het gevecht met de muizen kan winnen en dat er spoedig weer rustig film gekeken kan worden.

Interview met Murderdolls zanger Wednesday 13

“Zelf ben ik groot fan van vroege jaren zeventig glam”

Welkom in Amsterdam! Jullie show in de Melkweg is de aftrap van jullie Europese tour en de eerste headline tour met het nieuwe album. Hebben jullie er zin in?
Ja, enorm! We hebben een week lang alleen maar geoefend, en zijn nu twee dagen in Amsterdam. We hebben lang genoeg gewacht, nu willen we het nieuwe materiaal ook live gaan brengen. Dit album is een van de dingen in mijn carrière waar ik het meest trots op ben, ik heb hier erg veel ingestopt. Ik heb ook geprobeerd om ditmaal iets anders te doen, om mezelf uit te dagen, ook tekstueel, om te kijken hoever ik kon gaan. Tot nu toe zijn de reacties erg positief, wat erg goed voelt. Je hebt altijd fans die de oude stijl terug willen, maar we willen van Murderdolls niet een 'one-trick-pony' maken. Het oude album is alweer negen jaar geleden, en in negen jaar moet je wel groeien, als mens en als muzikant. We hebben een album gemaakt dat voor ons gevoel bij ons past. 

Het album klinkt ook wat volwassener, met meer invloeden van bands als Van Halen en Mötley Crue. Tegelijk zitten sommige nummers bijna meer tegen metal aan.
Ja, we zijn ook gewoon ouder geworden als muzikanten, en dit is de muziek die naar boven kwam. We luisteren ook allemaal naar erg verschillende muziek. Als je onze iPods zou pakken vind je van alles, van Curtis Mayfield en Stevie Wonder tot aan Satyricon, maar ook country muziek. Zelf ben ik groot fan van vroege jaren zeventig glam, zoals Slade, T.Rex, Alice Cooper, maar ik vind ook de Sex Pistols en outlaw country geweldig. We gebruiken verschillende elementen om onze eigen sfeer neer te zetten.

Jullie eigen sfeer bestaat ook voor een groot deel uit humor, zo lijkt het althans als je naar jullie teksten en shows kijkt.
Dat klopt. Onze persoonlijkheden worden ook geflecteerd in de teksten en onze aanpak. We willen natuurlijk niet alles doen waar ik allemaal over zing, maar we proberen er toch enigszins naar te leven. Tijdens Halloween op tour in de VS hadden we ook onze hele bus vol met skeletten, monsterposters, pompoenen... Het leek net een verdomde Halloween winkel. We hebben alleszins erg veel lol op tour. Het is ook een geweldig gevoel om te merken dat mensen waarderen wat je doet, dat ze kaarten voor jouw shows kopen en in de rij staan om je te kunnen zien spelen.

Nummers als Nowhere and Summertime Suicide hebben een heerlijk catchy geluid en lijken toekomstige live anthems.
Ja, dat klopt, en dat is ook hoe ze live ervaren worden. Tot nu toe hebben we alleen nog maar als voorprogramma gespeeld met het nieuwe materiaal, voor Rob Zombie, Guns n' Roses en Alice Cooper, maar de mensen daar reageerden enorm enthousiast. Er werd gelijk al meegezongen en geklapt, zelfs al waren het niet allemaal 'onze' fans. Er zijn tegenwoordig te weinig meezing anthems in de rock n roll. Wij willen tijdens onze liveshows graag dat zowel het publiek als wij als band participeren. 

Deze nummers mogen dan vrolijk klinken en snel mee te zingen zijn, de teksten zijn nog steeds vrij donker. Bijvoorbeeld wanneer je zingt 'if you don't know who you are / fame can leave a scar'.
Ja, Nowhere gaat over de muziekindustrie, en proberen binnen die wereld jezelf te zijn en te blijven. Het is niet zozeer een negatief nummer, meer een hoopvol nummer. Je moet aan je eigen waarden trouw blijven en een sterke ruggengraat tonen. Sommige mensen veranderen heel erg door dit wereldje, dan denken ze dat ze een ster zijn, maar eigenlijk zijn ze gewoon een klootzak geworden. Het is alleen jammer dat mensen die me helemaal niet kennen soms denken dat ik ook een klootzak ben, alleen al door het feit dat ik in dit wereldje zit.

Is het lastig om om te gaan met oude vrienden die niet in de muziekwereld zitten?
Nou, ja, soms. Ik had nooit erg veel vrienden, dat is ook een van de redenen dat ik in allerlei maffe bands zat. Maar nu zitten mijn vrienden ook in mijn band, dus dat is fantastisch. Maar mensen die niet in de muziekscene zitten vinden het soms wel moeilijk. Dan vraag je hoe hun dag was, en dan zeggen ze "Ja prima, hard gewerkt, hoe was jouw dag?" en dan zeg ik "Ja, tof, we speelden vandaag voor 18.000 man!" Sommige mensen vinden dat fantastisch voor je, anderen worden jaloers en gunnen het je gewoon niet.

Terug naar de band. Jullie hebben nieuwe bandleden in vergelijking met de vorige keer. Hoe is de samenwerking?
Het eerste album was voornamelijk Joey op alle instrumenten en ik op vocals. We hadden het album helemaal af en toen gingen we op zoek naar mensen op een band mee te vormen, zodat we live konden spelen. We waren eigenlijk complete vreemden toen we voor het eerst op een podium stonden en we hadden 50 procent kans dat het zou klikken tussen ons. Joey was de enige met tour ervaring buiten de VS, dus het was erg spannend allemaal. Uiteindelijk ging het allemaal wel prima, maar toch ontstonden er ook veel spanningen. Je zit met een groep mensen die elkaar niet goed kennen in een bus gepropt voor het grootste gedeelte van de dag, dat leidt soms wel tot irritaties. We hebben wel veel lol gehad, maar deze keer wilden we het anders aanpakken. We wilden vers bloed in de band en met mensen spelen die wel al kenden, zodat we een idee hadden van hoe het op tour zou gaan. Nu zitten we dus met een groep vrienden in de band, wat toch beter werkt, denk ik. Begrijp me niet verkeerd hoor, de eerste Murderdolls tour zou ik voor geen goud hebben willen missen, en ik heb ook niets persoonlijks tegen de mensen die toen in de band zaten.

Langs welke plekken brengt deze headline tour jullie allemaal?
We doen eerst Europa aan, dan nog twaalf shows in het Verenigd Koninkrijk en dan een weekje naar huis voor wat rust. Daarna gaan we naar Australië en spelen we nog drie shows in Japan. Amsterdam is een van de shows waar ik altijd het meeste naar uitkijk. Ik heb vanaf 2005 volgens mij ook ieder jaar wel een keer in de Melkweg gespeeld, ook met mijn solo shows. Ze hebben hier echt één van de beste douches van alle zalen. Ik weet nog wel dat we altijd erg blij waren als Amsterdam de volgende halte was: "Eindelijk! Een normale douche backstage!" Maar ook Berlijn en München vind ik geweldig, en ik ben erg benieuwd naar Tsjechië.

Hoe zie je de toekomst van de Murderdolls?
Ik denk niet dat het weer acht jaar zal duren voordat we een album opnemen. Ik weet dat Joey wat dingen met Slipknot in het verschiet heeft later dit jaar, dus we moeten even kijken wanneer we weer samen tijd hebben. Maar we hebben zoveel lol met zowel opnemen als touren dat we al gesproken hebben over toekomstige nummers. Het kan misschien al volgend jaar zijn, of misschien over een paar jaar, maar we zijn enthousiast genoeg!

Gezien de reacties lijkt Murderdolls nog relevant genoeg in deze tijd.
Ja, we doen iets wat niet veel bands meer doen tegenwoordig. Mensen vinden het tof, en hopelijk blijven ze ons interessant genoeg vinden, zodat we ook onze relevantie blijven behouden.

Iets anders: je bent overduidelijk een filmliefhebber, met al je referenties naar voornamelijk horror films. Zou je zelf, net als Rob Zombie, ook een film willen maken?
Haha, ja... sinds Rob Zombie zijn films heeft gemaakt wordt deze vraag altijd aan me gesteld! Het lijkt me erg leuk om te doen, maar waarschijnlijk op kleinere schaal. Ik ben altijd groot filmfan geweest en zat vroeger ook op een drama school. Theater heeft me altijd erg aangesproken, dat zie je ook in mijn shows. Maar toch wil ik geen acteur worden. Ik zou wel een Ed Wood-achtige film willen maken, met veel humor erin. Ik houd van horror, maar net zoveel van comedy. Zonder het komische mist het zijn uitwerking. Wie weet, misschien over een jaar of tien... 


(geschreven voor Jimmy Alter)

Therapy? - We're Here To The End

 (CD-recensie)

De Noord-Ierse band Therapy?, afkomstig uit Belfast, bestaat alweer 20 jaar. Op een korte periode als viertal na, speelt de band al 20 jaar met hetzelfde trio mensen: Neil Cooper op drums, Michael McKeegan op bas en Andy Cairns op gitaar en zang. Lange tijd was de band redelijk onbekend, maar had al snel een trouwe schare fans. Toen in 1994 het album Troublegum uitkwam, werd de band opeens wereldwijd omarmd. Ook de twee albums die daarop volgden (Infernal Love en Semi-Detached) werden zeer goed ontvangen en stonden vol met hits. In de jaren erna bleef de band aan de weg timmeren, maar de populariteit daalde toch enigszins. Toch heeft de band nooit de handdoek in de ring gegooid en is er nu een live album, en wat voor één. Tweeënhalf uur lang, 36 tracks, opgenomen tijdens drie shows in Londen: We're Here To The End.

Het eerste dat opvalt is het geluid. Dit is geen gelikte liveopname die net zo goed in een studio opgenomen had kunnen worden. Het klinkt zoals Therapy? zelf eigenlijk klinkt: rauw, smerig, oprecht. Dit is een band die speelt voor hun eigen plezier en voor hun fans, een band die geen rare fratsen uithaalt, maar gewoon puur hun muziek speelt. Waar de kwaliteit van het geluid in het begin even de wenkbrauwen doet fronsen, went het wel. Dit voelt aan als een bootleg, als iets speciaals. Je krijgt bijna het idee dat je het zelf op cassettebandje hebt opgenomen van de radio, als fan.

De nummers op dit album omvatten de hele carrière van de band. De echte klassiekers staan er natuurlijk op, zoals Screamager, Stories, Potato Junkie, Knives en Trigger Inside. Ook de covers van Hüsker Dü en Joy Division staan erop. Diane wordt niet gebracht op de rustige manier zoals die op cd staat, maar op de rauwe Hüsker Dü manier, wat verrassend klinkt. Ook Isolation van Joy Division komt live goed over, hoewel hiet niet in de buurt komt van de donkere versie van Ian Curtis en co. Ook nummers van het laatste album Crooked Timber komen voorbij, waarop te horen is dat Therapy? nog steeds het spelen niet verleerd is en dat de mannen nog lang niet aan het einde van hun Latijn zijn. 

De plaat klinkt levend en met een beetje fantasie waan je je bijna tussen de zwetende bewegende massa voor het podium. Geen onnozel gelul tussen de platen door: spelen. Een liveplaat zoals een liveplaat behoort te zijn, met heerlijke klassiekers en de mogelijkheid onbekendere juweeltjes te ontdekken. 

3/5

(geschreven voor Jimmy Alter)

Het gevoel van Vashti

Daar fiets je dan, zo 's ochtends, op weg naar je werk. Vroeg, koud, nat, sneeuw. Toch maakt het niets uit, sterker nog: het is fantastisch. Fantastisch dat je dit mee mag maken, dit bestaan, dit leven, deze sneeuw. Mensen om je heen, zich haastend, of juist rustig wakker wordend. In een vreemde fase tussen aan- en afwezigheid fiets je door dit alles heen. Door de straten, die een Yin en Yang vormen van nat, zwart en smerig en wit, mooi en uitnodigend. De sneeuwvlokken trekken een vitrage over je blik, die je langzaam over de grachten laat glijden die voor je op doemen. Dan begin je de muziek pas echt goed te horen die door je koptelefoon langzaam je ziel begint binnen te dringen. Je hoort de lieflijke, ijle klanken van een eeuwenoud gevoel van zijn. Je hoort de stem, die geen lichaam lijkt te hebben, maar van sneeuwvlok naar sneeuwvlok lijkt te dansen. Je luistert, glimlacht, en fietst. Het is goed zo.

Matthew Dear tovert Trouw Amsterdam om in een zinderende Black City

Matthew Dear, Trouw, Amsterdam, 14 december 2010

Afgelopen dinsdagavond was het dan zover: de Amerikaanse dj, producer en bandleider Matthew Dear kwam naar Amsterdam in het kader van zijn Black City tour. Op zijn gelijknamige cd creëert Matthew Dear een donkere atmosfeer, met geluiden die inderdaad een donkere, zwarte stad bouwen, met lege panden, verlaten straten en een Gotham-achtige sfeer. Gezien de plek waar Matthew Dear dinsdag optrad lijkt hij tijdens deze tour te kiezen voor locaties die zo als scène voor de film van zijn muziek dienst kunnen doen. Waar Matthew Dear op eerder werk vaak zeer uitgelaten klinkt, lijkt Trouw Amsterdam namelijk de ultieme plek voor een show van Matthew Dear in zijn huidige Black City gedaante: een industrieel pand, zware ijzeren trappen, hoge plafonds met zichtbare ventilatieschachten, een betonnen vloer. En donker. Erg donker. In de zaal een aantal willekeurig hangende tl-buizen en vanaf het podium een paar lampen de zaal ingericht, waardoor het podium zelf baadt in een bad van duisternis. Terwijl de dj These Are My Twisted Words van Radiohead opzet waan ik me in een Warholiaanse Factory, waarin gefragmenteerd licht en gefragmenteerde persoonlijkheden als figuranten dienen in een scène die zich eindeloos voortsleept zonder vervelend te worden. En dan moet de band nog beginnen...

Het duurt even voordat Matthew Dear opkomt. Deze tour speelt hij namelijk met liveband, wat inhoudt dat er uiteindelijk vier man op het podium staat. Om ze alle vier te kunnen zien dien je goed te kijken, want op Matthew zelf na staan ze vooral in het duisternis. Langzaam wordt een soort logo op de achtergrond zichtbaar. Het begint. De muziek is aanvankelijk donker, zoals op de plaat, maar dan met de heerlijke diepe bassen die alleen tijdens een live concert echt gevoeld kunnen worden. Het publiek is ondertussen naar elkaar toe gekropen, en van een gefragmenteerde veelheid verworden de mensen langzaam tot een geheel dat voorzichtig begint te bewegen, schuchter begint te dansen. De muziek wordt al snel een stuk opgetogener en de nummers worden uitbundiger gebracht dan dat ze op de plaat zelf klinken. Dit komt vooral door de live band die Matthew heeft meegenomen. Een trompettist zorg met heerlijke blaasklanken voor een fijne, lichte noot in de duisternis. De drummer en ook Matthew zelf zorgen met verschillende percussie voor een lichtvoetige dansbaarheid in de nummers en ook de samenzang tussen de bassist en Matthew creëert een gevoel van hoop. De mensen beginnen ondertussen steeds beweeglijker te dansen, kreten te uiten en verrast naar elkaar te kijken. De Factory komt tot leven en het lijkt bij één nummer wel of we verdomme in de Hacienda staan. Het is 1990 en we zijn in Manchester.

(gefilmd door Martin van Triest)

Af en toe begint een nummer donker, introvert, maar vrijwel iedere keer sturen Matthew Dear en zijn co-kapiteins het schip de majeurzee op. Het is Caribou, met een klein vleugje the xx. Matthew is weinig spraakzaam, spreekt een "You are beautiful" en stort zich op zijn muziek, zijn gitaar, synthesizer, microfoon, percussie instrumenten, tamboerijn, effectenpedalen. De muziek spreekt en hoe. Het fluistert schreeuwen van euforie en vertelt de mensen te dansen, te bewegen zoals een ieder dat voor zichzelf wil. Er ontstaat een onuitgesproken band tussen band en publiek, tussen de muziek en het gebouw, tussen Matthew Dear's Black City en Amsterdam. Na zo'n vijftig minuten wordt deze band heel even onderbroken wanneer de band het podium verlaat en er een brommende toon achter blijft, die aanhoudt, harder begint te brommen en zich vermengt met enthousiast geroep uit de zaal. Dan komt Matthew terug, alleen, en geeft zichzelf bloot in een samenspel van loops en effecten. Het publiek wil meer en krijgt meer en het geheel komt wederom samen en het is goed.

Dinsdagavond 14 december, en voor een ruim uur was Trouw Amsterdam een Black City, maar minder donker dan het klinkt.