Loch Rannoch (short story)

About 400 years ago (it might have been 450 or 350 years, doesn't matter, Jezus Christ just keep reading) a family lived near Loch Rannoch. Just a regular family, with a father, mother, son and daughter.

They made a living by selling thistles. A lot of thistles have always grown in the surroundings of the loch and it has been a source of income for generations of locals. From the age of five onwards, the children helped out with collecting thistles to sell them to salesmen that travelled across all of Scotland. One of these salesman, named Justus, was a regular customer. When the son of the family, Andy, celebrated his eleventh birthday, Justus was there with the family too. In the evening he took Andy outside of the cottage and took him to the loch. Justus told Andy that he would teach him something, now that he had reached the age of eleven. "It's a magic age, dear Andy. Eleven is a magic number." Justus continued in a low voice. "Now that you are the age that you are, I can teach you about magic. But only if you will not tell anyone about it! It's a secret and sacred knowledge that gets handed down throughout the generations to those who are deemed worthy of possessing it." Andy promised to not tell a soul, and Justus started telling him about magic spells, ancient wizards - both men and women, mind you!- and then told Andy the magic words to use for his first spell. Andy was glowing with excitement, and Justus was relieved he had found someone to pass his knowledge on to.

After about forty seconds (it may have been 35 or 45 seconds, but shhh!) Andy, uttering his first spell ever, turned Justus into a cloud and then accidentally blew him away with an exasperated sigh. Not knowing what to do now and being afraid of getting punished by his dad for getting rid of his favourite customer, he started walking and kept walking and walking. Many days later he had reached Hadrian's Wall. He then started walking on top off the wall, not knowing exactly why. After a couple of miles, he suddenly fell. He hit his head against a sharp rock, and died instantly. He was never heard of again by his family, who were very distraught by the loss of both their only son and their favourite thistle buying customer.

Some time later, the daughter of the family, Andy's sister Angie, also ran away. When the water in Loch Rannoch reached a temperature of 4,0 degrees Celsius (it might have been 3,5 or 4,5 degrees, nobody gives a shit so stop doing the math), she started walking into a slightly different direction than Andy had done some time ago. However, many days later she also reached Hadrian's Wall, but arrived at the other end of it. She too started walking on top of the enormously long wall. After a couple of days, she came across something very strange. She noticed a little cloud lingering clumsily close to the wall. The sky was a perfect blue, except for that strange little cloud hanging very low. When she came closer, she noticed that rain was coming out of the cloud. A light but steady drizzle kept pouring down at the same spot. She tried scaring away the cloud by blowing hard at it and waving her arms in a frantic fashion. Reluctantly, or at least so it seemed to Angie, the cloud drifted away. She got down from the wall and examined the place where it had been lingering.

It didn't take long before she discovered the dead body of a human being. She got closer to take a better look and then saw something what made her whole body shiver. A necklace still around the neck of the dead person glistened merrily in the sun, as if it were mocking the grotesque greyness of the decaying body underneath it. Angie had immediately recognised the emblem that made up the bright jewel: A small sword with a two-headed snake hurled around the blade. She then noticed for the first time really the size of the corpse. "It's just a boy..." she whispered, before realising the awful truth that the lifeless body in front of her is her missing brother. Was her missing brother...

After gathering her wits, she gently took the necklace off her brother's body, said a little prayer for him and blew him a kiss. Burying him all on her own her was not an option, so she started walking home again. She needed to tell her parents, they had to know about Andy, so at least they could find a cold and sad comfort in knowing he would never come back anymore. After two days of relentless walking, without getting any sleep, Angie reached a small village called Ardveich. She decided that she would stay the night here, to regain some strength and get some rest. She got a room in an inn called 'Smoky Sleep', not giving the rather strange name a second thought. 

After a hearty meal she quickly went to bed and almost immediately fell into a deep sleep. Soon, she started dreaming about a strange little cloud hovering close to the ground. She saw the cloud entering a building through an open window. Once inside, with what looked like a menacing grin, it started to spill little flickering flames all over the place. Suddenly, Angie woke up. An enormous heat lay on top of her like the heaviest of blankets. The last thing she heard before fainting in an ocean of pain, were screams of pain. And then, above all the others, a scream of a different kind of pain. A pain both hateful and sorrowful, a pain filled with loss and deception. A pain nonetheless, that was destined to kill anything related to its own cause. 

Angie died that night in the fire that burned down the entire inn. 

Ayren and Allie, the parents of both Andy and Angie, never heard anything ever again about their two lost children. But every year, on Andy's birthday, there was a strange little cloud lingering above the shores of Loch Rannoch. If you looked at it long enough, it seemed to drizzle down little drips that every now and then appeared to change into small flames...

(Text: Niels Tubbing)

Recensie 'Pier Paolo Pasolini - De nachtegaal van de katholieke kerk'

Als afgestudeerd filmwetenschapper valt de naam Pier Paolo Pasolini voor ons in het rijtje Vittorio De Sica, Luchino Visconti, Michelangelo Antonioni, Federico Fellini -en andere grootheden uit de Italiaanse cinema. Wellicht meer nog dan voor deze anderen geldt voor Pasolini de term ‘cinema poesia’ - film als poëtische daadkracht.

Kunstvormen

Pasolini was een man die in vele kunstvormen thuis was (naast filmmaker was de man onder meer actief als dichter, journalist, filosoof, toneelschrijver, politiek activist en schilder), maar de poëzie kan als een van de grondvesten van zijn artistieke bestaan worden gezien. Voordat zijn dichterlijke benadering van film gemeengoed werd, verschenen er reeds verschillende dichtbundels van zijn hand, doch weinigen werden in het Nederlands vertaald. “In de vorm van een roos” (1971), “De as van Gramsci” (1989), en “Vaarwel en beste wensen” (2012) getuigen van Nederlandstalige aandacht voor het dichtwerk van Pasolini, waarbij de laatste gedichten uit de eerste twee bevat.

Zielenroerselen

Nu is daar ‘De nachtegaal van de katholieke kerk’ - een bloemlezing uit het werk “L'Usignolo della Chiesa Cattolica”, oorspronkelijk uitgebracht in 1953 en nu door Huis Clos voor het eerst in het Nederlands op de markt gebracht. Het werk geeft een fantastisch inzicht in de vroege zielenroerselen van de jonge Pasolini, die zich in tweestrijd begeeft tussen onschuld en schuld, tussen het Noord-Oosterse dialect van het Friulisch van zijn moeder en het Italiaans van zijn vader (en de Staat/de Kerk). Aan de ene kant streeft Pasolini naar puurheid, oprechtheid, altruïsme. Hij denkt dit te vinden in het gebruik van de taal van de kleine landelijke gemeenschap, maar gaandeweg beseft hij zich dat het Italiaans de sleutel is naar het hogere echelon waartegen hij zich zowel afzet als onderdeel van wil zijn. Hij strijdt tegen het fascisme en vindt in de beeldvorming van de katholieke kerk een middel hiertoe, door het zich toe te eigenen en om te vormen naar zijn eigen beelden, geladen door (homo-)erotische beschouwingen -zonder daarbij de erotiek an sich voorop te stellen.

Onschuld

Bij Pasolini staat alles in het teken van het bedwingen van de schuld in de schaduw van de onschuld, in het licht van de ‘dageraad’, zoals in het als zodanig getitelde werk: “Een ander licht wekt mij / en doet me wenen / om dagen die vervliegen / alsof ze schaduwen zijn.” Het klassieke Oedipus-complex is gekoppeld aan deze strijd, zoals in ‘Mater Involiata’, onderdeel van het gedicht ‘Litanie’: “Van uw kleed valt / een hagelwit licht / van lelies en dageraden / en verblindt uw zoon. / Moeder! Zo zuiver is dat licht - / uw dijbeen lijkt van sneeuw te zijn.” Het lezen van de gedichten zorgt soms voor een vreemde gewaarwording, wanneer het vereren van (het lichaam van) Christus voorzien is van een licht blasfemische ondertoon. “Christus, je lichaam / als van een jong meisje / is door twee vreemden / genageld aan het kruis: / twee flinke jongens / rood zijn hun schouders, / blauw zijn hun ogen. / Ze slaan de spijkers / en de lendendoek / trilt rond uw buik...”

Worsteling

Deze bundel maakt op prachtige wijze duidelijk dat de jonge Pasolini worstelde met het vinden van zijn stem, zijn taal, zijn middel om tot de wereld te treden en deze te duiden. Het vertaalwerk van Yolanda Bloemen verdient een pluim en het nawoord van historicus Floris Meens helpt het werk te duiden in het oeuvre van Pasolini. Huis Clos mag trots zijn op deze geweldige toevoeging aan de Nederlandstalige aandacht voor het werk van deze Italiaanse geweldenaar, die helaas te vroeg en onvrijwillig het leven heeft moeten verlaten.

Text: Niels Tubbing

Geschreven voor: Gonzo (circus)