Mixtape review #001 - Prologue Special - Claudio PRC & Svart1 - 111 (live and unreleased)

From now on I will be doing a series of Mixtape reviews every now and then. They will include the regular mixtapes by artists, but also livesets or special collaborations, that function as inspiration for my work as the Self. The reviews will mostly be positive, because I aim to shed some light on the more interesting and intriguing sets out there. On the one hand because I think they deserve the attention (some gems are highly underlistened to!), but also because I think some of these sets will actually provide the listener that dares to put some effort in listening with wonderful journeys that will bring joy to the soul. Come to think of it, maybe a review isn't the right word, because I will try to describe what is happening to me when I listen to these sets. Perhaps it's better to see it more as a poetic description of the affects these sounds have on me.

The Artists

First one up in this series is a live recording by Claudio PRC and Svart1 together on a Prologue label night in 2012. Both Italian artists have a knack for delivering richly textured landscape techno that is both unsettling and uplifting. Indeed, that is possible. I first heard Claudio PRC through a friend (Syst_M -a great Dutch dj and also the mastermind behind Death Metal Disco Club). The sounds by Claudio PRC immediately struck a chord with me and ever since then I have been closely following his releases. His album Inner State (released on Prologue) is a very fine piece of work that explores the deeper world of techno. In an interview on the blog Subsekt he talks about what music is to him. His answer should give you enough insight in his work to make sure to check him out: 

"Music is everything and nothing. Music is an abstract mystery which attracts infinite things like every kind of emotion, music is art, science and sacredness, it is a universal language that makes an individual unique, music is social relations, a reason for aggregation, it is a refuge, a way to escape from reality, music is sound that fills our innermost being, its power is so big as to make it invisible, and because of this, I like to think that music is all in the absolute nothingness."

Svart1, who just like Claudio PRC hails from the isle of Sardinia, is less of a techno producer and more of a soundscape artist. His work varies from ambient to industrial, always with a dark undertone. However, he is also able to create lighter pieces of work in different collaborations (like his work with Shattered Hand). On Svart1's website his art is described as follows: 

"His sounds, nordic-style typically, are the result of a microcosm of dark and gloomy sound characterized by minimal movements between low evolutionary where used in a thunderous, metallic roar, shadowy presences that materialize sound, like the experience and the feeling of alienation between dark presence floating around the ears of the unconscious passenger." 

Apart from music, Svart1 is also active as a visual artist, creating images that feel like a logical companion to his sounds. His album Satanische Helden is supposed to be out soon on Industrial Culture and proves to be something that's definitely worth looking out for.

The Mixtape

Below you will find both the liveset and my review. I am not sure what's the best approach in this, if you could better listen to the set first and then read the accompanied text, or vice versa. Either way, let these sounds envelop you and enjoy.

The opening of this set is quiet and almost organic, fluid. There's found sound footage carefully wrapped in a form suited for intent listening. You start to feel and realise that your hearing is changing in the process of listening. You stroll through a by man deserted place, where you can only hear the sound of poems being recited by grass and water. There's the sound of litte insects dreaming about Edgar Allan Poe like worlds, beetles waking up into a Kafkaesque fantasy.

Around ten minutes into the mix, faint middle eastern sounds mark a change in pace and direction. Things get more unsettling, unheimisch, as if you're now wandering around lost in an underground cave, with no light, no hope. There's a tinge of despair, but at the same time you don't wish to be anywhere else. Slowly you start focusssing on the never ceasing lower sounds, as if they are marks for your footsteps. The agony becomes enveloped in a sense of euphoria, with wicked grins of pure bliss. This cannot ever end, this must continue, especially when tribalistic percussion elements come setting in, causing a hypnotic state.

After about half an hour, shamanistic tribal influences slowly enter the void, albeit a rather industrialized form of shamanism, as if machines start dancing ancient rituals, forming an assemblage of oppossites in which they unite themselves and the listener.

The final quarter feels like an escape. You're crawling out of the dark cave and you see the dark starry sky, feeling the fresh nightwind on your face. A profound acknowledgement of your existence comes settling in your mind. Listening intently to those final sounds, you feel great to be alive...

Additional info:

Prologue Special - Claudio PRC & Svart1 - 111

Sixty minutes of unreleased material between heavy and smooth atmospheres framed with slow and obstinate Techno grooves. Originally performed during the Prologue Label Night in Cagliari (Sardinia), May 2012.

Released by: Prologue Music.
Release date: Oct 1, 2012.

claudioprc.blogspot.it

svart1.altervista.org
www.prologue-booking.com

Review: Five Years Erased Tapes -Memorable Moments at the Paradiso

(This is my own English interpretation of the Dutch review I wrote for Gonzo (circus) here.)

The label Erased Tapes Records, situated in London but founded by the German Robert Rath, celebrates its fifth anniversary this year. A good enough reason to treat the European audiences to something special, they must have thought. Hence a combined tour with three remarkable names from the label's roster through a number of European countries. Together, A Winged Victory for the Sullen, Ólafur Arnalds and Nils Frahm have played twelve shows in nine cities in thirteen days. This is a review of the night they visited the Paradiso in Amsterdam.

One of the great things of entering a venue long before the first note will be played, is that you get a chance to slowly drink in the atmosphere of the place. This night, the Paradiso feels like an enlarged living room, with the floor filled with chairs. Since this is going to be a concert that will benefit immensely by a hushed audience, sitting seems like a good choice. Which brings me to a second great thing of getting to shows like these early: you get to get a good spot near the front row. On stage, the musicians are still quietly and gently testing their instruments, tuning a harp here, checking some cables there. It will only be a short wait until the first act of the night will start playing.

Kubrick-Wonderland
The recent project of pianist/composer Dustin O’Halloran and sound engineer/composer Adam Wiltzie (Sparklehorse, Stars of the Lid), A Winged Victory for the Sullen, is first on the bill tonight. We don't get to see a huge enthralling showbiz entrance of some overly secure rockstars. Instead, we are witness to a humble entering of the stage of five talented musicians who, judging by the way they play their tunes, are no doubt kind souls as well.

After the introductions by O'Halloran and after the first notes slowly start filling up the Paradiso, we are immediately transported to a lunar world of quiet beauty. The combination of the visuals of the moon, the enigmatic staging of the lights and the intense wonder of the music seems to transport us straight into a strange Kubrick-Wonderland. A thousand plateaus higher and we don't even know how we have ended up here. We look at the woman playing the cello, and we have to blink our eyes because we see her changing into a moon goddess, surrounded by a touch of iridescent madness, while she loses herself within her music.

The piano sounds played by O'Halloran seem to carry the soundscape of violin, viola and cello, while Wiltzie uses his guitar to weave a barely audible blanket of drowsy drones. The faces of the musicians show a pure nakedness, wearing only a cloak of intense emotion that the audience in the Paradiso thankfully indulges in. Music played like this demands a full surrender, both from those creating the sounds and from those savouring them.

The audience is insanely quiet, too much overtaken by technically perfected sensation, which unfortunately isn't always the case with beautiful music played live. O'Halloran is happy with the quiet in the crowd and changes instruments with Wiltzie, who takes reins of the piano for the wonderful 'Steep Hills for Vicodin Tears'. O'Halloran plays layers of guitar for extra body and the Holy Trinity of cello, violin and viola functions as the perfect suture between them. The last song gets shaken up slightly by an experimental tinge of noise. The Holy Trinity seems to transform into a primitive creature, in possession of only a nascent form of intelligence, trying to comprehend the function of the instruments. Scratching, patting, feeling -hands go over the cello, harp and viola and we are humble witnesses to the birth of mankind. Beautiful.

Empty Chair

After a short break, it is time for Ólafur Arnalds. The young Icelandic composer is in a great mood and with his gentle and playful banter he manages to win over the crowd before he has even played a single note. He makes jokes with the audience members, gets them to sing along to notes that he plays and easily drags them into his wonderful world. Arnalds knows very well how to create a perfect balance between fun and excited tension, using both his verbal skills and his piano skills. One of Arnalds' strong points is that he knows how to move people with his music, without turning it into a fountain of melodrama.

Then we get to see a nice exhibition of melting new with old technologies. Arnalds takes turns playing three different pianos, and while he moves from the one to the other, we see him using an iPad to do, well, ehm something special no doubt? After playing some time solo, Arnalds is joined by the great cello player Anne Müller and a well dressed violinist, who plays while standing and every now and then has to massage his arms. Then suddenly in the midst of a song an ambient-kick fills up the Paradiso and we spot Nils Frahm sneaking his way up to a piano. The music combined with the compelling lighting has everyone in the crowd catching their breath.

When the song finishes, Frahm leaves the stage again. Now it's time for a solo from the violinist. He plays with a profound intensity and the front rows can hear him sweat and work, breathe and spit. He keeps playing until his violin bow is all used up. Müller follows with a cello solo, less loud, but she creates intensity through finesse. Beautiful.

Arnalds ends his show alone on stage. While he plays a melancholic piano piece, my eyes wander across the stage and I end up looking at the by now deserted and empty chair of Müller. The chair, slightly damaged at the side, standing in the scarce stagelight, forms a perfect symbol for the haunting melody that Arnalds is playing. When his piano sounds start fading away, we suddenly hear a quiet tune being played backstage, getting only slightly louder before fading away as well, like an effervescent elven dream....

Magician
Then it is time for last artist of the night: Nils Frahm. The young German is in a good mood as well, albeit it a little bit less exuberant than Arnalds. Frahm tells us that his manner of playing the piano often results in it needing some new tuning, which is why he has to be the last one of the night. To emphasize his words, he starts using the piano as a percussion instrument.

Frahm then continues with the live always marvelous 'Said & Done'. He starts off the song by playing a high hammering of notes, before he is joined by Arnalds. Together they drink whiskey, together they play the piano and together they remake the song into a wonderful extended version. Then Frahm continues solo, this time playing on an old piano, bought at a flea market. In his words: "A bad song needs a bad piano". Immediately he belies his own words by playing a brilliant piece of work, abundant with high notes. Then suddenly a loud drone hits the stage, as if Sunn O))) is playing next door. The combination of the very high and the very low evokes a slight sense of euphoria in the crowd.

Then, alas, Frahm announces his last song. Lucky for us it is a very long one, in which Frahm loses himself completely. We no longer see a musician, but a magician, a warlock, caught by the unknown and the core of it all. While playing, he seems to be mumbling unintelligible words, and he is changing the very fabric of life, not with strange formulas or lines drawn in the sand, but with music and profound and prolonged passion. Oh such life! And Frahm for a moment controls every aspect of it, at the end wonderfully aided by the way by a magnificent Anne Müller.

Encore
Of course we are treated to an encore. Arnalds joins Frahm and together they drink some more whiskey and try to decide what to play. An uncontrolled and accidental (and enormously loud) Sunn O))) moment leaves half of the audience shell shocked for a bit, but of course the young men on stage are forgiven. After a nice duet between the two of them, all the musicians that have performed tonight join them on the stage for a great collaboration. Nine people playing simultaneously, in a musical piece that seems to grow fuller and fuller every second, until a Godspeed You!-esque cacophony sets the souls of those present in the Paradiso on fire.

When the final notes slowly fade away and the moon goddess literally played her bow into ruins, it takes some time before the crowd realizes that in fact they have not died, but that the heavens have descended upon them, down to earth, on this memorable Monday night in Amsterdam. Let Erased Tapes, inshallah (but if need be even against his will), soon celebrate another five years, just so they have another good excuse to have a collection of musicians like these play together again in one night. Thank you. Thank you. Thank you.

Five years Erased Tapes Labelnight, 15 oktober 2012, Paradiso, Amsterdam.

Nils Frahm - Screws. Negen nummers met negen vingers

Het Londense label Erased Tapes Records blijft verbazen met interessante en ook gewoon domweg leuke releases. Een van de boegbeelden van het label, Nils Frahm, kwam onlangs met een speciale verjaardagsuitgave (hij werd op 20 september 30 jaar) getiteld Screws: negen nummers opgenomen met negen vingers.

Frahm heeft zichzelf zowel met zijn werk op Erased Tapes als met zijn liveshows als een markante moderne pianist laten gelden. Op de scheidslijn tussen klassiek en modern (met hier en daar tinten ambient) weet hij zelfs de niet-geoefende luisteraar in vervoering te brengen. Zijn langspeelplaten Wintermusik (2009) en Felt (2011) zijn ware pareltjes, waarbij vooral Felt eruit springt. Opgenomen in het donker van de nacht in zijn thuisstudio in Berlijn heeft Frahm zijn piano bewerkt met vilt, zodat hij zijn buren niet zou storen. Met microfoons in de piano geplaatst, zo dicht mogelijk bij de geluidsbron, heeft hij een licht ruisende intimiteit weten te bemachtigen die bij veel platen lijkt te ontbreken.

Ook live weet Frahm de barrière tussen muziek, muzikant en luisteraar te slechten. Met pianospel dat tegelijk ontwapenend en intens is, weet hij het publiek in vervoering te brengen en dicht bij zich te houden, zonder de afstand tussen artiest en luisteraar die sommige klassieke concerten lijken te kenmerken. Mooi bij Frahm is dat de glimlach nooit ver weg is, dat de kwinkslag een belangrijke plek heeft in het geheel der vervoering. Ook hiermee weet hij ervoor te zorgen dat de aandacht nooit weg ebt.

Onlangs bracht de sympathieke Duitser dus een speciale verjaardagsuitgave uit: Screws. Negen nummers opgenomen met negen vingers. Na een ongelukkig ongeval, waarbij Frahm uit zijn stapelbed viel in zijn studio, brak hij zijn duim. Ondanks de voorgeschreven rust door zijn dokter, besloot Frahm toch om zich over zijn piano te buigen, wat uiteindelijk resulteerde in negen nieuwe nummers. In zijn gebroken duim waren vier schroeven ingebracht, wat de titel van het nieuwe werk verklaart. De plaat wordt later dit jaar door Erased Tapes Records uitgebracht in een gelimiteerde vinyl uitgave, maar de muziek kan reeds hier worden gedownload of gestreamed op Soundcloud. Wederom een wonderlijke release van een markant pianist én mens.

In Frahm zijn eigen woorden:

'I am sitting in front of a sheet of paper. My right hand is bending over my left thumb. The first day I got out of my cast I could bend it by 15°. Now I am already at 50° and that makes me happy. Things are going uphill...

As you can imagine, it is really bad news for a pianist when he gets diagnosed with a broken thumb. That day I was sitting in the emergency room, feeling rather dizzy while thinking of a zillion shows coming up and all the people involved around it. I realised in that moment how busy things have become. It is hard to turn down interesting projects and opportunities, since I surely love my work. It actually never felt like work. Playing piano and playing it for wonderful people is the greatest joy I can imagine.

For a couple of days I felt like this all could be over. How pathetic. But hey – also feeling sorry for yourself has its place somewhere. All of a sudden I had so much time, an unexpected holiday. I cancelled most of my schedule and found myself being a little bored. Even though my doctor told me not to touch a piano for a while, I just couldn't resist. I started playing a silent song with 4 fingers on my left and the remaining 5 on my right hand. I set up one microphone and recorded another tune every other night before falling asleep.

The day I got rid of my cast I had recorded 9 little tunes. They have helped me feel less annoyed about my accident and reminded me that any good is something I can only achieve, when I am making the most out of what I've got.

Thank you all for listening!

With lots of love,

Nils


Ter ere van het vijfjarig jubileum van Erased Tapes vindt er een speciale Europese tour plaats met Nils Frahm, Ólafur Arnalds en A Winged Victory For The Sullen. Zie hieronder voor de speeldata.

It is

It is as if
"It is as if..."
It is always 'as if'
   waiting
        wishing
for something real
But when the real comes
you can only experience a
sensation of...
... "it is as if"

But it is not 'as if'
It is.
And it is real

-NT, 2012

Mix - Collab 001 - Syst M & the Self - 'Encounters with the Anima'

Syst M & the Self - Collab 001 - 'Encounters with the Anima' by The_Self on Mixcloud

Review: Nils Frahm brengt Amstelkerk in hemelse vervoering

Onder de noemer Indiestad presenteert Paradiso een ruime week lang allerlei pluimage aan indie bands. De noemer indie is de afgelopen jaren verworden tot een enorme paraplu, waar inmiddels bijna de helft van de alternatieve muziek onder geschaard lijkt te kunnen worden. Toch is het een noemenswaardig iniatief, dit Indiestad, temeer omdat er niet alleen aandacht wordt besteed aan de alternatieve mainstream (jazeker, dat bestaat), maar ook aan werkelijke juweeltjes die de mensen zeker eens live zouden moeten aanschouwen. Zo een briljant is de Duitse neoklassieke pianist en componist Nils Frahm, die donderdag 17 mei in de prachtige Amstelkerk een concert weggaf.

Aanvankelijk zou het concert van Frahm plaatsvinden in die andere kerk nabij het Amstelveld, De Duif, maar later is het hele gebeuren verplaatst naar de Amstelkerk. Net als De Duif is de Amstelkerk een werkelijk wonderlijke locatie voor een muziekgebeuren als deze. De ruimte waarin gespeeld en geluisterd wordt, is een soort kubus, met een enorm hoog plafond. De ramen die helemaal bovenin de wanden zitten, geven de ruimte een aparte en mooie belichting. Het publiek bestaat deze avond uit een mix tussen wereldvreemde muziekliefhebbers en quasi-hippi quasi-intellectuelen (jazeker, ook die bestaan) en wat opvalt is dat de gemiddelde leeftijd toch niet heel erg hoog ligt, zo rond de midden dertig. Wellicht komt dat doordat Frahm zelf nog vrij jong is (30) of toch doordat zijn optreden van vanavond onderdeel uitmaakt van het hip gepresenteerde Indiestad. Hoe dan ook is het mooi om te zien dat de Amstelkerk afgeladen vol zit en dat er blijkbaar dus voldoende aandacht is voor muziek als deze.

Bij aanvang van het concert komt Frahm ontspannen door de zaal aangelopen en neemt eerst rustig de tijd om een beetje te babbelen met het publiek. Hij heeft een ontwapenende houding, waarmee hij er al snel voor zorgt dat er geen gespannen sfeer zal heersen zodra hij de pianoklanken van 'Said and Done' de zaal in zal sturen. Frahm begint met een eenzijdig hoog hamerend geweld, strak, staccato op dezelfde noot. Het geweld zwelt aan, tot het bijna ondraaglijk wordt en hij dan plots met de linkerhand de schoonheid begint te bespelen. Het hamerend geweld met de rechterhand gaat door, maar krijgt nu tegengas. Alsof de dood op deuren aan het bonken is, maar Het Leven Zelve zich daar niets van aantrekt en het doorgaat het leven te leiden, simpelweg omdat het geleefd moet worden, nee kan worden. Het spel resulteert in een intrigerende dans met de naderende dood en ontaardt uiteindelijk in de kalme berusting van het Einde, en het is goed zo.

De intensiteit van het spel van Frahm brengt het publiek in vervoering, maar vraagt daarmee ook veel van de luisteraars. Het is mooi om te zien hoe Frahm weer even de teugels laat vieren, als hij vraagt of hij misschien van iemand in de zaal een jas mag lenen om op te zitten. Zijn krukje is namelijk zo laag dat hij moeilijk bij de toetsen kan. Gelach, geroezemoes en iedereen is weer klaar voor de volgende dosis muziek. Frahm begint dit keer klein en overpeinzend. Langzaam echter ontstaan er stromende rivieren die vloeiend de Amstelkerk opvullen. Momenten van ijlte, van vluchtige klanken die hemelwaarts stijgen op deze Hemelvaartsdag, doen een beeld opdoemen van een op valse dromen gebaseerde utopie. Een hemelse wereld waarbij je als luisteraar in je achterhoofd stemmetjes hoort, dat het eigenlijk niet waar kan zijn. En ja, Frahm laat de muziek deze stemmetjes gelijk geven, als hij wisselt van zijn vleugel naar zijn keyboards en met een verandering van klankleur de utopie als een dansend en vallend kaartenhuis ineen laat storten. Grondtonen brengen ons terug naar de aarde en de muziek wordt voller, stijgt dan weer enigszins, maar ditmaal met een soort zweem van ironie in de klanken. Plots lijkt er zowaar een eighties vibe te onstaan in de muziek en de zwaarte maakt plaats voor een glimlach.

 

De muziek van Frahm, alleszins zoals hij deze live speelt (want live tovert hij nummers die op plaat vijf minuten duren om tot grotendeels geïmproviseerde kathedralen van ruim een kwartier), is als een lange reis langs vele verschillende affecten. Dit is misschien tegelijk het enige kleine minpuntje dat iemand zou kunnen benoemen tijdens deze show, dat Frahm wellicht iets te veel wilt. Maar aan de andere kant is dat tegelijk een beloning voor de luisteraar, als deze tenminste welwillend is de reis in al zijn facetten te aanvaarden. Er zijn lichte momenten van euforie, waarbij het volstaat met de ogen dicht te luisteren en te voelen. Maar ook met de ogen open is het genieten. Van het laatste daglicht dat hoog in de kerk naar binnen glipt via de ramen, waar vlak daar onder de gele lampen eenvoudig voor kaarsen aangezien kunnen worden. Van het gezicht en de houding van Frahm op het podium, waar de passie en intensiteit vanaf druipt. Het vrijwel vlekkeloze spel doet een zekere mate van eenvoud en gemak bij Frahm impliceren, maar zijn gezicht laat een geheel andere wereld zien. Hij is getergd, kijkt indringend en het is duidelijk dat zijn spel hem emotionele en spirituele moeite kost, welke hij overigens dubbel en dwars terugkrijgt, getuige zijn oprecht blijde ogen na ieder nummer. Toch komt een citaat uit de film Control op in onze gedachten, als Ian Curtis zegt: "They don’t know how much I give...".

 

Frahm beseft goed wanneer hij het publiek weer wat lucht moet gunnen en vraagt bij het laatste nummer of er geen pianist in de zaal zit die samen met hem wil spelen. Na enige aarzelingen staat er toch iemand op: pianist Erik gaat Frahm vergezellen. Na een korte uitleg van Frahm ("Ik speel de lage noten en heb wat meer verantwoordelijkheid, jij speelt de hoge noten!") en een kleine kwinkslag ("Als het echt verschrikkelijk klinkt dan glimlachen we gewoon naar het publiek") schuiven de heren naast elkaar aan bij de vleugel. Het publiek houdt zijn adem in, de spanning voelend of het wel goed zal gaan. De twijfel maakt echter al snel plaats voor bewondering, als na een aarzelend en aftastend begin duidelijk wordt dat ook Erik goed kan spelen en, belangrijker nog, Frahm goed aanvoelt. De muziek wordt voller en er wordt op momenten met volle overtuiging gespeeld. De improvisatie die de twee heren hier neerzetten is indrukwekkend en levert een kwetsbare intensiteit op, die uiteindelijk culmineert in een terecht lang en warm applaus. Frahm maakt van de gelegenheid gebruik om snel even naar de bar te rennen voor een drankje, maar hij komt gelukkig terug voor een slotakkoord. Het laatste stuk is, zeker in vergelijking met al het voorgaande van deze avond, een zeer gebalanceerd stuk. Het is een fijn einde, omdat het lijkt alsof na vele strubbelingen een uiteindelijk equilibrium gevonden is. De individuatie is compleet en zowel Frahm als de luisteraars lijken een te zijn verworden met hun Zelf.

Met dit optreden bewijst Frahm dat hij een geweldige live pianist is, die zowel kan ontroeren als de mensen kan laten (glim)lachen. Net als labelgenoot bij Erased Tapes Records Ólafur Arnalds (met wij hij onlangs nog samen heeft opgenomen), weet hij een brug te slaan tussen (neo)klassiek en modern. Indien u de kans heeft om Frahm live te aanschouwen, aarzelt u dan niet. De komende weken is hij nog een aantal maal in de buurt tijdens zijn speciale Recording Tour, waarbij hij zijn live show opneemt voor een eventuele toekomstige release.

A Snowflake Fading to White

A Snowflake Dawn

Cover up your scars

a woolen hat to warm your heart

mittens for pale hands

a scarf around your longing

Crawling up on the lap of your past

clinging on to a sense of safety

the uncertainty of wanting to love

the constant fading of a glimpse

of light

of life

A scream! -right ahead of you

your mirror blushing

your eyes sparkling

your dreams alive in a haze

of joy

of glory

Your hands reaching out

touching

feeling

knowing

the answer lies within

And your heart aches!

for burning lips

in your neck

on your chest

for an embrace that lasts

And everything dissolves around you

a fading from black to white

to red

to red

too red to see...

But behind the mist you feel

someone thinking of you

the moment you fall asleep

the moment you wake up

the moment you smile

and think "Beauty!" -which is there indeed

And on the ice

the game continues

and in the snow

the cold warms you

and the dream becomes you!

A smiling tear

slowly heading down

caressing your face

meeting your lips in salty fashion

smiling -
you are alive