Arboreal Affects -Intensities in Trees in the Paintings of André Derain and Emily Carr

I remember the first time visual art really struck a chord deep within the centre of my being. It's about five years ago, at the not so tender age of 28 years old. With music I've long had that experience, and even quite a number of times (probably from age 14 onwards). It is almost as if you need to learn the how to first, before you can enjoy the sudden strike of lightning more than once, because since that first time I've been moved to passionate tears by paintings a number of times. Although learning how to isn't something you can just pick up from a manual or a guide. I think the time has to be right for you as a person to be able to pick up on those fine and fragile fibres of affects that suddenly somehow seem to be radiating from certain works of art. Perhaps music, with its rather direct quality of vibrating frequencies tapping your eardrums, traveling through your body and gently (or sometimes brutally) wrapping itself around your heart and soul, is a more accessible branch of art in that way.

Back to that first time. It was during an exposition in the Hermitage museum in Amsterdam, entitled 'From Matisse to Malevich', that I encountered a painting that not only stopped my world, but made it slowly spin around, giving me a dizzy feeling. At first I thought it was a pure physical deficiency taking hold of my body, but when I returned to the painting a couple of minutes later almost the same thing happened. After a while, the dizzying feeling gave way to a different sensation -an overwhelming emotion that gave me the chills all over my body. I felt something profound taking a hold over me as I examined the painting more closely. I could not pinpoint any particular aspect of the painting as the source of this strange magnetic influence it had over me. I loved the colours, the greenish grey and greyish green. I realised the colours reverberated deep within me, but could that be the only source of this enormous and inspiring feeling? There were trees in the painting, but until that very moment I had not had any special feelings about trees or anything related to them. In fact, as a Gilles Deleuze and Félix Guattari enthusiast I had (in all earnest silliness) even come to resent the symbol of trees and the hierarchical structure they seem to represent. "Thought is not arborescent." [A Thousand Plateaus, Deleuze and Guattari]. But this painting, with its strange trees that seemed to be in perpetual motion, as if they were still in the process of becoming... A painting of becoming trees suddenly seemed very Deleuzian after all. But there was more going on and till this day I cannot exactly say what it is. Although I did find the theoretical term for what happened to me: Stendhal Syndrome. According to Wikipedia: "Stendhal syndrome, Stendhal's syndrome, hyperkulturemia, or Florence syndrome is a psychosomatic disorder that causes rapid heartbeat, dizziness, fainting, confusion and even hallucinations when an individual is exposed to an experience of great personal significance, particularly viewing art."

I often went back to pictures of the painting, online and in books, but it never gave me the same feeling again. Still, even the pictures stirred something within me and even moved me to tears at times, but on a less profound level, almost as if the experience was an afterimage of the original one. I realised that coming face to face with the original work had had a magical effect on me. It could have been the actual size of the painting, perhaps seeing the paint and canvas from up close. Maybe even it was the actual aura of the work of art. Maybe Walter Benjamin was right, and were the "Unnahbarkeit, Echtheit und Einmaligkeit" [Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit, Benjamin] of both the work of art and my observation of it key elements in the construction of my experience. Of course seeing a original painting up close gives way to an altogether different experience than seeing the same painting mediated and on a smaller scale. When one can see the details of the brushstrokes, the texture of the canvas and almost feel the vibrant intensity of the colours -that is what characterises an encounter with an original painting in its full size. And boy what an encounter this was.

On a side note -I love how Benjamin constructs aura and the loss of aura by mechanical reproduction in a mutually exclusive relationship. Without the reproduction of a work of art (or nature for that matter -Benjamin includes both these worlds as capable of having aura), the original doesn't have as much as an impact as it has when there are reproductions scattered around the world and seeing the original one becomes almost a pilgrimage. I haven't seen the original painting The Grove by André Derain anymore since, unfortunately. Yes, that indeed is the painting that I have been talking about above. I am hesitant to add a picture of the painting here, since it will be so far removed from its original aura, but I think it would help clarify what I will be talking about next, when I move from Derain to an other painter of trees: the Canadian artist Emilly Carr.

André Derain - the Grove (1912)

An academic (whose name I cannot seem to trace) talks about a different painting by Derain (The Pine Tree) in words that in my opinion can very well be applied to The Grove as well: "It hearkens to a pre- or posthuman period in which elemental nature reigns supreme. The use of these simple hues: raw umber, dark greens, deep grays, cool tans, stormy blue, emphasizes the natural element and helps convey a sense of the pure force of nature." [The Aesthetic Roots of The Pine Tree by André Derain, unknown author]. It is this sense of a force of nature that we can also see in the work of Emily Carr, especially in her paintings in which she focuses on forests and trees. I am not quite sure which part this exactly plays in my response to both Derain's The Grove and a number of paintings by Carr, but I think it is one of several elements that together lead up to the intensity I feel when looking at these paintings.

Emily Carr - Indian Church (1929)

But let me first talk about how all of a sudden I became so involved in the life and work of Emily Carr. Apparently I must have seen some of her work somewhere, because I wrote down her name in a notebook. With no added notes -just her name. A long time later I was looking for interesting things in that notebook when I came across her name. I had no recollection whatsoever who she was or where I had written her name down. When I think about it now, I believe it must have been sometime in the Summer of 2012, most probably when I was in France. Chances are I have seen a painting by her in a museum in Nantes or Bordeaux, but I am not completely sure about it. Anyway, intrigued by the name with no info I just googled her and quickly found out she was a painter. When I opened a website that showcased a number of her paintings I was struck with the exact same feeling I had when I saw The Grove for the first time. Perhaps 'feeling' isn't the right word, because it seems to be so much more. A profound series of affects that effected me both physically and mentally. A dizzy feeling, a coldness, goosebums and tears that slowly (without me noticing at first) found their way down my face. At the same time the world seemed to come to a halt, time expanded and for a moment it felt as if I could touch the very fabric of my existence.

Overwhelmed, I looked away and started doing some other things. When I returned to the pictures of the paintings a while later, the same affects got a hold of me, albeit in a less intense way, as if the first shock had subsided and I was slowly coming to terms with what I was seeing and experiencing. In a way, it was as Emily Carr herself describes her encounter with the Group of Seven, a group of Canadian painters who focus on landscape paintings. Carr is more than impressed by their collective and creative force: "Oh, God, what have I seen? Where have I been? Something has spoken to the very soul of me, wonderful, mighty, not of this world. Chords way down in my being have been touched. Dumb notes have struck chords of wonderful tone. Something has called out of somewhere. Something in me is trying to answer. It is surging through my whole being, the wonder of it all, like a great river rushing on, dark and turbulent, and rushing and irresistible, carrying me away on its wild swirl like a helpless little bundle of wreckage. Where, where? Oh, these men, this Group of Seven, what have they created?--a world stripped of earthiness, shorn of fretting details, purged, purified; a naked soul, pure and unashamed; lovely space filled with wonderful serenity. What language do they speak, those silent, awe-filled spaces? I do not know. Wait and listen; you shall hear by and by. I long to hear and yet I'm half afraid (...)" [Hundreds and Thousands, Carr] Later on Carr links this experience to a understanding of godliness, but being the atheist I am I will stray away from that direction.

Emily Carr - Metchosin (1935)

Impressed with the works of the Group of Seven, Carr started to focus with her paintings on natural scenes and in particular on the presence of trees. On the website Artchive.com the following description can be found: "To speak of Emily Carr's trees is to seize on the central subject of her work, both as metaphor and form. Like a great axis mundi, the tree centers and grounds most of her paintings." Carr herself wrote a lot a about her life and the way she approached her work and she acknowledges this importance of trees to her: "Trees are so much more sensible than people, steadier and more enduring" and "I ought to stick to nature because I love trees better than people." Her paintings definitely seem to echo these statements, with an almost vibrant force radiating from the trees she portrays (almost as if they possess wild untamed personalities indeed). There are a number of articles (for example on the aforementioned Artchive website) that delve deeper into an analysis of Carr's use of trees (in a more profound way than I could), and I will not try to do the same here. I am more interested in why these works by Carr have this influence on me. It definitely differs per painting though -some I find mildly interesting, others hit me like a high five in the face. I'll show a few of her paintings here so we know what we are talking about:

Emily Carr - Vanquished (1931)

Emily Carr - Old Time Coast Village (1929)

Emily Carr - Mountain Forest (1936)

Emily Carr - Scorned as timber, beloved of the sky (1931)

These trees, both as entities and as groups of entities, have a magical power over me. Not in the way that the Tree of Knowledge has so often been described, nor in the sense of any hierarchical structure. To me, these trees seem to move, seem to overlap with the surroundings they are portrayed in. They seem constantly and continually on the verge of becoming something else. A recurring movement while their place on the canvas obviously doesn't change. Yet every time I look at these paintings (an act of repetition in a sense) something seems to have changed (a difference in perceived affects). Despite the anti-arborealism that Deleuze and Guattari seem to advocate, I experience very Deleuzian elements in my experience of these paintings. Each time, the impact of looking at them seems to me an event (as in Alfred North Whitehead). As Steven Shaviro puts it in his great article 'Deleuze's Encounter With Whitehead': "At every moment, then, the continuing existence of [the work of art, NT] is a new event. (...) At any given instant, my encounter with the [work] is itself an event."

I dropped a few typical terms in this last paragraph. I will try to describe them in relation to my experience of the paintings by Carr and hopefully by doing so elaborate on these ideas. More on that coming soon in a new post.

Interview Max Cavalera

Deze week kwam de nieuwe single van Soulfly keihard binnen knallen: We Sold Our Souls to Metal. Het is een voorproefje van het nieuwe album dat op 14 augustus uitgebracht zal worden op Nuclear Blast Entertainment. Het is een van de hardste en snelste Soulfly nummers die Max Cavalera ooit heeft neergepend en het doet zeer benieuwen naar de tiende plaat. Om alvast in de stemming te komen hier het nieuwe nummer en een interview dat ik een paar jaar geleden met Max had ten tijden van het 15-jarig jubileum van Soulfly voor het inmiddels ten ziele gegane www.jimmyalter.nl. Onder meer over zijn toen aankomende biografie (met een voorwoord van Dave Grohl) en het toen nog naamloze project samen met Greg Puciato (van Dillinger Escape Plan) wat zou uitmonden in de fantastische band Killer Be Killed.

Interview Max Cavalera over 15 jaar Soulfly, Dave Grohl en Greg Puciato

Hij is het grote boegbeeld van de internationale metalwereld sinds eind jaren 1980 en leverde afgelopen week zijn zeventiende langspeelplaat af. Ik heb het over niemand minder dan Max Cavalera, de bij leven al legendarische zanger/gitarist en oprichter van Sepultura, Nailbomb, Soulfly en Cavalera Conspiracy. Afgelopen week kwam het nieuwe album van Soulfly uit, Enslaved getiteld, en het is dit jaar 15 jaar geleden dat Soulfly werd opgericht. Alle reden dus om eens te telefoneren met Max Cavalera.

Max, ten eerste gefeliciteerd met de nieuwe Soulfly-plaat, welke weer geweldig is. Ten tweede: ik had begrepen dat je een of ander virus hebt opgelopen dat je gezicht deels verlamt, hoe staat het daar mee?

Max Cavalera: Bedankt! Ik ben erg trots op de nieuwe plaat. Wat dat virus betreft: dat schijnt Bell’s Palsy te heten. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar het is een virus dat door de lucht wordt overgedragen en een neurologisch effect heeft. Het zorgt voor een gedeeltelijke gezichtsverlamming. Ik heb het opgelopen toen ik terugvloog uit Australie. Ik schrok me rot in het begin en dacht dat het een beroerte was. Maar het heeft geen shows in de weg gestaan. Drie weken terug speelden we in Zuid-Amerika en ik kon niet eens met mijn rechteroog knipperen! Maar mijn zangstem was niet beinvloed dus de metal kon gewoon doorgaan! Momenteel is het bijna over, ik heb er nog voor zo’n 10% last van.”

Terug naar Enslaved. Het is een enorm bruut album geworden met veel deathmetal en oude thrashmetal invloeden. De recensies zijn enorm positief en er wordt zelfs gesproken over het beste Soulfly album ooit.

MC: “Ik begin nu een beetje via de pers te vernemen dat er inderdaad veel positieve reacties komen op het album. Ik had eigenlijk geen idee over hoe het ontvangen zou worden. Ik wilde gewoon een extreem album maken en terug naar mijn deathmetal roots gaan. Met een nieuwe bassist [Tony Campos van Asesino en voorheen Ministry, NT] en drummer [David Kinkade van Borknagar, NT] had ik ook de muzikanten om die kant op te gaan. Daarnaast is het album geproduceerd door Chris "Zeuss" Harris, die gespecialiseerd is in het geluid dat ik zocht, namelijk deathmetal zonder de satanistische teksten. Ik denk zelf dat het album uiteindelijk zeer sterk is geworden en ben blij dat dat overkomt bij anderen. Het is een dankbaar gevoel om zoveel positieve recensies te lezen en ik denk dat de fans de plaat ook zeker zullen waarderen. Het is in ieder geval een goed begin van een mooi jaar voor Soulfly.”

Je geeft aan dat je het deathmetal geluid hebt opgezocht voor deze plaat. Heb je de line-up speciaal gekozen zodat dat mogelijk werd, of was de line-up er al voordat je besloot deze kant op te gaan?

MC: “Allebei een beetje. Met de riffs die ik zelf al aan het schrijven was, ging ik al richting de deathmetal. Maar toen David als drummer erbij kwam begon het echt serieus te worden. Toen had ik de riffs en een capabele drummer die mee kon spelen in die oude Morbid Angel stijl. Zo is World Scum ontstaan. Het is niet eenvoudig om dit soort brute deathmetal te spelen en het kost een hoop energie om het tot het einde aan toe interessant te houden. Met deze line-up is dat gelukkig mogelijk en iedereen is bekend met de muziek. Marc [Rizzo, al lange tijd vaste gitarist bij zowel Soulfly als Cavalera Conspiracy, NT] luistert veel naar bands als Cannibal Corpse en Suffocation, Tony speelt in Asesino, een deathmetalband, en David speelde in de blackmetal band Borknagar.”

Soulfly staat erom bekend veelvuldig van line-up te veranderen. Zie je de huidige line-up lang bij elkaar blijven of blijf je toch vasthouden aan het principe van wisselende bandleden?

MC: “Ik vind het feit dat de Soulfly line-up regelmatig wisselt wel goed, dus ik denk dat dat ook wel zo zal blijven. De enige die ik er altijd bij wil hebben is Marc, want ik vind hem een geweldige gitarist en het is fantastisch om met hem samen te werken. Het voelt een beetje alsof Soulfly onze band is. De andere bandleden zullen in de toekomst waarschijnlijk wel weer door anderen vervangen worden, een beetje zoals de Soulfly stijl is. Het hangt heel erg af van de stijl waar ik dat moment naar op zoek bent. Maar voorlopig ben ik enorm blij met de huidige band en wil ik Enslaved aan de wereld presenteren met deze muzikanten.”

Zoals altijd zijn er ook op het nieuwe album met Travis Ryan van Cattle Decapitation en Dez Fafara van Coal Chamber weer geweldige gastvocalen te horen. Zijn er nog bepaalde stemmen waar je in de toekomst graag gebruik van zou willen maken?

MC: “Ja, er zijn er nog wel een aantal waar ik graag mee zou willen samenwerken. Mille Petroza van Kreator, Schmier van Destruction en Tom Warrior van Celtic Frost en Triptykon. Ik zal hen in de toekomst waarschijnlijk ook nog wel benaderen om iets samen te gaan doen. Op deze plaat ben ik erg blij met de bijdragen van Dez en Travis. Dez is een vriend en heeft een geweldige stem, met hem heb ik Redemption of Man by God gedaan. Travis zingt mee op World Scum en met zijn brute stem tilt hij het nummer naar een ander niveau. Zijn stem doet me denken aan de oude Deicide. World Scum is overigens ook de eerste single geworden. Ik denk dat het een goede introductie is voor het album. We hebben er ook een toffe videoclip bij gemaakt, een soort mini-film. Volgens mij is het de meest extreme single die ik ooit heb uitgebracht in mijn carriere!”

World Scum is ook gelijk een mooie inleiding voor het overkoepelende thema van de plaat: slavernij. Dit is een onderwerp dat natuurlijk al eerder in je werk met Soulfly naar voren is gekomen, vooral op de eerste plaat. Denk je dat het deathmetal genre noodzakelijk voor je was om het onderwerp deze keer zo uitgebreid te behandelen?

MC: “Ik denk dat het onderwerp en het genre goed bij elkaar passen. Ik behandel zowel de oude vormen van slaverij in Rome als de Afrikaanse slaven in Amerika en meer moderne vormen van slavernij. Voor mij was het genre van extreme metal een perfect platform om daar aandacht aan te besteden. Traditioneel gezien is de blues de muziek die dat onderwerp behandelt, maar vanuit de rock of metal wordt er niet veel aandacht aan besteed. Ik vind de bruutheid van de muziek goed samengaan met het onderwerp slavernij. De albumcover van Enslaved is er een mooie illustratie van. Het is een echt schilderij overigens, geen digitaal werk. Het ziet er een beetje uit als een ouderwetse thrashmetal albumcover.”

De Nederlanders hebben in negatieve zin natuurlijk een belangrijke rol gespeeld in het hele slavernij gebeuren, dus laat Enslaved hier ook maar hard door de boxen schallen. Je stipt ook moderne vormen van slavernij aan zeg je, doel je daarmee op slaven van het kapitalisme?

MC: “Moderne slavernij bestaat op een verborgen manier. Er zijn kinderen die als slaven in fabrieken moeten werken in bv. Mexico of Thailand. Maar er zijn inderdaad ook, zoals jij zegt, slaven van de maatschappij, mensen die economisch gezien totaal afhankelijk zijn van onderbetaalde banen, soms wel twee of drie tegelijk. In het nummer Chains stip ik dat aan. Het is een nogal episch nummer van bijna acht minuten, dat rustig begint, bijna Bolt Thrower-achtig, en uiteindelijk ontaardt in een deathmetal-sessie. Ik zing daar onder andere “breathe, breathe / the air smells disease” dat ook verwijst naar de verborgen vormen van moderne slavernij. Het voelde goed om deze plaat te maken, om te schrijven over oude en nieuwe vormen van slavernij. Het was eigenlijk al een vijftien jaar oud idee, maar nu was de tijd daar om het daadwerkelijk te doen.”

Dit jaar is het 15 jaar geleden dat je Soulfly hebt opgericht. Staan er nog speciale dingen op de planning?

MC: “Nou, we gaan in ieder geval veel touren. Ik heb mijn familie het grootste deel van de tijd bij me, dus we kunnen vaak het nummer Revengeance spelen [op dit nummer spelen Max zijn drie zonen mee, NT]. Er komt ook een biografie van mij aan, welke wordt geschreven door Joel McIver, een Engelse auteur. We hopen dat het boek rond Kerst uit komt. De intro wordt geschreven door Dave Grohl en er zullen veel gasten in het boek aan woord komen, zoals Chino van Deftones. Er zullen veel interviews in staan en mijn levensverhaal vanaf mijn tijd in Brazilie toen ik Sepultura oprichtte en dan verder. Ik hoop dat het interessant is voor mensen en dat het een opbeurend boek zal zijn. Het gaat over mijn jongensdroom om door middel van muziek een beter bestaan op te bouwen.”

Hoe voelt het, 15 jaar Soulfly?

MC: “Geweldig! Het is bijzonder om te beseffen dat er alweer 15 jaar Soulfly achter me ligt. Het voelt als gisteren dat ik Tribe, Eye For An Eye of No Hope = No Fear schreef... Ik ben ook blij met alle albums, ze waren allemaal het beste dat ik op dat moment kon maken en wilde maken. Het is mooi om te zien dat op ieder album een stuk of vier nummers staan die nu nog steeds favorieten zijn bij de fans. Maar de tijd is wel voorbij gevlogen! Maar ik ben klaar voor nog eens 15 jaar Soulfly!”

Dat is goed om te horen! Je bent sowieso erg productief, naast Soulfly natuurlijk ook met Cavalera Conspiracy. Welk van deze projecten is voor jou de belangrijkste?

MC: “Hmm, dat is een lastige vraag. Ze voelen allebei echt als mijn band. Soulfly is misschien iets specialer, omdat ik het helemaal alleen heb opgericht en het de band is die mijn carriere gered heeft nadat ik uit Sepultura was gestapt. Door Soulfly kon ik doen wat ik zo graag wilde doen, kon ik mijn droom leven en muziek blijven maken. Daarom zal Soulfly altijd speciaal voor me blijven. Maar Cavalera Conspiracy is natuurlijk ook belangrijk voor me, omdat ik daar weer samen met Iggor [de broer van Max met wie hij na de breuk met Sepultura niet meer mee sprak,  NT] in speel. Het was een bijzonder moment om weer herenigd te worden met mijn broer en om weer samen in een band te spelen. Misschien dat Soulfly iets dichter bij mijn hart staat, maar volgend jaar ga ik me ook weer op Cavalera Conspiracy richten.”

Laatste vraag: naar het schijnt ben je ook met Greg Puciato van Dillinger Escape Plan bezig met een project. Klopt dit?

MC: “Ja, het is een beetje een project zoals Nailbomb. Ik heb altijd veel van mensen de vraag gekregen of ik weer wat met Nailbomb ging doen. Dat zal niet gebeuren, maar dit project met Greg kun je zien als een soort Nailbomb Pt. II. De drummer van the Mars Volta is ook van de partij en we hebben nu zo’n vier nummers geschreven. We hebben nog geen naam voor het project, maar we hopen volgend jaar een volledig album uit te kunnen brengen. We zullen dan ook een zeer beperkt aantal shows gaan spelen. Maar het zal alleszins een Nailbomb-vibe hebben, dus denk aan industrial en electronica met een dikke punk-attitude!”

Voorlopig blijf je dus een drukbezet man. Bedankt en geniet van het 15-jarig jubileum!

(gepubliceerd op Jimmy Alter op 23 maart 2012)

Anne and Goebbels - The opposites of right and wrong

I found this old review I wrote for the now defunct website LookListenPlay.com, some five years ago. It's on this wonderful play by Eddy Habbema called 'Anne and Goebbels: A Confrontation'. Reading it I started to remember the play, and I think it is worthwhile to re-publish the review here. The image of Anne Frank on one side of the stage and Joseph Goebbels on the other, both reading from their respective diaries, is quite a haunting one.

Anne and Goebbels - The opposites of right and wrong
(written March 2010)

Last week I went to see quite an interesting play at the Bellevue Theater in Amsterdam. Two people who can be seen as complete opposite poles and key figures in the imagery of World War II together on a stage, both reading from their respective diaries. One a man, hungry for respect and honour, with a deep love for his country and for a certain Adolf Hitler. The other a young girl, adolescent in her manner of dreaming, yet almost woman-like in some of her remarks on life.

Putting the characters of German Minister of Propaganda Joseph Goebbels and Dutch Jewish girl Anne Frank on the same stage seems a bit controversial at first, but the play “Anne and Goebbels: A Confrontation” by Eddy Habbema has a lot more to offer than mere sensationalism. The play focuses solely on the content of the respective diaries of Frank and Goebbels, with an occasional original audio bite or film clip to give some extra historical context. Anne Frank, played wonderfully by the beautiful Merel Polat, mostly sits on or around her bed on the left side of the stage, reading from her diary, which she named Kitty. She considers Kitty to be the only friend who can really listen to her, especially when she is hiding with her family in the Achterhuis. On the other side of the stage, sitting behind his desk, we find Joseph Goebbels, played by a charismatic Victor Löw. At times quiet and at times shouting, Goebbels recites his diary starting somewhere in the late nineteenth century. Through his remarks, we travel through the times of World War I and the Weimar Republic as seen through the eyes of a becoming national-socialist. The way Goebbels describes the uprising of Adolf Hitler in the late twenties and early thirties of the last century makes one feel more than a little unsettled, not so much because of the knowledge we now have, but more because it is not hard at all to understand some of the things Goebbels is saying.

It doesn’t take long though before one notices that Goebbels becomes more and more entangled in his own megalomania and neuroticism and starts saying things about ‘the Problem of the Jews’. This is where the worlds of Goebbels and Frank start to touch upon each other. This is where the play offers an intriguing view: on the left we see Anne Frank, sad and confused when she hears about Jewish friends being deported or murdered. On the right we hear Joseph Goebbels being ecstatic about the fact that with Hitler in power Germany finally has a good answer to all the problems caused by Jews. We hear Anne Frank being carefully optimistic when she hears the English talk about a possible end to the war and we see Joseph Goebbels almost collapsing out of despair when he hears of the German defeat in Stalingrad. Anne Frank talks about how she doesn’t believe that war is only something of the leaders of the world, but that it’s just as much something of the little man, who goes along with things and shows an evil side as well. Joseph Goebbels talks about the strength and spirit of the common people, who can help the country win this war by showing a strong backbone. This interplay of opposed emotions and worldviews makes this play wonderful to follow and gives a more nuanced view on the whole subject matter.

Unfortunately, the things being said in this play are not just history. Many things still relate to the world we currently live in. When Joseph Goebbels talks about “the problem of the Jews, who refuse to become true Germans”, we can translate this to many nationalistic and religious warfare. Even in the Netherlands as we speak things like this are going on, with the rise of Dutch politic Geert Wilders, who talks about ‘the problem of Moroccans, who refuse to become true Dutch citizens’. Or take a look at the situation in Israel and Palestina, where discrimination based on religious and nationalistic beliefs is the story of everyday. The play “Anne and Goebbels” is therefore worthwhile for everyone to see and talk about. Apart from it being an aesthetic great piece of work, it deals with issues that no country should ever forget, lest it happens again. As Merel Polat states in an interview: “Anne Frank is not The Jew and Joseph Goebbels not The Nazi.”

Interview: Marriages

"At Roadburn there's this incredible community that forms at the festival."

In 2012 the LA outfit Marriages erupted onto the world stage with a truly delightful EP (Kitsune). The six tracks on that record melt together in a brilliant symbiosis of shoegazy post doom and psychedelic krautrock, overlaid with meandering and mesmerising vocals. Members Emma Ruth Rundle (vocals, guitar) and Greg Burns (synth, bass) both had already proven their musical abilities in post rock masters Red Sparowes, so the overall quality of their output under the moniker of Marriages was not unexpected. Still, they managed to succeed even the highest of expectations and one could only hope for more music.

Today sees the birth of Salome, their debut full length, released on the lovely Sargent House label, home to numerous of your favourite bands. On top of that, Marriages (with added drummer Andrew Clinco) is about to embark on their first European tour, as support of the mighty Wovenhand. More than enough reason to catch up with the band in these exciting time. Greg Burns has been so kind to answer a few questions over e-mail.

Marriages' new album Salome will be released this week. In what ways does this full length debut differ from the Kitsune EP? 

Greg Burns: "Kitsune was written almost stream of consciousness: we literally wrote the songs as one large half hour piece. Salome is different. Each song was written to stand alone, so the process of writing was very different. We really tried to focus and evolve our sound between the two records, to challenge ourselves and push the boundaries of our music. Also, Andrew Clinco, our full-time drummer joined the band for this record and had a huge part in developing its sound."

You've played some shows in the US earlier this year, and I imagine the record has been reviewed here and there already. How's the reception been so far to the new music? 

GB: "We're just starting to see most reviews in the past week or so. So far the feedback has been very positive - I haven't seen a bad review yet, although I'm sure it's coming, haha! It seems that people get the references as well - a nod to 80's, post-punk, shoegaze. I really appreciate all the good commentary so far; this record was a long and trying process to create, so it feels very rewarding."

You're embarking on an extensive European tour, together with Wovenhand. This will be the first time Marriages will play for European crowds, right? What are your thoughts both on playing together with David Eugene Edwards and on enticing the European music lovers?

GB: "We're very excited to play with Wovenhand - we're all big fans of the music. It will also be a reunion of sorts. David's backup band has members of Planes Mistaken for Stars, and Red Sparowes played a bunch of shows with those guys over the years. As far as Europe, I'm very happy to go there, and curious to see what the response will be like. Marriages hasn't been there yet, so it's very hard to predict how it will go, but generally my experience with Red Sparowes was that people were very receptive and supportive."

Final one: you'll play the legendary Roadburn Festival, with Helms Alee and Russian Circles, among many others. What are your thoughts on playing there? 

GB: "I'm thrilled. I love that festival. Playing there with Red Sparowes was one of the best shows I've ever played. There's this incredible community that forms at the festival and people are just incredibly excited about the music. Walter (Roadburn promoter) is very sweet, and I'm thankful they included us. Also, there will be plenty of bands that we know - it'll be awesome to be able to get together and get into some trouble. Thanks!"

Marriages will kick of their European tour at the Roadburn festival this Thursday, on Friday they will play Doornroosje in Nijmegen. Here's the rest of the tour dates.

Live review: YAMA + MANTRA MACHINE + THE FUR + NAUSEAHTAKE

March 28th, 2015. A sullen rainy Saturday in Amsterdam. One of those nights where gloom and misery seem to be cloaked around every hunched body dragging itself along the streets. What better time to dive into one of Amsterdam's rock n roll caves and immerse oneself in a full on stoner onslaught of four great bands from the low lands of Holland and Belgium?

The rock n roll cave in particular this time is Winston Kingdom, at the heart of the Red Light District.  First band of the night is Nauseahtake, a local lot from Amsterdam, playing a sludgy style of experimental improv stoner layered with spacey synth sounds. Great build ups make you long for enormous explosions, but the four lads excel in teasing and only rarely does a climactic thunder sear through our souls. But they deliver their music well, and with ferocity. Great band, and I look forward to hearing more from them.



Next in line is The Fur from Belgium. One look at their guitarist Jens Hugo is enough to ascertain the kind of music they will play: psychedelic seventies stoner. The guy definitely looks his music. The first few songs are very promising and take you on long and windy road. Unfortunately the road doesn't seem to be leading anywhere in the end, and the band starts to get lost within their own music, resulting in a messy second half of the show. Props for the banana marketing they did though. Handing out banana's is always a good idea. As The Fur states themselves: Not Enough Bananas.



Then it's time for Mantra Machine to take the stage. Tonight marks the vinyl release of their 2014 album Nitrogen. At least that's what the flyer for the shows says, because the lads of Mantra Machine themselves seem either to shy to tell the crowd who they are and which album everybody should buy tonight, or they just only give a shit about playing their music and screw all else. Their music warrants enough reason to buy their albums anyway, because their psychedelic instrumental space jams transcend the earthly planes and leave you begging for more. The bass lines especially are rad beyond the extreme. Go see them when they are around.



Last up is Yama, Tilburg's finest. I've had the pleasure of doing an interview with them some time ago, and it's great to see they are not only still going strong, but going even stronger still. After a long period of delay their first full length finally saw the light of day in late 2014. Their album Ananta can be considered as one of the finest pieces of Dutch stoner history already and their live shows add some extra raw quality to the songs. Tonight some technical difficulties mess up the first song a bit, but as soon as the bass is fixed the Yama freight train is on its way and cannot be stopped. Unsuspecting people in the front turn into rabid fans straight away when Yama sinks its fangs in their throbbing throats. Singer Alex Schenkels delivers his sermons in a most convincing manner, while Peter Taverne tests the foundations of Winston with his grooving bass lines. Guitarist Sjoerd Albers commands the Vedic deities with his riffs of mythic proportions, while drummer Joep Schmitz just about brings down the entire house with his relentless pummelling on his kit. During the title track of Ananta, everything seems to fall in its right place and all the gloom and misery of the beginning of the night evaporates in an effervescent cloud of joy. Far fucking out, man.

Tiger Pilots - Life

Inmiddels alweer twee jaar geleden had ik een interview met een van Amsterdams meest sympathieke, kwalitatief ass-kickende en fijne bands van die tijd: Tiger Pilots. Dat was 2013. Inmiddels is het 2015 en zijn de heren voor zover ik zelf kan beantwoorden nog steeds zeer sympathiek en erg fijn, maar bovendien kicken ze nog steeds kwalitatief ass. Dit bleek eerder dit jaar maar weer toen ze het nummer Life uitbrachten voor de No Music No Glory campagne, voor de stichting No Guts No Glory, die zich bezig houdt met het inzamelen van geld voor behandelingen tegen kanker die niet door de zorgverzekeraars vergoed worden. Zowel de media als de luisteraar (nummer 1 in de download top 100 van iTunes!) zijn laaiend enthousiast over de track, genoeg reden om hem hier weer eens naar voren te halen.

Het interview dat ik had met Tiger Pilots was toentertijd geplaatst op het alternatieve muziekblog Jimmy Alter, maar dat is helaas ter ziele gegaan. Daarom hieronder nog maar eens dat interview, want deze mannen verdienen de aandacht. Overigens: op 7 mei spelen ze in de P60 te Amstelveen!

Dutch Delight: Tiger Pilots (interview maart 2013)

Soms heb je van die mooie concertavonden, waarbij niet alleen de headliner geweldig is, maar waar je ook positief verrast wordt door het voorprogramma. Onlangs gebeurde dat bij de show van Paul Banks, waar het voorprogramma werd verzorgd door het Amsterdamse Tiger Pilots. We hadden enthousiaste woorden voor hen in onze recensie en we besloten hen op te zoeken om eens nader kennis te maken. Jimmy Alter sprak met hen in het bovencafe van de Amsterdamse Melkweg over hun muziek en hun nieuw te verschijnen EP, die ze dinsdag 5 maart presenteren tijdens een releaseparty in de Sugar Factory.

Het interview met de vier heren van Tiger Pilots (Ramón van Geytenbeek -zang, Derk Zegwaard - drums, Ludwin Schouten - bas en Jonathan Chua - gitaar) doen we in het Engels, omdat gitarist Jonathan het Nederlands nog helemaal meester is. Op een of andere manier past het ook wel bij het geluid van de band, dat absoluut internationale allure heeft. De mannen zijn enthousiast, want over een paar dagen wordt hun EP The Truth About Lies gepresenteerd met een optreden in de Sugar Factory. Ze zijn zeer tevreden met het uiteindelijke resultaat. “We hebben de EP in twee dagen opgenomen in de IJland Studio’s bij Thomas Olivier. Het was voor ons de eerste keer in een professionele studio en we zijn blij met de uitkomst. Thomas kwam met goed ideeen om de nummers met wat kleine aanpassingen hier en daar net wat professioneler te maken. Ze klinken nu echt af, vooral door de toevoeging van electronische elementen. Af en toe kwam hij ook wel op de proppen met wat extreme dingen, maar die hebben we weten te beperken!”

Het geluid is zeker goed te noemen op de EP. De muziek van Tiger Pilots zit in de hoek van de post-punk met vleugjes new wave en indie. De tracks hebben zowel de mooie afstandelijkheid in het geluid dat zo kenmerkend is voor de post-punk, maar tegelijk klinken de nummers ook warm. Volgens de band klinken de nummers vooral erg als Tiger Pilots. “Voor je de studio in gaat heb je een bepaald idee over hoe je muziek moet klinken. Dan is het goed als je met een producer iemand hebt die met een vers oor er naar luistert en dan zijn vingers precies op de goede plekken weet te leggen. Toch is er weinig aan de nummers veranderd. De structuur en de essentie zijn hetzelfde gebleven.”

Tiger Pilots bestaat nu zo’n drie jaar. “De historie van de band gaat terug naar ongeveer 2010. Ramón en Ludwin speelden al wat langer samen onder verschillende namen, maar vanaf 2010 is de band zoals deze nu bestaat compleet, met de toevoeging van Derk en Jonathan. Het mooie is dat het allemaal gewoon klopt in deze formatie.” Het schrijven van muziek gaat de band dan ook goed af. “Het is bijna belachelijk hoe snel we soms nieuwe nummers kunnen schrijven, ze komen werkelijk uit alle hoeken binnen. Het is mooi om te zien dat dat ook geldt voor de complexiteit en volledigheid. We schrijven nog steeds makkelijk nieuwe nummers, maar ze zijn ook steeds meer af en zitten beter in elkaar. Na onze laatste oefensessie hadden we weer twee tracks die bijna af zijn. Op dit moment zitten we zo rond de 30 nummers die we af kunnen ronden.”


Ondanks de ruime keuze aan nummers, was het niet moeilijk te bepalen welke drie er op de EP terecht moesten komen. “De nummers die er nu op staan, geven goed de verschilende facetten weer waar Tiger Pilots voor staat. We voelden alle vier dat met deze selectie de gevarieerdheid van de band naar voren komt. Er staat een wat rustig nummer op, een meer up-tempo dansbaar nummer en eentje die er tussenin zit.” Live kan de band naast mooi en ingetogen of dansbaar zeker ook stevig klinken, hoewel er ook weer geen deathmetal moet worden verwacht. “Haha nee dat zeker niet. Misschien hier en daar wat pirate metal! Maar nee, we hebben wel wat stevigere nummers, maar daarvoor moeten de mensen ons voorlopig live aanschouwen.”

De EP is voor de band een opstapje naar hopelijk meer. De tracks ‘Soothe Me’, ‘Secrecy’ en ‘Ghosts’ doen in ieder geval uitzien naar een volledige debuutplaat. “Op een eventuele LP zullen we nog meer laten zien van onze veelzijdigheid. Dit is nog maar een EP, maar we hopen dat het kan leiden tot vooral meer optredens, zodat we als band kunnen groeien en hopelijk wat geld bij elkaar kunnen sprokkelen om dit te kunnen blijven doen. Dit is onze eerste professionele opname en ook de eerste keer dat we onze muziek de wereld in sturen naar blogs, radio, programmeurs etcetera. Je hebt toch wel een goede opname nodig om op te kunnen vallen. Dat geldt ook voor het artwork, je moet gelijk een goede indruk maken wil je niet ergens onderop een stapel blijven liggen.”

De eerste shows zijn in ieder geval al een feit, met onlangs dus het optreden in de Melkweg en de releaseparty in de Sugar Factory. “Dat was zelfs al de tweede keer in de Melkweg voor ons. Vorig jaar hebben we een korte support tour gedaan met de Boxer Rebellion, toen speelden we ook daar. Dat was sowieso een mooie ervaring en het heeft ons als band zeker sterker gemaakt. Voor het eerst een paar dagen achter elkaar spelen en onderweg zijn, samen spelen met een professionele band van wie je toch dingetjes kunt leren. We spelen nu weer beter dan een jaar geleden. Door zowel die tour als door de opnames in de studio, weten we nu ook beter wat er allemaal mogelijk is met onze muziek, de grenzen van wat Tiger Pilots allemaal vermag zijn een stuk opgeschoven.”

Wat dat betreft ligt de toekomst dus helemaal open en lijkt die ook veelbelovend. We kijken nog even naar de muziek zelf en de invloeden die daaraan ten grondslag liggen. Die blijken zeer uitgebreid te zijn. Van Tom Waits tot aan Radiohead, van vroege punkrock naar post-hardcore, van mathrock tot aan vervreemdende indie -de bandleden halen hun inspiratie overal vandaan. Tekstueel zijn vooral Ian Curtis, Morrissey en Placebo belangrijk geweest. Zanger Ramón haalt zijn inspiratie vooral uit zijn eigen belevingswereld vandaan en schrijft daar donkere teksten over, maar vaak toch met een hoopvolle ondertoon. “De combinatie van de muziek en de teksten zorg soms voor een mooi spanningsveld, omdat de muziek soms tegen het vrolijke en dansbare aanzit, maar de tekst eigenlijk een stuk duisterder is.”

Uiteindelijk is de muziek van Tiger Pilots een amalgaam van verschillende invloeden en stromingen, een perfecte symbiose van klanken en woorden die toch vooral heel erg als Tiger Pilots klinkt. Uniek op hun eigen manier, lukt het hen om een geluid neer te zetten dat zowel fijn als intrigerend is. De teksten zijn sterk en trekken de luisteraar mee een levendige literaire wereld in. Op de EP komt dit al goed naar voren (luister vooral eens goed naar ‘Ghosts’!), maar live wordt hier nog een extra laag aan intensiteit toegevoegd. Tiger Pilots is een band om te koesteren.

(tekst: Niels Tubbing)

At the Limit

At The Limit

A timelapse vision
will offer no insight
-no final version
of life's wildest delusion

Still I ponder these questions
by looking within
and opening up
to the farthest of realms

Embracing connections
with innumerable dots
birthing countless expressions
in crystalline consciousness

Can i see further
than my own contemplations?
can i step beyond
my own temple of thoughts?

And enter the dance
with the Symbol of Self
in a unifying moment
of belief in this Life

Now I'm filling the blanks
and I'm writing my novel
I'm creating my dreams
while staying awake...

-NT