De afgelopen jaren heeft het dubstep-genre een enorme vogelvlucht genomen in Nederland. Niet alleen worden er steeds meer goede feesten gegeven met internationale artiesten, er komen ook steeds meer geweldige Nederlandse dubstep-producers en dj's naar boven drijven. Een van hen is de uit Tilburg afkomstige Addergebroed. Naar aanleiding van het Resist!-festival (16 mei) spreek ik met hem.
Wat heeft jou de kant van het produceren van dubstep opgedreven?
Allereerst heeft mijn zus mij voor het eerst dubstep laten horen. In eerste instantie vond ik het eigenlijk niet eens leuk, totdat ze me de eerste vinylrelease van Skream liet horen. Dat gaf voor mij de doorslag om dubstep te gaan luisteren. Nadat ik Fabriclive 37 (Caspa & Rusko) had grijsgedraaid en een aantal grote dubstepfeesten in Nederland had meegemaakt, zoals Oi!, Dub Infusions en Subway ‘Drop’, kwam de Canadese producer/DJ Excision in 2008 met zijn Shambhala mix. Deze mix zat vol met tracks die mij een totaal nieuwe kant van dubstep lieten horen. Ik raakte erg geïnteresseerd in hoe deze soort muziek eigenlijk gemaakt werd. Deze mix en alles wat zich daarvoor heeft afgespeeld is voor mij uiteindelijk de drijfveer geworden om zelf te gaan produceren.
Hoe zou je jouw eigen stijl omschrijven en hoe verhoudt deze zich tot andere dubstep-stijlen?
Ik zou mijn eigen stijl omschrijven als melodisch, duister en energiek. Ik vind het altijd leuk om te zien dat mensen zeggen dat ik zo’n eigen stijl heb, met melodielijnen gecombineerd met harde, ernergieke basslines.
Hoe zie je de opkomst van dubstep in Nederland? Zie je interessante stromingen ontstaan of juist alleen maar imitatie?
Ik zie binnen Nederland zeker een hoop interessante stromingen ontstaan, ook de diepere dubstep sounds van vroeger steken weer de kop op en beginnen steeds populairder te worden. Ik vind het ook leuk om te zien dat namen als Krampfhaft een ontzettend eigen stijl hebben en een hele nieuwe draai aan de elektronische muziek en zeker ook aan dubstep geven. Het imitatie-niveau is binnen Nederland niet zo hoog als je het mij vraagt, de producers die ik ken hebben allemaal hun eigen stijl ontwikkeld.
Wat zijn (naast jezelf natuurlijk!) de (jonge) Nederlandse producers om in de gaten te houden?
De namen die je echt in de gaten moet houden zijn Devnik, 12Gauge, Lifecycle en Visor!
Wat vind je van het idee van het Resist!-festival? Denk je dat een terugkerend groot dubstep-festival een toekomst heeft in Nederland?
Het idee van het Resist!-festival is heel erg gaaf! Tijdens de eerste editie gelijk al zo’n line-up erop knallen, dat is echt van de gekken! Dit festival gaat sowieso legendarisch worden en ik denk/hoop dat het zeker een terugkerend concept zal zijn! Voor mij is het dan ook heel erg speciaal dat ik er mag draaien. Ik zie het als een enorm compliment om als een van de Nederlandse acts op de line-up te staan.
De grote namen komen allemaal uit Engeland vandaan, dat toch het mekka van de dubstep is. Zelf begin je ook steeds meer aandacht daar te genereren. Kun je iets vertellen over het proberen een voet tussen de deur te krijgen in de Engelse scene? En is dat ook waar je je op richt, of heb je uiteindelijk andere toekomstdromen?
De aandacht die er nu vanuit Engeland is, komt denk ik doordat een aantal van mijn tracks regelmatig zijn gedraaid in BBC1Xtra shows van Brown & Gammon, Stenchman en True Tiger. Dat is ontzettend gaaf om te merken, dat grote dj’s jouw tracks uitkiezen om in hun live-mix te draaien! Ik vind het nog steeds wonderlijk om te zien, die aandacht. Laatst heb ik voor het eerst op een event in Londen gedraaid, dat was een van de vetste ervaringen in mijn leven tot nu toe. Geweldig om te zien hoe het er aan toe gaat in de plaats waar het allemaal ooit is begonnen. Heel eerlijk gezegd richt ik me tot geen enkele scene op het moment, maar ik heb zeker toekomstdromen. Een paar van die dromen zijn om een keer te draaien in Fabric (Londen) en om een keer op het Shambhala Festival in Canada te mogen draaien!
Wat vind je het allervetste dubstepnummer? En van welke andere muziek houd je nog mee?
Ik heb niet echt één favoriet nummer, ik heb er meerdere. Ik zou het graag splitsen in favoriete ‘classics’ en favoriete tunes van nu.
Favoriete classics:
1. The Others - Fun House
2. Skream - Glamma
3. Burial - Near Dark
4, Rusko - Mr. Muscle
5. 501- Mind Control
Favoriete tunes van nu:
1. Bukez Finezt - Duck Trumpet
2. Ruckspin - Jibber
3. Koan Sound - Trouble In The West
4. Habstrakt & Point Blank - Monkey Flex
5. Eptic - Deathray
Buiten dubstep luister ik eigenlijk heel erg veel verschillende stijlen muziek, van minimal techno tot metal en hardcore. Zolang ergens een pakkende melodie of een mooi gevoel in zit, vind ik het over het algemeen interessante muziek.
Addergebroed draait dus 16 mei op het Resist!-festival ('Holland's Biggest Dubstep Rave') in het Klokgebouw in Eindhoven, waar ook andere grote namen als Skream, Gomes, Cookie Monsta, Borgore en Joker staan. Verder kun je Addergebroed de komende tijd vinden op de volgende plekken:
+16/05: RESIST @ Eindhoven, NL
+18/05: Episode vs. Mindbreak @ Edegem, BE
+19/05: Reacta @ Turin, ITA
+25/05: DubDust @ Arnhem, NL
+26/05: Loonatized @ De Pit, NL
+01/06: Glow @ Den Bosch, NL
+02/06: Obsession Outdoor @ Hoorn, NL
+09/06: Trauma @ BE
+22/06: Filth @ Sugar Factory, NL
+14/07: Bass Tribe Sessions #5 @ Portugal, SPA
+04/08: ?? @ ??, BE
+05/08: ?? @ ??, NL
+11/08: SCUM @ Boothstock Festival, NL
+24/08: ?? @ Hamburg, DE
+01/09: Lief Festival @ Utrecht, NL
+07/09: AntiblingPromassive @ Berlin, DE
+26/10: Hands Up @ BE
Het in Londen gebaseerde label Erased Tapes richt zicht sinds 2007 op een breed spectrum aan cinematografisch aandoende muziek. Oprichter Robert Raths heeft het in de afgelopen jaren voor elkaar gekregen om een familie aan gelijkgestemde muzikanten samen te stellen met een internationaal karakter. Twee belangrijke namen die hieronder vallen zijn de IJslandse neo-klassieke componist Ólafur Arnalds en de Duitse muzikant en componist Nils Frahm.
Tijdens een spontane jamsessie ergens in 2011 kregen Arnalds en Frahm het idee voor een samenwerking. Een eerste sessie vond plaats in de studio van Frahm in Berlijn, waar uiteindelijk de track 'b1' uit is gekomen. In de woorden van Frahn: "I plugged in some old analogue synths and we played for four days until late in the night". Het uiteindelijke resultaat mag er zijn. Het nummer 'b1' doet in het eerste deel denken aan een moderne variant van 'In the Hall of the Mountain King', tot halverwege een onheilspellende kick de sfeer licht doet kantelen. De toevoeging van de cello (prachtig ingespeeld door Anne Müller, met wie Frahm al eerder samenwerkte) doet het unheimische gevoel langzaam over gaan in melancholie, alsof de gedachte aan een verontrustende verschrikking verwordt tot een staat van gemis. Het lijkt erop dat Frahm in deze compositie verantwoordelijk is voor de meer experimentele pianoklanken en Arnalds voor de melancholie, maar tegelijk is het onmogelijk goed te duiden wie wat doet, een teken dat deze samenwerking niets minder is dan een prachtige symbiose.
Ólafur Arnalds & Nils Frahm - Stare by Erased Tapes
Waar 'b1' in Berlijn is opgenomen, zijn Frahm en Arnalds voor 'a1' en 'a2' opnieuw bij elkaar gekomen, ditmaal in de studio van Arnalds in IJsland. Volgens Arnalds is het verschil van locatie terug te horen in de muziek: "(...) that is the most interesting thing about this record for me: that subtle but significant different in the characteristics of the music two people made in Iceland against what the same two people made in Germany". Of het aan de omgeving ligt of niet, de A-kant lijkt een hoopvoller geluid te herbergen dan de b-kant. Misschien speelt het onheilspellende verleden van Berlijn onbewust een rol in 'b1' en geeft het onmogelijke landschap van IJsland een gevoel dat toch meer richting een verwarde lichte innerlijke euforie gaat. Zowel op 'a1' als op 'a2' lijkt de muziek openingen te creëren en de ervaring ruim baan te bieden om nieuwe horizonten op te zoeken.
Het geheel van 'a1', 'a2' en 'b1' hebben Arnalds en Frahm ter gelegenheid van het vijfjarig jubileum van Erased Tapes als verrassing aangeboden aan oprichter Raths. De release, onder de naam Stare, wordt vandaag 21 april exclusief aangeboden in de Erased Tapes online winkel. Een absolute musthave voor de liefhebber van neoklassiek meets ambient/electronic.
Vrijdagavond 30 maart stond de Oude Zaal van de Melkweg in het teken van metal. De Amerikaanse giganten van Chimaira stonden sinds lange tijd weer eens in Nederland op de planken, dit keer met Re-Armed in het voorprogramma.
De Finnen van Re-Armed spelen een soort variant op de bekende Gothenburg metalIn de Melkweg kwam hun muziek bij vlagen goed over, maar over het algemeen wisten ze niet een erg goede indruk achter te laten. Deels kwam dit doordat het geluid niet helemaal lekker was afgesteld, maar de vreemde podiumpresentatie was er ook zeker debet aan. Alle bandleden waren gekleed in een soort oorlogsoutfit uit de Eerste Wereld Oorlog en daarbij nog geschminkt ook, waardoor de muziek meer over kwam als een soort loopgravenmetal.
Op een gegeven moment liepen er twee mannen in witte pakken rond te banjeren, inclusief gasmasker, alsof er een mosterdgas-bom was ontploft. Wat ze nu precies deden, behalve de bandleden afleiden, werd mij niet geheel duidelijk. Een pluim voor de drummer, die stevig op zijn kit liep te hengsten, maar verder was de show van Re-Armed niet echt de moeite waard.
Het was dus hopen op een vette show van Chimaira. Helaas kwam deze hoop niet helemaal uit deze avond. Een band als Chimaira moet eigenlijk gelijk vanaf het begin beukend door de zaal klinken, maar de eerste paar nummers was het geluid verre van perfect. Dit werd gelukkig wel snel beter, alleen viel het op dat zanger Mark Hunter niet goed bij stem was. Tijdens eerdere shows duurde het wel vaker een paar nummers voordat hij alle screams goed wist te pakken, maar deze keer lukte het bij slechts een aantal nummers.
Zo werd ‘Nothing Remains’, dat al als derde nummer werd gespeeld, niet met de gebruikelijke bruutheid gebracht. Gelukkig waren de overige bandleden wel zeer strak en speelden ze de nummers zeer goed. Ondanks dat er naast Mark Hunter in deze touring line-up geen originele bandleden meer zitten (gitarist Rob Arnold had geen zin om te touren), werd de muziek zeer vet gespeeld.
Op een aantal momenten was de magie ook zeker wel aanwezig, vooral als de toetsenist met een lage grunt Hunter te hulp kwam. Maar van een band als Chimaira en een zanger als Mark Hunter mag toch wat meer verwacht worden. Een ruime voldoende krijgt deze show wel, maar Chimaira kwam kracht te kort voor een pluim of stempel.
Woensdag 28 maart speelt het Italiaanse Aucan in de OT301 in Amsterdam en op donderdag 29 maart in het Paard van Troje in Den Haag. Deze Italiaanse band is sinds 2007 bezig aan een geweldige opmars in de Europese electronica scene. Het drietal uit Brescia begon als een soort funky noiserock trio, iets dat ook op debuutplaat Aucan (2008) te horen is. Duidelijk is dat de muziek van de Italianen zich de afgelopen jaren heeft doorontwikkeld. Via een meer dubstep-achtige benadering op de DNA EP (2010), is het geluid op de meest recente plaat Black Rainbow (2011) een amalgaam geworden van noise, dubstep, postrock en experimentele electronica. Wat overheerst is een donker en onheilspellend geluid, met onrustbarende zangstukken verwerkt in de intelligent opgebouwde geluidsstructuren.
Live heeft Aucan de afgelopen jaren een steengoede reputatie opgebouwd. De muziek is tijdens de liveshows nog intenser en de drie Italianen geven een overdonderende energieke show weg. Vergelijkingen met bands als 65daysofstatic, HEALTH en Fuck Buttons zijn al gemaakt, hoewel de sterkte van Aucan ook schuilt in het feit dat ze een geheel eigen geluid hebben. Ze hebben al in het voorprogramma gestaan van Placebo, Tim Hecker en Steve Aoki en zijn inmiddels toe aan hun tweede Europese tour als headliner sinds Black Rainbow vorig jaar is uitgekomen. Aankomende woensdag in OT301 met Knalpot in het voorprogramma en donderdag dus in Paard van Troje, met in het voorprogramma de Nederlandse live elektro/techno/rave-act Black Oysters.
Onlangs vond 5 Days Off weer plaats, het jaarlijks terugkerende festijn in Amsterdam dat zich probeert te richten op vernieuwende elektronische muziek. Vaak komt het erop neer dat er acts staan die of al lang bewezen hebben een belangrijke speler in de scene te zijn, of acts die in het voorgaande jaar zodanig gehypet zijn dat de festivalorganisatie er niet omheen meent te kunnen. Dit zorgt ieder jaar voor zeer geslaagde feesten in de Paradiso en de Melkweg, waar de programmering plaatsvindt, maar vernieuwend is het toch zeker niet te noemen. Wellicht interessanter is de randprogrammering. Naast muziek richt het festival zich ook steeds meer op (andere) vormen van kunst. Vooral de laatste jaren krijgt beeldende kunst in samenhang met moderne technologie veel aandacht, wat regelmatig interessante exposities of installaties oplevert. Ook wordt er, in navolging van het Amsterdam Dance Event (zo lijkt het), gepraat, gesproken en gedebatteerd. Zo was er donderdag 8 maart bijvoorbeeld een Vodafone Firestarters avond. Firestarters is een terugkerend platform waar onder leiding van een presentator verschillende gasten met elkaar in debat gaan over een verscheidenheid aan onderwerpen. Na eerder dit jaar bij de Amsterdam Fashion Week neergestreken te zijn, was nu ook 5 Days Off aan de beurt.
The Future of Clubbing
Firestarters vond plaats in De Balie, dat dit jaar weer als het zenuwcentrum van 5 Days Off fungeerde. Er stonden twee sessies op het programma deze avond, namelijk een debat over 'The Future of Clubbing' en vervolgens nog eentje over 'Het Amsterdamse nachtleven'. Voor sessie 1, over de toekomst van de clubscene, waren Dave Clarke, dj, en Myra Driessen, promoter van de Sugar Factory, te gast. De sessie werd gepresenteerd door Sander Kerkhof en Jojanneke van der Veer, beter bekend als Wannabeastar. Een interessante vraag die behandeld werd was of in het toekomstige uitgaansleven nog volstaan kan worden met gewoon een goed geluidsysteem en goede muziek, of dat het steeds belangrijker wordt dat alle zintuigen van de clubgangers worden geprikkeld. Steeds vaker speelt kunst een belangrijke rol tijdens dancefeesten en ook met (digitale) techniek wordt geprobeerd om er alles aan te doen om verveling bij het publiek tegen te gaan. Dave Clarke ziet zeker leuke initiatieven voorbij komen, maar waarschuwde wel dat het geen circus moet worden en dat de muziek toch wel het belangrijkste moet blijven. Volgens Wannabeastar hangt het erg van het soort publiek af dat je wil trekken. Myra Driessen was het hier mee eens en noemde het onderscheid tussen de mensen die voor een totale ervaring uitgaan en de mensen die net zo lief in een donkere technobunker met drie lampen staan, als de muziek maar goed is.
Toch is de opkomst van alle mobiele technologieën een niet tegen te houden golf die de clubs aan het overspoelen is. Aan de ene kant zien zowel Dave Clarke als Myra Driessen positieve aspecten hieraan, maar ze worden soms ook horendol van het gebruik van mobieltjes in de zaal en zijn in sommige gevallen wel voor een verbod op de dansvloer. Driessen wijst erop dat mensen meer bezig zijn met het opnemen van de avond met hun cameraatjes dan met het daadwerkelijk beleven van de ervaring. Clarke vindt dat clubs donkere plekken moeten zijn, gevaarlijk en met een randje. In zijn woorden wordt de clubervaring tam gemaakt, veilig genoeg om via Facebook aan vrienden en zelfs familie te laten zien. Er worden teveel foto's gemaakt van elkaar (Clarke: "Are they shooting for a website recognizethisass.com or what?) en er is te weinig aandacht voor de muziek. Weg van de dansvloer dus met de mobieltjes!
Een andere vraag richtte zich op de vraag of er nog steeds Superstar dj's bestaan. Driessen vindt dat er zowel een 'God is a dj' cultuur bestaat als een kleinere alternatieve scene, dus dat er zeker nog wel supersterren onder de dj's zitten. Wannabeastar vindt dat de benaming 'dj' eigenlijk een verkeerde is, omdat de meeste supersterren in het vak tegenwoordig bekend zijn geworden door hun producer-skills en pas op de tweede plaats een dj zijn. Clarke ziet de benaming als Superstar dj als een vorm van luie journalistiek. "Ze hebben mij ook vaak genoeg een superstar dj genoemd, maar ik vind dat je dan ook ladingen hoeren en drugs moet hebben en dat heb ik toch echt niet. Hoewel ik wel soms met een privé-jet vlieg!" Zelf stel ik nog de vraag aan Dave Clarke hoe hij tegen het 'synq-en' aankijkt, de techniek die ervoor zorgt dat een dj met een eenvoudige druk op de knop ervoor kan zorgen dat de BPM's gelijk lopen. Hij ziet dat het een democratiserend effect heeft op de dj-wereld, in de zin dat dj's die voor geen meter twee platen gelijk kunnen laten lopen nu toch een erg sterke set neer kunnen zetten, omdat ze wel gevoel voor muziek hebben en een fantastische sfeer weten neer te zetten. Maar er zijn ook dj's die zeer goed de platen gelijk kunnen laten lopen, maar totaal niet de diepte in weten te gaan met hun muziek. Iemand die dat wel kan is Speedy J, die zowel met vier decks tegelijk draait als een aantal extra tools gebruikt om zo iedere keer voor een unieke live-set te zorgen. "In the end it is the artist that matters, not the technology." Amen to that mr. Clarke.
Het Amsterdamse nachtleven
De tweede sessie was naar de mening van ondergetekende wat minder interessant, hoewel het affiche er op voorhand wel interessant uitzag. De twee presentatoren Kerkhof en Wannabeastar gingen dit keer in gesprek met de versgekozen nachtburgemeester van Amsterdam, Mirik Milan, en CDA-raadslid van Amsterdam Marijke Shahsavari. Tot verbazing van Milan vertelde Shahsavari gelijk dat ISIS, de vorige nachtburgemeester, wel eens op het stadhuis aanschoof om in gesprek te gaan met de gemeenteraad over verschillende onderwerpen. Milan was hierdoor positief verrast en vertelde te hopen ook daadwerkelijk serieus genomen te worden als nachtburgemeester. Een negatief punt bleek gelijk uit het gebrek aan invloed dat hij uit kan oefenen op het nieuwe Koninginnedag-beleid van de gemeente. Al langer bekend was dat de grote evenementen dit jaar uit de stad werden geweerd, maar nu blijkt dat ook kleinere evenementen, zoals op het Marie Heinekenplein en op het Amstelveld, dit keer niet op een vergunning kunnen rekenen. Alles uit naam van de veiligheid. Dit stokpaardje werd helaas het hele gesprek door Shahsavari opgevoerd, waardoor alles eigenlijk een beetje verzandde in de gulden middenweg. "Ja we willen veel maar we kunnen weinig want we moeten rekening houden met iedereen." Het was duidelijk dat Shahsavari gepokt en gemazeld is in de gemeentelijke politiek, want ze antwoordde overal, tsa, politiek correct op, waardoor er weinig vuur in het gesprek kwam.
Toch werden er nog een aantal interessante zaken aangestipt door Milan, zoals het geweld tegen homo's en de mogelijkheid van een soort mini 24-uurseconomie. Het geweld tegen homo's is helaas nog steeds een probleem in de stad en Milan zou graag zien dat er meer tegen wordt gedaan door de gemeente. Shahsavari erkende het probleem, maar geeft aan dat het tegelijk lastig is, omdat er gewoon te weinig capaciteit aan agenten is. Wel wordt er door wethouder Van Es (o.a. van Diversiteit, Inburgering & Integratie) aandacht aan besteed in de vorm van betere voorlichting al op de scholen. De idee is om aan het bestaan van een homoseksuele geaardheid ook bij seksuele voorlichting aandacht te geven, zodat kinderen er op jonge leeftijd al mee in aanraking komen en het onderwerp zo ook mee bespreekbaar wordt. Shahsavari was wel gekant tegen de idee van een 24-uurseconomie. "Wij van het CDA vinden dat er een gemeenschappelijk rustmoment moet komen, daar is de zondag voor bedoeld." Juist. Toch was ze niet geheel tegen een idee van Milan, die graag eens een experiment uit zou willen voeren met het bestaan van een 24-uurseconomie binnen in een gebouwencomplex, of een klein deel van de stad. Benieuwd of dat er ooit van gaat komen. Presentator Kerkhof probeerde hier en daar een beetje olie op het vuur te gooien door drugsgebruik aan te stippen, maar Milan negeerde de materie vrijwel geheel en Shahsavari was vrij resoluut over het onderwerp.
Al met al was het een leuke avond met interessante opmerkingen en visies, hoewel er de volgende keer misschien wel wat meer peper in mag en wat minder politieke beleefdheid. Het programma heet niet voor niets Firestarters...
